เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 922

สามีของโซอี้มองดูมาร์คอย่างระแวดระวังและรวบรวมความกล้าก่อนที่จะพูดว่า “นี่เป็นเพียงความคิดเห็นของฉันนะ แต่ป้าของเธอไม่ควรมีส่วนแบ่งในคฤหาสน์วินน์หน่อยเหรอ? มันคงจะดูไม่เหมาะสมหากเธอจะเก็บทุกอย่างไว้คนเดียวเลยถูกไหม?

นอกจากนี้ เธอมีทุกอย่างที่เธอต้องการแล้ว เธอสามารถครองเมืองหลวงได้ครึ่งหนึ่งเพียงแค่เธอสะบัดมือของเธอ แต่สำหรับเรามันต่างกัน พวกเราจน ป้าเธอก็ใช้ชื่อวินน์ด้วย เธอไม่ควรจะโหดร้ายเกินไปนะ”

แอเรียนรู้ว่าสิ่งนี้จะต้องเกิดขึ้น เธออุ้มแอริสโตเติลไปนั่งบนโซฟา ก่อนที่เธอจะใช้ดวงตาที่แสนสวยของเธอจ้องไปที่ครอบครัวสามคนนั้นอย่างสงบ “คุณพูดถูก ฉันมีทุกสิ่งที่ฉันต้องการแล้ว อย่างไรก็ตาม คฤหาสน์วินน์มีความพิเศษสำหรับฉันมากจนประเมินค่าไม่ได้ จริงอยู่ว่าคุณป้าก็ใช้ชื่อวินน์ แต่คุณย่าทิ้งคฤหาสน์นั้นไว้ให้ฉัน ฉันจะแบ่งมันกับพวกคุณได้อย่างไร? บางที… คุณควรจะขออนุญาตจากคุณย่าก่อนดีไหม?”

หน้าของโซอี้ถอดสีด้วยความตกใจ “ไม่ ไม่ ไม่ เราไม่ต้องการมัน! คุณย่าทิ้งมันไว้ให้เธอ เราจะไม่เอามันไปจากเธอแน่นอน!”

“คุณทำให้ฉันประหลาดใจจริง ๆ” แอเรียนพูดพร้อมกับเย้ยหยัน “คุณสามารถนึกถึงผลประโยชน์ทั้ง ๆ ที่เสี่ยงตายอยู่ได้อย่างไร? คุณหน้าเงินจริง ๆ เลยใช่ไหม? ไป ถ้าคุณจะไปก็รีบไปซะ อย่าให้ฉันต้องเปลี่ยนใจ จากนี้ไปก็อย่าบอกใครถึงความสัมพันธ์ของคุณกับฉันด้วย คุณย่าเป็นสายสัมพันธ์เดียวระหว่างเรา แต่ตอนนี้เขาตายไปแล้ว เราจึงไม่ถือว่าเป็นญาติกันอีกต่อไป พวกคุณก็ควรดูแลกันดี ๆ ล่ะ”

โซอี้และสามีของเธอเดินไปที่ประตูพลางหดหัวอย่างขี้ขลาดราวกับกลัวอย่างมากว่าบอดี้การ์ดตัวสูงจะทุบพวกเขาให้ล้มลง หลังจากที่ถูกทรมานมาสามวัน ครอบครัวนี้จึงดูน่าสมเพชอย่างยิ่ง เสื้อผ้าของพวกเขาเลอะเทอะและผมเผ้าของพวกเขาก็ยุ่งเหยิงไม่เป็นทรงเอาเสียเลย มีเพียงชายหนุ่มเท่านั้นที่ยังดูค่อนข้างจะเรียบร้อย

ขณะที่เขากำลังจะไปถึงที่ประตู ลูกชายของโซอี้ก็ชะงักและหันกลับมาพูดกับแอเรียนว่า “ผมขอโทษนะครับพี่สาว ขอบคุณพระเจ้าที่คุณไม่ได้เป็นอะไร”