เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 878

ดังนั้น ทิฟฟานี่จึงหันกลับแล้วเดินลงไปชั้นล่าง

ท่าเดินของธัญญ่าไม่ปกติเลย มันดูช้าและเก้งก้างมาก

ทิฟฟานี่พิจารณาธัญญ่าจากจุดที่เธอนั่งอยู่บนโซฟาและมองดูผู้หญิงคนนั้นเดินเข้ามาหาเธอ จากนั้นเธอก็พูดขึ้นว่า “เธอช่วยเก่งขึ้นอีกนิดและอย่าทำให้มันชัดเจนกว่านี้ได้ไหม? ฉันรู้แล้วว่าเธอมีเซ็กส์กับเขา

ที่รัก ไม่จำเป็นต้องเตือนฉันด้วยท่าทางของเธอหรอก เราต่างก็เป็นผู้หญิง เราทุกคนมีครั้งแรกของเรา ทำไม? เธอคิดว่าเธอรู้ว่ามันเจ็บแค่ไหนคนเดียวเหรอ?”

ธัญญ่าสบสายตาทิฟฟานี่ก่อนที่หล่อนจะนั่งลง “ประเด็นของคุณคืออะไร?”

ท่าทางที่เปลี่ยนไปเล็กน้อยของหล่อนไม่อาจคาดสายตาของทิฟฟานี่ “โอ้โห ตอนนี้จะไม่แสร้งเป็นสาวน้อยผู้ไร้เดียงสาต่อแล้วเหรอ? แสดงว่าตอนนั้นเธอไม่ได้พูดเล่น เธอเปลี่ยนเป้าหมายจากเอริกเป็นแจ็คสัน และเธอยังลงมืออีกด้วย

ช่างน่าตลกที่ฉันเป็นคนสอนเธอเอง และตอนนี้มันก็กลับมาทำร้ายฉัน ฉันคิดว่าฉันเคยอธิบายให้เธอเข้าใจแจ่มแจ้งมาก่อนแล้วนะ ใช้ไม้และอุบายทั้งหมดที่เธอมี แต่อย่าข้ามขอบเขตทางศีลธรรม เธอรู้ว่าเขาเป็นอดีตคู่หมั้นของฉัน ธัญญ่า แต่เธอก็ยังทำมันอยู่ดี เธอทำให้ฉันรังเกียจเธอที่สุด”

ธัญญ่าไม่คิดจะแสดงอีกต่อไป ทว่าเธอกลับเงยหน้าขึ้นอย่างท้าทายและมองตรงเข้าไปในดวงตาของทิฟฟานี่

“ก็ดี แสดงว่าคุณจำได้หนิว่าเขาเป็นแค่ ‘แฟนเก่า’ คุณ ฉันกับเขาเหรอ? เราต่างโสด มันผิดตรงไหนที่คนโสดสองคนจะทำแบบนี้? ฮะ? คุณอย่ามาใช้น้ำเสียงราวกับว่าฉันขโมยสิ่งที่มีค่าที่สุดของคุณไปนะ

‘ที่รัก’ คุณต่างหากที่ไม่เห็นค่าของพี่แจ็คสัน ถ้าคุณไม่ต้องการเขา ฉันจะรับเขาเอง แปลกใช่ไหมล่ะ? ฉันรู้ว่ามันแปลก ฉันรู้ว่าเมื่อมันเกิดขึ้นเราจะเป็นเพื่อนกันไม่ได้อีกต่อไป ถ้าเราเคยเป็นเพื่อนกันจริง ๆ น่ะนะ

คุณไม่เคยเห็นฉันเป็นเพื่อนเลย ถูกไหม? สำหรับคุณ ฉันก็เป็นแค่คนบ้านนอกที่ยากจนและไม่มีชื่อเสียง คนต่ำต้อยน่าสมเพชที่คุณรับมาเพื่อใช้แรงงานฟรีและสัตว์เลี้ยงเพื่อความบันเทิงของคุณ

“คุณรู้ไหมว่าสิ่งที่ฉันสงสัยมากที่สุดคืออะไร? คุณไม่ใช่ทายาทผู้ยิ่งใหญ่ของตระกูลเลนหรืออะไรก็ตามที่สูงส่งอีกต่อไปแล้ว ตอนนี้คุณเป็นเพียงคนที่เคยมีทุกอย่างที่ถูกขับออกจากสวรรค์และตกมาอยู่ท่ามกลางพวกคนธรรมดาอย่างเรา

คนที่ตกมานั้นมักต่ำกว่าพวกเราเสมอ เพราะฉะนั้น อะไรทำให้คุณคิดว่าคุณยังมีสิทธิที่จะทำตัวเหมือนเจ้าหญิงและสั่งคนอื่นไปทั่ว? พี่แจ็คสันปฏิบัติต่อคุณด้วยความรักและความเมตตา แล้วคุณตอบแทนเขายังไง? พระเจ้า คุณสมควรได้รับทุกสิ่งที่คุณนำมาสู่ตัวเองแล้วแหละ”

“แรงงานฟรี? สัตว์เลี้ยง?” ความปรารถนาดีที่เหลือของทิฟฟานี่พังทลาย “ธัญญ่า เธอได้ยินสิ่งที่เธอพูดไหม? เธอกรองคำพูดนั้นผ่านมโนธรรมของเธอหรือยัง?

ฉันจะบอกเธอให้ว่าเธอคิดผิดมากแค่ไหน แน่นอนว่าเธอสามารถลองดูก็ได้ แต่ฉันขอบอกเธออีกอย่าง คนที่คอยดูถูกคนอื่นอยู่เสมอจะอิจฉาริษยามากจนจิตใจของพวกเขานั้นวิปริต

เธอจะไม่มีวันปลิดทิ้งต้นกำเนิดเดิมของเธอได้หรอกนะธัญญ่า เธอจะเป็นคนต่ำต้อยที่น่าสมเพชและสิ่งมีชีวิตที่เศร้าโศกตลอดไป”

ด้วยความโกรธจัด ธัญญ่าจึงหยิบที่เขี่ยบุหรี่จากโต๊ะกาแฟแล้วเหวี่ยงมันไปทางทิฟฟานี่ “หุบปากซะ! เธอนั้นแหละที่น่าสมเพช! เธอเคยได้แจ็คสันไปแล้ว และเธอก็เป็นคนที่ทิ้งเขาไป! ฉันไม่ได้ทำอะไรผิดทั้งนั้น!”

ของเหลวสีแดงอุ่น ๆ ไหลออกมาจากหน้าผากที่มีรอยฟกช้ำของทิฟฟานี่พร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาจากดวงตาของเธอก่อนที่มันจะทำให้ริมฝีปากของเธอเปียก มันทั้งดิบ ขม และบางส่วนก็เจ็บปวด

ริมฝีปากของทิฟฟานี่กระตุกเป็นรอยยิ้ม “ตอนนี้ฉันเข้าใจแล้วว่าทำไมแอริถึงบอกฉันว่าเธอไม่เหมือนกับพวกเราสองคน เฉพาะคนในแวดวงเดียวกันเท่านั้นที่จะสามารถอยู่ด้วยกันและเข้าใจซึ่งกันและกันได้

เพราะเรามีค่านิยมเดียวกัน มาจากชนชั้นทางสังคมเดียวกัน และมีความคิดที่เหมือนกัน ฉันไม่ได้รู้สึกกลัวเธอเลย เพราะสิ่งที่ฉันรู้สึกมีแค่ความขยะแขยงและความสบประมาท

อีกอย่าง ไม่ใช่ว่าฉันไม่ต้องการแจ็คสัน เธอแค่ไม่สามารถเข้าใจพวกเราได้ ก็นะ ถ้าเธอคิดว่าเธอสามารถแย่งเขาไปจากฉันได้ ฉันก็อยากจะเห็นเธอพยายามเหมือนกัน”