เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 897

ต่างกับภรรยาของเขา แอตติคัสกลับรู้สึกเห็นใจหญิงสาวผู้น่าสงสารคนนี้และคิดว่าซัมเมอร์โหดร้ายกับเธอเกินไปเล็กน้อย

“เอิ่ม ธัญญ่า? ฉันว่าเธอกลับบ้านและไปคิดเรื่องนี้ให้ดี ๆ ก่อนดีกว่า อย่าถือสาภรรยาฉันเลยนะ อย่างที่เธอเห็น เขามีนิสัยชอบพูดโพล่งไปหน่อย” เขาพูดอย่างใจดี

“แต่อย่างไรก็ตาม ซัมเมอร์จะจริงจังกับสิ่งที่พูดเสมอและฉันเองก็เห็นด้วยกับซัมเมอร์ ถึงแม้ว่ามันจะน่าเสียดาย แต่ถ้าหากแจ็คสันไม่ได้ต้องการลูกของเขามันก็จะดีที่สุดหากเธอจะเอามันออก เธอไม่คิดงั้นเหรอ?

เธอไม่ต้องกลัวว่าเธอจะเสียหายหรืออะไรนะ ยังไงเราก็ต้องชดใช้ให้เธออยู่แล้ว แต่สำหรับตอนนี้ เธอกลับไปก่อนดีกว่า ช่วงนี้อากาศแห้งแล้งมาก เพราะฉะนั้นฉันจะให้คนขับรถฉันไปส่งเธอนะ ตกลงไหม?”

ธัญญ่าพยักหน้าและพึมพำ “ค่ะ ขอบคุณค่ะ…”

หลังจากความเกลียดชังและการดูถูกเหยียดหยามที่เธอได้รับ การแสดงความเห็นอกเห็นใจของแอตติคัสได้กลายเป็นเรื่องที่อบอุ่นใจเรื่องเดียวสำหรับเธอในช่วงพักหลัง ๆ นี้

ที่หน้าต่างฝรั่งเศสในห้องนอนของเธอ ซัมเมอร์กำลังมองดูรถของครอบครัวพวกเขารับธัญญ่าเข้าไปก่อนที่จะขับออกไปจนลับสายตา

เธอหันไปหาแอตติคัสและโพล่งต่อว่า “คุณทำแบบนั้นไปเพื่ออะไรกัน? อยากเป็นคนดีจนตัวสั่นเลยใช่ไหมล่ะ? ฉันจะบอกคุณให้นะว่าฉันดูผู้หญิงคนนั้นออกตั้งนานแล้ว อย่าหลงเชื่อคนสองหน้าอย่างเธอเด็ดขาดนะตาแก่ เธอเป็นคนที่คอยทำโน่นนิดสี่หน่อยเพื่อทำลายความสัมพันธ์ของฉันกับทิฟฟ์!

แล้วดูเธอตอนนี้สิ มาหาเราพร้อมกับอุ้มลูกของแจ็คสันอย่างเร็ว! พระเจ้าผู้ทรงฤทธานุภาพทรงทราบดีว่าหญิงสาวผู้นี้น่ากลัวพอ ๆ กับที่เธอวิปริตจนถึงแก่นใน! ฉันขอสาบานต่อหน้าพระเจ้าเลยว่าเธอจะต้องเป็นต้นเหตุที่ทำให้แจ็คสันกับทิฟฟ์เลิกกันแน่นอน! ฉันมั่นใจมาก!

ฉันล่ะอยากจะตบหน้านังคนอวดดีตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว! และเธอยังกล้าดีที่จะขอให้ฉันรับลูกเธอเป็นหลานอีก ข้ามศพฉันไปก่อนเถอะ! โทรหาลูกชายคุณแล้วบอกให้เขามาที่นี่เดี๋ยวนี้เลย!”

แอตติคัสเห็นเพลิงความโกรธในสีหน้าของภรรยาตนเองจนเขาไม่กล้าที่จะพูดอะไร ดังนั้นเขาจึงรีบโทรหาแจ็คสันอย่างที่เขาถูกสั่งไว้

พ่อลูกคู่นี้ยังคงไม่ได้สนิทสนมอะไรกันมากมาย แอตติคัสจึงแทบจะไม่เคยโทรหาแจ็คสันเลย ทว่านับว่าเป็นความโชคดีของแอตติคัสที่ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่เขาโทรหาลูกชายตนเองโดยที่ไม่ถูกตัดสาย

อย่างไรก็ตาม เสียงของแจ็คสันแข็งมาก “ครับ มีอะไร?”

“ช่วยกลับบ้านเดี๋ยวนี้เลย” แอตติคัสกระซิบ “แม่ของลูกกำลังจะฉีกคนเป็นชิ้น ๆ อยู่แล้ว -คือพ่อหมายความว่า มีเรื่องร้ายแรงเกิดขึ้นน่ะ ลูกควรจะกลับมาบ้าน… เดี๋ยวนี้!”

แจ็คสันไม่พูดอะไรอีกและวางสายทันที ดูเหมือนว่าเขาจะรีบไปที่บ้านของครอบครัวเขาจากที่ใดก็ตามที่เขาอยู่ในตอนแรก

ความสิ้นหวังคืบคลานเข้ามาในแววตาของแจ็คสัน “เธอปฏิเสธผม”

ทั้งห้องเงียบสนิท ความสามารถในการตระหนักรู้อย่างเฉียบขาดของซัมเมอร์เกี่ยวกับความรู้สึกของลูกชายเธอ ไม่ว่าจะเป็นความสุขหรือความทุกข์เศร้า ทำให้เธอสามารถรับรู้ถึงความสิ้นหวังอย่างแท้จริงของแจ็คสันได้อย่างง่ายดาย เมื่อตอนที่เขาบอกว่าทิฟฟานี่ปฏิเสธเขา เธอรับรู้ได้ว่าบรรยากาศรอบตัวพวกเขาได้หม่นหมองลง

การรับรู้นั้นทำให้ซัมเมอร์เศร้าใจอย่างเห็นได้ชัด “แจ็คสัน แม่รู้ว่าลูกเจ็บปวดเพราะเรื่องทั้งหมดนั่น เพราะฉะนั้นแม่จะไม่บังคับให้ลูกตัดสินใจใด ๆ เพียงเพราะแม่ต้องการอย่างนั้น แต่ลูกในท้องของธัญญ่าคือลูกของลูกด้วย ดังนั้นลูกจะต้องเป็นคนที่รับผิดชอบเธอ

ลูกจะต้องเป็นคนที่จัดการกับเรื่องทั้งหมดนี้ให้จบด้วยตัวเอง ลูกจะละเลยสิ่งที่ลูกทำผิดพลาดไปไม่ได้ แม่จะไม่บอกว่าลูกควรจะทำอย่างไรกับธัญญ่า แม่จะให้ลูกไปคิดเอาเอง โอเคไหม? โอ้ อีกอย่าง ถ้าลูกพอจะมีเวลาแม่อยากให้ลูกไปเยี่ยมสาขาเซาธ์พาร์กบ้างนะ”

แจ็คสันพยักหน้าเงียบ ๆ ก่อนที่จะหันหลังให้พ่อแม่และเดินออกจากที่พักของครอบครัวเวสต์ไป

เนื่องจากตอนนี้ก็เย็นมากแล้ว แจ็คสันจึงขับไปที่อพาร์ทเม้นท์ที่ธัญญ่าพักอยู่แทนที่จะกลับไปที่ออฟฟิศของตัวเอง

เขาเคยขับเส้นทางนี้บ่อยมาก แต่ที่ผ่านมาเหตุผลของเขาคือทิฟฟานี่เสมอ ทว่าครั้งนี้เป็นครั้งเดียวที่เขาขับผ่านถนนลาดยางเส้นนี้เพื่อที่จะไปหาธัญญ่าแทน