เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 899

ทิฟฟานี่กัดฟันและเดินถอยหลังสองก้าว “ขอร้องล่ะ อย่ามาโวยวายหน้าบ้านฉัน เรื่องระหว่างเธอกับแจ็คสันไม่ใช่ธุระกงการอะไรของฉัน เธอต้องการแบบนี้ไม่ใช่เหรอ? เธอเต็มใจนอนกับเขา และเธอก็ตั้งใจจะท้องกับเขาด้วย

ถ้าเขาไม่ต้องการให้เธอให้กำเนิดลูกของเขา นั่นมันก็เรื่องระหว่างเธอสองคน ทำไมเธอต้องมาขอความช่วยเหลือจากฉันด้วย? เธอคิดว่าฉันจะสามารถบังคับให้เขาแต่งงานกับเธอและปล่อยให้เธอเก็บลูกไว้ได้เหรอ? ฉันไม่ได้ใจกว้างขนาดนั้นนะ ฉันช่วยอะไรเธอไม่ได้หรอก ช่วยกลับไปซะเถอะ!”

ธัญญ่าจับชายเสื้อของทิฟฟานี่โดยไม่ยอมปล่อย “ขอร้องนะทิฟฟานี่… ฉันไม่มีครอบครัวหรือญาติคนไหน ฉันไม่รู้จักใครที่นี่เลย ฉันตัวคนเดียวและฉันก็ไม่รู้ว่าฉันควรจะทำอย่างไรดี ฉันผิดเอง ฉันทำผิดต่อเธอ ตีฉันเลย ถ้ามันจะทำให้เธอรู้สึกดีขึ้น ฉันแค่อยากให้เธอคุยกับพี่แจ็คสันให้เขายอมให้ฉันเก็บลูกไว้ ถ้าฉันเอาเด็กคนนี้ออก ฉันจะไม่สามารถท้องได้อีกเลย ได้โปรด…”

ทิฟฟานี่ไม่ได้โง่ขนาดนั้น เธอไม่ต้องการเป็นส่วนหนึ่งของเรื่องวุ่นวายนี้ สิ่งเดียวที่ต้อการคือไม่ให้ลิเลียนได้ยินความโกลาหลนี้ เธอไม่อาจให้ลิเลียนรู้เรื่องนี้ได้ ไม่อย่างนั้นเธอจะต้องทะเลาะกับลิเลียนอีกแน่

“ลุกขึ้น ในเมื่อเธอท้องฉันก็ไม่กล้าตีเธอหรอก ฉันคงไม่ใช่คนถ้าฉันทำอย่างนั้นได้ ฉันจะย้ำอีกครั้งนะ ฉันช่วยอะไรเธอไม่ได้ เธอจะทำอะไรก็ทำไปเถอะ แต่ก่อนอื่น ออกไปจากหน้าบ้านฉันซะ!”

“เธอจะมองดูฉันตายแบบนี้เหรอ?” ธัญญ่าสะอื้น “ใช่ ฉันหักหลังเธอ ใช่ ฉันสมควรตาย แต่ลูกในท้องฉันไม่ผิด…”

ทิฟฟานี่กัดปากตัวเองและปฏิเสธที่จะพูดอะไร เธอรู้ว่าการอุ้มท้องจนถึงคลอดนั้นยากลำบากต่อผู้หญิงมากแค่ไหน และเมื่อเด็กเกิดมาเรื่องทั้งหมดก็จะยิ่งลำบากมากขึ้นเท่านั้น ธัญญ่าตัวคนเดียวโดยไม่มีครอบครัว และตอนนี้เมื่อเธอท้องแล้ว เธอก็ไม่อาจออกไปหางานทำได้อีก

การเลี้ยงลูกไม่ใช่ถูก ๆ ไม่ว่าเธอจะมองจากมุมไหน การให้กำเนิดเด็กคนนี้ก็ดูเหมือนจะเป็นแผนที่โง่มาก เว้นแต่ว่าธัญญ่าจะใช้ลูกของเธอเป็นตั๋วในการรับเงินเพื่อเลี้ยงชีพตนเองโดยไม่ต้องกังวลอีกต่อไป...

พวกเธอต่างเป็นผู้ใหญ่กันแล้ว การเลี้ยงลูกไม่ได้ง่ายเหมือนการเลี้ยงสัตว์เลี้ยง พวกเธอไม่อาจเพิกเฉยต่อผลที่จะตามมาได้ ธัญญ่าปฏิบัติต่อเธอเหมือนเธอเป็นคนโง่ หล่อนกำลังใช้เธอเป็นเครื่องมือสู่ความสำเร็จ

“ใครอยู่ข้างนอกนั่น? ทิฟฟ์ กลับมาบ้านแล้วเหรอลูก?”

จู่ ๆ เสียงของลิเลียนก็ตะโกนออกมา