เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 920

แสงยามเช้าส่องเข้ามายังฟผนังโรงแรม ซึ่งทำให้ทุกอย่างดูสว่างขึ้น อุณหภูมิเพิ่มขึ้นอย่างช้า ๆ จากสภาพอากาศในฤดูร้อน ทว่าแสงกลับจางลงเมื่อพวกเขาก้าวเข้าไปในล็อบบี้ของโรงแรม ความร้อนก็ลดลงเช่นกัน

แอริสโตเติลจามเมื่อพวกเขาเดินเข้าไปในลิฟต์ และแอเรียนก็กอดเขาใกล้ชิดกว่าเดิม “อุณหภูมิในโรงแรมนี้ต่ำเกินไป มันแอบหนาวนิดหนึ่ง”

มาร์คตอบกลับทันทีว่า “โรงแรมนี้เป็นของเรา เดี๋ยวฉันจะบอกให้พวกเขาปรับอุณหภูมิใหม่”

'นี่เป็นของเราเหรอ?' แอเรียนตกใจ เพียงภายนอกของโรงแรมอย่างเดียวก็ดูค่อนข้างทรงเกียรติเมื่อเธอมาถึงแล้ว เห็นได้ชัดว่ามันเป็นโรงแรมระดับ 5 ดาว… อืม ตระกูลเทรมอนต์มีธุรกิจมากมายและครอบคลุมทุกอุตสาหกรรมจริง ๆ เธอคงจะต้องชินกับเรื่องนี้

เธอหยุดเดินกลางคันเมื่อพวกเขาก้าวออกจากลิฟต์ “เป็นไปได้ไหมว่าอีธานจะกลับมา? คุณพยายามจะฆ่าเขา ดังนั้นเขาเลยไม่ยอมเลิกสร้างปัญหาให้เรา แล้วแบบนี้เรื่องนี้จะจบลงเมื่อไหร่? ตอนนี้เรามีลูกแล้วนะ มันต่างกันกับเมื่อก่อนแล้ว ฉันไม่อยากให้ชีวิตของพวกเราต้องเสี่ยง…”

มาร์คขมวดคิ้วราวกับว่าเขาเองก็กังวลเช่นกัน “อย่ากังวลเลย เธอมีฉันนี่ไง เรายังไม่แน่ใจเลย ดังนั้นอย่าเพิ่งกังวลไป เราจะคุยกันเรื่องนี้เมื่อเราได้รับการยืนยันแล้ว ตอนนี้ไปคุยกับคุณป้าและคุณลุงของเธอก่อน”

พวกเขาเดินผ่านทางเดินยาวและเลี้ยวครั้งหนึ่ง จากนั้น แอเรียนก็สังเกตเห็นบอดี้การ์ดสองคนยืนอยู่หน้าประตูห้องหนึ่งและรู้ทันทีว่านั่นคือห้องที่เธอจะต้องไป บอดี้การ์ดเห็นมาร์คแต่ไกล "นายท่าน"

มาร์คเดินไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว “มีอะไรอัพเดตไหม?”

“ทุกอย่างปกติดีครับ” บอดี้การ์ดคนหนึ่งตอบขณะที่เปิดประตู

โซอี้ส่ายหัว “พวกลักพาตัวบอกเรา พวกเขาบอกเราอย่างชัดเจนว่าต้องเขียนอะไรลงไปในจดหมายฉบับนั้นบ้าง คำพวกนั้นไม่ได้มาจากเราเลย! เราไม่เคยรู้เรื่องเครื่องบินตกมาก่อน มันเป็น… เรื่องจริงเหรอ?” โซอี้เหลือบมองมาร์คขณะที่เธอพูด

นิ้วของมาร์คเกร็ง ทว่าเขายังคงเงียบ เขาไม่ต้องการที่จะหวนนึกถึงอดีตอีก

แอเรียนเปลี่ยนเรื่อง “ความจริงไม่ใช่ธุระกงการอะไรของคุณ มันไม่สำคัญ ในทางกลับกัน พวกคุณทุกคน... โดยเฉพาะคุณ โซอี้ คุณไม่ใช่ป้าในสายเลือดของฉันด้วยซ้ำ แต่คุณย่าก็เลี้ยงดูคุณมาอยู่ดี คุณดูดเงินเขาจนหมดแล้วยังยอมให้สามีคุณฆ่าเขาอีก คุณกำลังคิดอะไรอยู่? คุณก็รู้ดีถึงสุขภาพของฉัน แต่คุณก็ยังไม่เลิกยุ่งกับฉัน

จดหมายที่โรงพยาบาลนั่นทำให้ฉันต้องคลอดก่อนกำหนด! ขอบคุณพระเจ้าที่ไม่มีใครเป็นอะไร ไม่อย่างนั้นจิตสำนึกของคุณจะกระทบกระเทือนบ้างไหม? แต่มันก็สมเหตุสมผลแล้วแหละ หลังจากทุกอย่างที่พวกคุณทำมาแล้ว ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีของคุณจะไปรู้สึกอะไรได้ ถูกไหม? ที่จริงแล้วคุณไม่มีจิตสำนึกด้วยซ้ำ!”