เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 925

แอเรียนพยายามหยิบจี้คืนจากสมอร์ ทว่ามือของเขากำหมัดแน่นอย่างดื้อรั้นโดยไม่ยอมปล่อยไม่ว่าเธอจะพยายามงัดมันมากแค่ไหนก็ตาม ด้วยความกลัวว่าเธออาจจะทำให้เขาเจ็บโดยไม่ตั้งใจได้ แอเรียนจึงยอมแพ้และยอมจำนน "ก็ได้ เราจะไม่ได้มันกลับมาจนกว่าเขาจะเบื่อมัน โอ้ นั่นทำให้ฉันนึกถึง... เอ่อ เรื่องที่ว่า แอรี่เป็นอย่างไรบ้าง?”

หากเธอมีทางเลือก แอเรียนจะไม่มีวันพูดถึงแอรี่เด็ดขาด แต่ ณ ตอนนี้เธอหมดเรื่องที่จะคุยกับเฮเลนโดยสิ้นเชิง เธอไม่อาจจะปล่อยให้ “ช่วงสนทนา” ที่เหลือของทั้งคู่กลายเป็นการจัองตากันไปมาได้ใช่ไหมล่ะ?

เฮเลนเองก็ไม่นึกว่าแอเรียนจะพูดถึงแอรี่ขึ้นมาด้วยตัวเอง หลังจากที่เธอหายตะลึง เธอจึงตอบว่า “ก็ดีนะ ตอนนี้เธอกำลังเรียนอยู่ที่ต่างปกระเทศ แม่โล่งอกที่เธอดูเหมือนจะกลับไปตั้งใจเรียนเหมือนเมื่อก่อน คือ แม่หาครอบครัวอุปถัมภ์ที่แม่ได้สร้างความสัมพันธ์อย่างใกล้ชิดด้วยให้เธอเพื่อที่แม่จะได้เฝ้าติดตามทุกการเคลื่อนไหวและทุกสถานการณ์ของแอรี่จากที่นี่

จริง ๆ แล้วแค่แอรี่กลับไปตั้งใจเรียนและเลิกคิดที่จะทำลายชีวิตตัวเอง คนเป็นแม่ก็ไม่มีเหตุผลอะไรจะต้องหมดหวังในตัวลูกสาวของตัวเองแล้ว ลูกว่าไหม? แต่แน่นอนว่าแม่จะไม่ปล่อยให้แอรี่มารบกวนมาร์คกับลูกอีก แม่อาจจะต้องติดอยู่กับแอรี่ตลอดไป แต่ลูกไม่ต้อง-”

ทันใดนั้นเองที่แอเรียนตระหนักว่าเธอและเฮเลนมีความคล้ายคลึงกันมากกว่าที่คิด อย่างเช่น ทั้งสองคนดูเหมือนจะสามารถเห็นความเป็นจริงในสถานการณ์ใดสถานการณ์นึงได้อย่างชัดเจนและทั้งคู่ก็สามารถตัดสินเหตุการณ์หรือตัดสินใจอย่างเด็ดขาดได้ในเพียงเสี้ยววินาที

“คุณทำถูกแล้ว ฉันไม่ต้องการเจอแอรี่อีกเด็ดขาด และนั่นถือว่าเป็นความเมตตาครั้งสุดท้ายที่ฉันจะมีให้แอรี่ เพราะสิ่งที่แอรี่ทำกับฉันไว้มันทำให้ฉันอยากจะฆ่าแอรี่ด้วยซ้ำ บอกตามตรงนะคะ ฉันไม่สนใจความสัมพันธ์ทางสายเลือดมากขนาดนั้นหรอก โดยเฉพาะเมื่อแอรี่เป็นแค่น้องสาวต่างพ่อของฉัน”

เฮเลนหัวเราะคิกคัก “โอ้ ในเรื่องนี้ลูกต่างกับพ่อลูกมาก ลูกกลับเหมือนแม่เสียมากกว่า พ่อลูกเป็นผู้ชายอบอุ่นที่ไม่ควรจะมาเจอผู้หญิงใจดำอย่างแม่ มนุษย์ช่างน่าสงสารเพียงใดที่ไม่มีโอกาสได้แก้ไขในสิ่งที่พวกเขาทำผิดพลาด หือ? เราอาจเปลี่ยนตัวเองให้เป็นซอมบี้ไร้วิญญาณที่สวมรอยเป็นมนุษย์ได้โดยไม่ตั้งใจ แต่ความเป็นจริงก็ยังคงจะไม่ให้โอกาสเราได้แก้ไขความผิดพลั้งของเราอยู่ดี”

“คุณเสียใจกับสื่งที่คุณทำไปแล้วสินะ” แอเรียนชี้ให้เห็นอย่างตรงไปตรงมา “แต่เราไม่สามารถแก้ไขอดีตได้”

แววตาของเฮเลนแสดงถึงความรู้สึกผิด “ใช่ แม่แก้ไขอดีตไม่ได้”

ผู้บังคับบัญชารอบ ๆ ตัวเขาต่างพากันกลั้นหายใจทันที ทุกคนต่างรู้ดีว่าเมื่อมาร์ค เทรมอนต์ขมวดคิ้วนั้นมักไม่ใช่ลางที่ดี

เมื่อสังเกตว่า จู่ ๆ ทั้งห้องก็นิ่งเงียบ มาร์คจึงกำนิ้วมือที่เรียวของเขาเป็นกำหมัดและใช้ข้อนิ้วมื้อเคาะที่โต๊ะ “ทุกคนกลับมาคุยกันก่อน ใครให้หยุด หื้มม? ครั้งที่แล้วเราไม่สามารถครอบครองที่ดินผืนนั้นได้ มีใครมีความคิดเห็นดี ๆ ว่าเราจะแก้ไขปัญหานี้ได้อย่างไรได้บ้างไหม?”

ไม่มีคำตอบ เมื่อเขาเริ่มจะหงุดหงิด มาร์คจึงเอนหลังพิงเก้าอี้และจัดเนคไทตัวเอง “ถ้าใครมีอะไรจะพูดก็เปิดปากพูดออกมาเลย ไม่อย่างนั้นเราจะได้ยกเลิกการประชุมที่ไร้ประโยชน์นี้ ผมโคตรเกลียดเลยเวลาที่คนอื่นทำให้ผมต้องเสียเวลาเพียงเพราะพวกเขาคิดอะไรไม่ออกแต่กลับนั่งแสร้งว่ากำลังคิดอยู่เฉย ๆ”

หนึ่งในสมาชิกที่อายุน้อยที่สุด อันที่จริงคือรุ่นน้องในบอร์ด พูดขึ้นอย่างไม่มั่นใจว่า “เอิ่ม ทำไมเราไม่หาที่ดินผืนใหม่ที่มีความใกล้เคียงไม่มากก็น้อยกับที่ดินผืนที่เราไม่ได้ได้มาล่ะครับ? คือ ผมรู้ว่าการหาที่ดินให้คล้ายกับผืนนั้นให้เจอมันยาก แต่… แค่ลองดูก็คงจะไม่เสียหายอะไร ถูกไหมครับ?”