เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 87

มาร์คสงบลงอย่างไม่คาดคิด แต่แจ็คสันกลับลุกลี้ลุกลนแทน เขาดึงทิฟฟานี่ไป “คุณหุบปากซะดีกว่านะสาวน้อย สิ่งนี้ไม่เกี่ยวกับคุณเลย ไปกันเถอะ!"

ไม่ว่าทิฟฟานี่จะดิ้นแค่ไหนแจ็คสันก็ยังลากเธอไปด้วยการบังคับ การชดใช้สำหรับการทำเช่นนี้คือการถูกกัดที่ข้อมืออย่างแรงจนเลือดไหล

เขาทั้งโกรธและขบขันในเวลาเดียวกัน "คุณเป็นอะไร? เป็นลูกหมาเหรอ?"

ทิฟฟานี่จ้องมองเขา “ฉันไม่ใช่ลูกหมา แต่ฉันไม่รังเกียจที่จะเป็นมัน ทุกครั้งที่เห็นคุณ คุณเป็นไอ้ห่วยเหมือนกับมาร์ค เทรมอนต์!”

แจ็คสันรู้สึกผิด แต่ก็ไม่สามารถป้องกันตัวเองได้ “เอาล่ะ ได้เลย คุณสามารถคิดอย่างไรก็ได้ตราบเท่าที่มันทำให้คุณมีความสุข”

แอเรียนไม่แสดงความไม่พอใจหรือโกรธต่อมาร์คและคว้าแขนของเขาไว้แนบตัวเธอเอง “ฉันอยากกลับบ้านตอนนี้ เราควรออกไปด้วยกันไหม? หรือฉันอาจจะไปก่อนแล้วคุณอยู่ที่นี่กับแอรี่?”

มาร์คมองเข้าไปในดวงตาของเธอ เป็นครั้งแรกที่เขาไม่สามารถอ่านอารมณ์ของเธอได้ "ไปกันเถอะ”

แอเรียนเว้นระยะห่างระหว่างพวกเขาทันทีที่พวกเขากลับเข้าไปในรถ การแสดงออกบนใบหน้าของเธอเย็นชาพอ ๆ กับเขา ไบรอัน เพียซ มองไปที่ภูเขาน้ำแข็งทั้งสองซึ่งนั่งอยู่ที่เบาะหลังจากกระจกมองหลังและตัวสั่นอย่างหวาดกลัว “ นายท่าน… นายหญิง… พวกเราจะกลับกันไหมครับ”

แอเรียนไม่ได้พูดและมาร์คเพียงแค่ตอบกลับอย่างถ่อมตัว

ไม่มีใครพูดในรถ เมื่อพวกเขากลับมาที่ คฤหาสน์ เทรมอนต์ แอเรียนก็อาบน้ำและเปลี่ยนเป็นรองเท้าแตะและชุดนอนสบาย ๆ ก่อนที่จะดำดิ่งอยู่ในสตูดิโอของเธอ เธอล็อกประตูไว้ข้างหลังและปล่อยให้น้ำตาของเธอไหลลงมาอย่างอิสระในที่สุด

ครั้งหนึ่งเธอเคยคิดว่าความเกลียดชังอาจจางหายไปตามกาลเวลา แต่ตอนนี้เธอรู้แล้วว่ามันจะรุนแรงขึ้นตามกาลเวลาเท่านั้น มาร์ค เทรมอนต์ ไม่เคยละทิ้งความเกลียดชังของเขาที่มีต่อเธอและความเกลียดชังที่เธอมีต่อเขากำลังเดือดพล่านขึ้นอย่างไม่สามารถควบคุมได้ เธอไม่สามารถสงบเงียบด้วยการระมัดระวังรอบตัวเขา เธอไม่ควรหลงระเริงกับความหลงผิดตั้งแต่แรก!