เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 867

มาร์คกางร่มบังฝนให้แม่ลูก ทว่าเสื้อผ้าของเขากลับเปียกโชก เฮเลนที่สังเกตเห็นดังนั้นจึงพูดว่า “แอเรียน แม่คิดว่าเราได้เวลากลับกันแล้วแหละ ฝนกำลังจะตกหนักขึ้นและมาร์คก็เปียกโชกไปหมดแล้ว”

แอเรียนหันไปมองมาร์ค “โอเค งั้นกลับกันเถอะ”

เฮเลนได้ขับรถมาที่นี่เอง แอเรียนจึงหยุดก่อนที่จะขึ้นรถ “ถ้าคุณไม่ติดอะไร มาทานข้าวเย็นที่บ้านเราสิ คุณจะได้เจอหลานชายด้วย”

เฮเลนเกือบจะร้องไห้จากความดีใจ “โอ-โอเค!” เธอพูดตะกุกตะกักด้วยความลำบาก เธอรู้ว่าในที่สุดแอเรียนก็ได้ให้อภัยเธอและเห็นเธอเป็นแม่ของหล่อนเสียที

ระหว่างทางกลับบ้าน แอเรียนก็หันไปถามมาร์คว่า “คุณหนาวไหม? คุณเปียกโชกไปหมดเลย”

มาร์คส่ายหน้าด้วยร้อยยิ้ม “ไม่ ฉันไม่หนาว เธอโตขึ้นแล้วนะเนี่ย”

เธอยิ้มตอบ “คราวที่แล้วที่คุณพูดกับฉันแบบนี้… ไม่ใช่ลางที่ดีเลยนะ...”

เขาไม่ได้แสดงความคิดเห็นอะไร เขามีความทรงจำเกี่ยวกับเธอมากเกินไปจนเต็มสมองไปหมด เขาจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเขาพูดกับเธอแบบนั้นเมื่อไหร่ คงจะเป็นช่วงก่อนที่เธอจะกลายมาเป็นของเขา เธอถึงจำมันได้ "ด้วยความรัก"

ที่อายาเช่

ห้องพวกเขาอยู่ไม่ไกลกันนัก ดังนั้นทิฟฟานี่จึงไปหาเขาโดยใส่เพียงเสื้อคลุมอาบน้ำ เธอดูเหนื่อยมาก เธอเดินเล่นในรองเท้าส้นสูงมากไป ดังนั้นเท้าของเธอถึงเจ็บปวด “ชวนฉันออกมาดื่มกลางดึกแบบนี้… ฉันเริ่มสงสัยแล้วว่าคุณมีแรงจูงใจแอบแฝง…”

แจ็คสันรินไวน์ให้เธอ “แม้ว่าคุณจะสงสัยในแรงจูงใจที่แอบแฝงของผม แต่คุณก็ยังมาอยู่ดี… และยังมาในชุดคลุมอาบน้ำอีกด้วย แค่นั้นก็เพียงพอที่จะทำให้ผมมีอารมณ์แล้ว ถึงผมจะไม่ได้มีตั้งแต่แรกก็เถอะ”

ทิฟฟานี่ชนแก้วกับเขา “หึ คุณพูดราวกับว่าฉันพยายามจะยั่วยวนคุณอย่างนั้นแหละ ฉันแค่ไม่เห็นว่าฉันจะเปลี่ยนชุดทำไมในเมื่อห้องเราก็อยู่ใกล้กันแค่นี้และเราก็คุ้นเคยกันดีอยู่แล้ว ดื่มเสร็จฉันจะได้เข้านอนทันทีเลยไง

ทำไมฉันต้องทำให้ตัวเองลำบากด้วย? งานก็หนักแล้ว มาพักผ่อนยังเหนื่อยอีก ขาฉันบวมไปหมดแล้วเนี่ย โคตรเจ็บเลย ฉันรู้สึกเหมือนฉันเดินอยู่บนคมมีดทุกครั้งที่ฉันเดินเลยด้วย”