เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 902

มาร์คจูบแอเรียนก่อนที่เธอจะทันได้โต้ตอบแล้วเลื่อนลงไปจูบที่คอของเธอ เธอไม่สามารถลืมตาได้ เธอจึงไม่กล้าทำอะไรรุนแรงเกินไป ที่น่าเจ็บใจก็คือ สุดท้ายมาร์คก็ได้ในสิ่งที่เข้าต้องการ เธอเริ่มจะส่งสัยแล้วว่าเขาจงใจให้แอริสโตเติลฉี่ใส่เขา...

เสียงหอบและเสียงหายใจเริ่มรุนแรงขึ้นท่ามกลางเสียงน้ำที่ไหลจากฝักบัว ผ่านไปครึ่งชั่วโมงก่อนที่ทุกอย่างจะค่อย ๆ กลับมาเป็นปกติ

แอเรียนหน้าแดงระหว่างที่เธอใส่เสื้อผ้าด้วยความเขินอายเกินกว่าจะสบตามาร์ค

“ช่วงนี้อากาศร้อนและในห้องน้ำก็ชื้นมาก เพราะฉะนั้นอย่าอาบน้ำนานเกินไปล่ะ” แมรี่เตือนเธอ “เดี๋ยวจะเป็นลมเอาได้นะ คุณไม่ได้ปั๊มนมทั้งวันเลย เต้านมไม่คัดเหรอ? ไปเถอะ ได้เวลาป้อนนมแอริสโตเติลแล้ว โอ้ คุณเอาเขาไปป้อนนมก่อน ฉันจะไปเตรียมกับข้าว”

แอเรียนพยักหน้าและอุ้มแอริสโตเติลไปที่ห้องเขาเพื่อให้นม ตอนแรกเต้านมเธอคัดมาก คัดมากจนเธอเจ็บทุกครั้งเมื่อถูกสัมผัส ทว่าตอนนี้มันกลับไม่ค่อยคัดเท่าไหร่แล้ว...

ไม่นานนักมาร์คก็เดินเข้ามาในห้องนอนของลูก เขาแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว เขาหยอกแอริสโตเติลเล่นราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ต่างจากความครื้นเครงอย่างรุนแรงในห้องน้ำเมื่อกี้โดยสิ้นเชิง

แอริสโตเติลดูเหมือนจะมองมาร์คเป็นคู่แข่งอาหารของเขา เขาจึงยื่นขาน้อย ๆ ออกมาและเตะเต็มพลัง มาร์คขมวดคิ้วขณะที่คว้าเท้าเล็ก ๆ ของแอริสโตเติลและพูดว่า “จะใจแคบไปไหน? นมที่นายกินอยู่ตอนนี้ก็คือนมที่ดาด๊าเหลือไว้ให้นะ”

แอเรียนไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคำพูดเหล่านั้นจะออกมาจากปากชายผู้เคร่งขรึมเช่นนี้ เธอรู้สึกขุ่นเคืองจนกลับมาหน้าแดงอีกครั้ง

แอเรียนหมดอารมณ์จะทานต่อหลังจากที่เธออ่านข้อความนั้น เธอไม่นึกว่าทิฟฟานี่จะรู้เรื่องนี้เร็วขนาดนี้ เธอเหลือบมองมาร์คก่อนที่จะลึกขึ้นแล้วโทรหาทิฟฟานี่

“จริง ๆ ฉันรู้แล้วแหละ ฉันเห็นที่ตรวจครรภ์ในถังขยะในห้องน้ำหล่อนตอนที่เธอยุ่งอยู่กับการย้ายตู้เย็นแล้ว ฉันนึกหาทางบอกเธออยู่ แล้วนี่เธอรู้ได้ยังไง?”

“ธัญญ่ามาหาฉันที่บ้านน่ะ” ทิฟฟานี่ตอบพลางยิ้มอย่างขมขื่น “หล่อนบอกว่าแจ็คสันไม่ต้องการลูกของเขา และดูเหมือนว่าหมอจะบอกว่าหล่อนร่างกายบอบบางเกินไปด้วย เพราะฉะนั้นหล่อนจะไม่สามารถท้องได้อีกถ้าหล่อนเอาลูกคนนี้ออก

จริง ๆ หล่อนมาขอร้องให้ฉันช่วยเกลี้ยกล่อมแจ็คสันให้ ฉันดูเหมือนคนโง่สำหรับหล่อนหรือไง? หลังจากที่ฉันปฏิเสธที่จะช่วยหล่อน หล่อนก็เปลี่ยนสีหน้าที่น่าสงสารนั้นและบอกว่าถ้าฉันจะไม่ช่วยก็ไม่เป็นไร แบบนั้นหล่อนจะได้ไม่ต้องรู้สึกผิดอะไรต่อฉันอีก ฉันล่ะขำจริง ๆ นี่ฉันรู้จักกับคนแบบนี้ได้ยังไงกันวะ?”