เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 923

แฮร์ริสเริ่มไม่พอใจมากขึ้นเรื่อย ๆ "ทำไม? เราดูแลหญิงชราคนนั้นมาเสมอ แต่สุดท้ายเขาได้ให้อะไรเราไหม? เธอเห็นสีหน้าของแอเรียนหรือเปล่า? หล่อนปฏิเสธที่จะนับญาติกับเราเพียงเพราะเรายากจน พวกเทรมอนต์มีเงินมากเกินพอแต่พวกเขาก็ยังคงจะเก็บคฤหาสน์วินน์ไว้

ใครจะไปรู้ว่าหล่อนคิดอะไร? หล่อนเป็นผู้หญิง หล่อนแต่งงานแล้ว ดังนั้นฉันเดาว่าเราคงจะต้องเปลี่ยนชื่อของคฤหาสน์วินน์ในอนาคตแล้วแหละ คฤหาสน์นั้นควรเป็นของฮาร์วีย์ เธอมอบคฤหาสน์วินน์ให้กับฆาตกรของพ่อตัวเอง ช่างเป็นความคิดที่แปลกเสียจริง!”

ฮาร์วีย์รู้สึกรังเกียจพ่อแม่ตัวเองอย่างยิ่งเมื่อเขาได้ยินเรื่องทั้งหมดนี้ “หยุดพูดสักทีได้ไหม? ทุกอย่างของตระกูลวินน์ควรจะเป็นของเขาอยู่ดี ลองทิ้งความจริงที่ว่าเราดูแลคุณยายมานานหลายปีไปสิ ถ้าผมจำไม่ผิด พ่อก็ขอเงินจากพี่เขยมาเยอะแล้วไม่ใช่เหรอ? อย่างน้อยก็สองสามแสน? แม่กับผมไม่เคยเห็นแม้แต่เซ็นต์เดียวเลย พวกเขาใจดีกับเรามามากแล้ว เลิกโลภได้แล้ว”

โซอี้ที่ไม่รู้เรื่องนี้จึงตกใจมาก "ลูกพูดว่าอะไรนะ? จริงเหรอ? มาร์คให้เงินนายมาเท่าไหร่?”

สามีของเธอลูบจมูกพลางรู้สึกผิด “ตอนนั้นเราจะหย่ากันไม่ใช่เหรอ? เพราะอย่างนั้นฉันเลยไม่อยากบอกเธอ… เงินนั้นหมดไปแล้ว ฉันเล่นพนันไปหมดแล้ว… ฉันถูกหลอก เธอจะโทษฉันไม่ได้นะ…”

โซอี้โกรธจัดจนเกือบจะเป็นล้ม “ไอ้โง่! ไอ้คนไร้ยางอาย! เท่าไหร่? บอกฉันมา!"

ฮาร์วีย์ไม่อยากจะฟังพวกเขาโต้เถียงกัน เขาเพียงแต่จ้องมองตัวเลขที่บ่งบอกเลขชั้นในลิฟต์ที่ลดลงเรื่อย ๆ อย่างใจร้อน เมื่อประตูเปิดออก เขาก็จากไปโดยไม่พูดอะไรอีก เขารู้สึกละอายใจกับพ่อแม่ของเขา แต่เขาไม่มีทางเลือกในเรื่องนี้ เขามีความฝันและความทะเยอทะยานของตัวเอง

เมื่อเขาได้เห็นแอเรียน ก็มีเพียงสิ่งเดียวที่อยู่ในใจของเขา เขาต้องการจะเป็นเหมือนเธอและมาร์คที่ถือเงินและอำนาจให้ได้ แบบนั้นเขาจะสามารถทำอะไรก็ได้ที่เขาต้องการ ไม่อย่างนั้นเขาจะต้องอยู่แบบนี้ไปตลอดชีวิตเท่านั้น

มาร์คเปิดประตูรถให้แอเรียนเมื่อพวกเขาออกมาจากโรงแรม “จะกลับบ้านเลยไหม? ให้ไบรอันไปส่งไหม?”