เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 903

แอเรียนถอนหายใจ “ช่างมันเถอะ ทำเป็นไม่รู้ดีกว่า ให้แจ็คสันเขาจัดการเอาเอง จากนี้ไปเธอก็พยายามหลีกเลี่ยงธัญญ่าซะ สิ่งที่หล่อนเจออยู่เป็นเพราะหล่อนทำตัวหล่อนเองทั้งนั้น มันไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเราอยู่แล้ว”

น้ำเสียงของทิฟฟานี่เปลี่ยนไปเล็กน้อย “เธอพูดถูก มันไม่ใช่เรื่องของเรา ฉันไม่อยากนึกถึงมันแล้ว แม่แจ็คสันกำลังโทรมา พรุ่งนี้ฉันต้องไปลงชื่อเข้าทำงานที่บริษัทเขาที่เซาธ์ พาร์ก มันไกลมาก แต่นั่นก็หมายความว่าฉันจะไม่ต้องเจอใครที่ทำให้ฉันหงุดหงิด มันจะช่วยให้ฉันลืมเรื่องราวต่าง ๆ ได้ง่ายขึ้นเยอะ

ธัญญ่าน่าจะกลัวเกินกว่าจะไปเจอเธอ แต่ถ้าหล่อนไป เธอก็เมินหล่อนไปได้เลย ฉันค่อนข้างมั่นใจว่าหล่อนโกหกเรื่องที่หล่อนร่างกายไม่แข็งแรงพอและจะท้องไม่ได้ถ้าหล่อนเอาเด็กออก

หล่อนแข็งแรงจะตาย! ฉันเหนื่อยแล้ว ฉันจะไปนอนก่อนนะ ไว้ฉันโทรหาเมื่อฉันไปถึงที่โน้นและจัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว อ้อ และเดี๋ยวเสาร์อาทิตย์ฉันจะมาเที่ยวหานะ”

แอเรียนวางสาย มาร์คมองออกว่าเธอรู้สึกไม่สบายใจ เขาจึงถามว่า “เป็นอะไร? ทำไมไม่กินอะไรเลยล่ะ?”

แอเรียนส่ายหัว “ช่างมันเถอะ ถ้าฉันต้องนึกถึงมันอีกมันจะทำให้ฉันยิ่งหงุดหงิดเท่านั้น ฉันไม่อยากกินแล้ว ไหน ๆ คุณก็เลี้ยงลูกมาทั้งวันแล้ว งั้นคุณส่งเขาเข้านอนด้วยแล้วกันนะ คุณจะได้บรรลุภารกิจจนเสร็จสิ้น ฉันจะไปนอนก่อนล่ะ”

มาร์คดูเวลาที่นาฬิกาข้อมือตัวเอง ตอนนี้ยังไม่ดึกเลยแต่เธอจะเข้านอนแล้วเหรอ? แสดงว่าเธอคงจะเหนื่อยจากการช้อปปิ้งมาทั้งวันหรือไม่ก็ต้องมีอะไรกวนใจเธอแน่ ๆ เขานึกขึ้นได้ว่าการเลี้ยงแอริสโตเติลนั้นยากแค่ไหนและว่ามันทำให้เธออดหลับอดนอนและทานข้าวไม่ลงเพียงใด ดังนั้นเขาจึงปล่อยเธอไป

แอริสโตเติลเริ่มโวยวายอีกครั้งในตอนกลางคืน เหมือนกับเครื่องจักรที่ทำงานอยู่ตลอดเวลา มาร์คจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องละทิ้งแผนการของเขาในการฝึกแอริสโตเติลให้นอนคนเดียวเพราะเด็กน้อยจะหยุดร้องไห้ก็ต่อเมื่อเขาได้นอนกับมาร์คและแอเรียน

ทิฟฟานี่ออกเดินทางในเช้าวันรุ่งขึ้นก่อนที่ฟ้าจะสว่าง