เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 924

เมื่อเฮนรี่เดินเข้าไปในบ้าน เขาไม่ได้มาคนเดียวเพราะคนที่เดินตามหลังเขามาติด ๆ นั้นคือ เฮเลน เธอไม่ได้วางแผนว่าจะมาเซอร์ไพรส์แต่อย่างใด เธอเพียงแต่บังเอิญเจอกับเฮนรี่ที่รั้วบ้าน

แอเรียนที่อุ้มสมอร์อยู่ในอ้อมอกเข้ามาทักทายเธอ “ที่รัก ทักทายคุณยายหน่อยสิ”

สายตาที่เฮเลนมองสมอร์นั้นเต็มไปด้วยความรัก ทว่าเธอไม่ได้แสดงท่าทีว่าจะเข้าไปกอดหรืออุ้มเขาเลย คงจะเป็นเพราะเธอกลัวว่าแอเรียนอาจจะไม่พอใจกับสิ่งนั้น “น่ารักจังเลย! เขาหน้าเหมือนลูกแต่มีสีหน้าของมาร์ค”

แอเรียนยิ้ม “เชิญนั่งก่อนสิ ในที่สุดก็มีเวลาว่างแล้วเหรอคะ?”

เฮเลนนั่งลงบนโซฟาในห้องนั่งเล่นและพึมพำขอบคุณแมรี่ผู้นำน้ำดื่มใส่แก้วมาให้เธอ “แม่กำลังจะไปทำธุระและผ่านมาทางนี้พอดี แม่คิดว่าตอนนี้ลูกน่าจะอยู่บ้าน แม่ก็เลยแวะมาเยี่ยมหาสักหน่อย”

“ผ่านมาทางนี้พอดี?” ไม่มีทางที่คฤหาสน์เทรมอนต์จะเป็น "ทางผ่าน" ของเส้นทางการเดินทางใคร ๆ เพราะที่ตั้งของมันไม่ได้อยู่ใกล้ทางด่วนหรือถนนที่พลุกพล่าน มันเป็นเพียงขอแก้ตัวของเฮเลน แต่แอเรียนเลือกที่จะมองข้ามมัน

“แล้วเป็นอย่างไรบ้างคะ? ที่บริษัทของคุณเป็นอย่างไรบ้าง?”

เฮเลนชะงักชั่วครู่ก่อนที่จะตอบว่า “ก็ดีนะ ธุรกิจของแม่เล็กมากเมื่อเทียบกับองค์กรเทรมอนต์ เพราะฉะนั้น แค่ได้กำไรมากพอที่จะเลี้ยงชีพแม่ได้แม่ก็ดีใจแล้ว การที่ได้เห็นลูกมีชีวิตที่สบายและมีความสุขทำให้แม่โล่งใจมากพอแล้ว”

ทั้งสองคนไม่ค่อยได้นั่งคุยกันดี ๆ เท่าไหร่ ดังนั้นจึงใช้เวลาไม่นานก่อนที่การสนทนาจะหยุดชะงักลง เนื่องจากทั้งสองฝ่ายไม่มีหัวข้อที่จะหยิบขึ้นมาพูดคุยกันต่อ ในฐานะนักธุรกิจหญิงที่เคยไปงานต่าง ๆ มามากมาย เฮเลนจึงไม่เคยปล่อยให้บทสนทนาเงียบไป ทว่าทักษะของเธอดูเหมือนจะหายไปทุกครั้งที่เธอคุยกับแอเรียน

ในขณะเดียวกัน แอเรียนเองก็ไม่เคยเป็นนักสนทนามากนัก ซึ่งนั่นยิ่งทำให้บรรยากาศที่น่าอึดอัดนี้ยิ่งแย่ลงไปอีก

เธอพูดอย่างตกตะลึงว่า “แรงเยอะจังเลยนะที่รัก มือเจ็บไหมนั่น?”

แน่นอนว่าคำตอบนั้นคือ ไม่ เพราะหากเขาเจ็บ สมอร์ก็คงจะบอกให้ทั้งโลกรับรู้ด้วยเสียงร้องของเขาไปแล้ว ทว่าสิ่งแรกที่เขาทำหลังจากที่ดึงสร้อยคอหลุดมาได้ก็คือ ยัดจี้ของมันเข้าไปในปาก ทุกอย่างที่เขาคิดว่าจะสามารถเข้าไปในปากเขาได้จะมีโชคชะตาที่เหมือนกัน

เฮเลนจึงรีบหยุดเด็กน้อยเอาไว้ “ไม่ อันนี้กินไม่ได้นะลูก! หิวใช่ไหม? รอเดี๋ยวก่อนนะหนุ่มน้อย รอให้หม่ามี๊มาป้อนนมนะ”

หลังจากนั้นสักพักแอเรียนก็กลับมาที่ห้องนั่งเล่นและเห็นสมอร์ถือสร้อยคอที่มีจี้หยกอันละเอียดอ่อน เธอพูดพลางทำหน้าเจื่อนว่า “โอ้พระเจ้า ฉันขอโทษจริง ๆ! คุณซื้อมาเท่าไหร่? เดี๋ยวฉันจ่ายคืนให้”

อย่างไรก็ตาม เฮเลนรักสมอร์มากพอที่จะพูดว่า “จ่ายคืน? ลูกพูดสะเหมือนแม่เป็นเพื่อนร่วมธุรกิจมากกว่าครอบครัวนะแอริ! ไม่เป็นไร มันไม่ได้แพงเลย”