เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 926

มุมปากของมาร์คขยับเป็นร้อยยิ้ม แต่แววตาของเขากลับไม่ได้ยิ้มด้วยเลย มันเป็นเพียงการสวมร้อยยิ้มปลอม ๆ

“คุณไม่ได้จะบอกให้ผมไปตามหาที่ดินที่คุณสมมุติขึ้นมานั้นเองใช่ไหม?” เขากล่าวขึ้น “ทุกคนที่สมองยังใช้งานได้ต่างสามารถฝันถึง ‘ทางออก’ ที่ง่ายขนาดนี้ได้! เหตุผลที่ผมเรียกพวกคุณมาประชุมก็เพราะว่าผมต้องการผลลัพธ์และความคืบหน้าจริง ๆ แต่คุณกลับ… ถามผมราวกับว่าคุณกำลังขออนุญาต ถามจริง? คุณพิจารณาเองสักนิดไม่เป็นเลยเหรอ?! ก็ได้ เยี่ยมเลย งั้นผมเดาว่าผมควรจะเริ่มนับถอยหลังรอวันที่บริษัทของผมพังทลายได้เลย”

ผู้บริหารหนุ่มรีบเก็บแฟ้มเอกสารของตัวเองทันทีราวกับว่าเขากำลังจะออกจากห้อง “ครับ ครับ! ผมจะไปเดี๋ยวนี้เลยครับ ผมสัญญาว่าคราวหน้าผมจะทำให้คุณภูมิใจ!”

มาร์คนวดหน้าผากตัวเอง “พระเจ้าช่วย พวกคุณก็ต่างโตเป็นผู้ใหญ่กันแล้วนะ ทำไมถึงไม่ลงมือทำงานทันทีที่คิดว่าตัวเองมีวิธีแก้ปัญหาดี ๆ บ้างเลย? ทำไมต้องรอให้ผมอนุมัติก่อนด้วย หื้มม? เลิกขออนุญาตผมทุกเรื่องได้แล้ว โดยเฉพาะเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ สมองคุณจะฝ่อเอานะถ้าจะไม่ใช้มันเลยน่ะ คุณรู้ไหมว่าผมอยากได้ยินว่าอะไร? ผมอยากได้ยินว่า ‘คุณเทรมอนต์ครับ ผมเจอที่ดินที่คล้ายกับผืนที่เราไม่สามารถครอบครองมาได้แล้วครับ คุณอยากจะลองไปดูมันไหม?’ แทนทีจะเป็น ‘บางที่เราอาจจะ แบบว่า หาที่ดินที่ใกล้เคียง’ เอาเลยสิ จะมัวรีรอไปทำไม? ทุกคนเข้าใจแล้วใช่ไหม? ดี เลิกประชุม!”

ในขณะเดียวกัน ที่อพาร์ตเมนต์แห่งหนึ่ง ธัญญ่ากำลังรักษาบาดแผลของเจตต์อย่างพิถีพิถัน

คำตัดสินของอเลฮานโดรได้ผูกเธอไว้กับเจตต์โดยสิ้นเชิง เธอกลัวว่าหากเธอขืนอยู่ต่อที่คฤหาสน์สมิธนั้นอาจจะก่อให้เกิดปัญหาขึ้นได้อีก เธอจึงได้ขอร้องอ้อนวอนให้อเลฮานโดรอนุญาตให้เจตต์กลับมาที่บ้านกับเธอเพื่อที่เธอจะได้รักษาบาดแผลเหล่านั้นให้เขาด้วย

ยังมีอีกหลายสิ่งที่เธอไม่เข้าใจ ทว่าข้อเท็จจริงเพียงข้อเดียวที่เธอเข้าใจอย่างมั่นใจก็คือ เจตต์ยอมผ่านความทรมานทั้งหมดนี้เพียงเพื่อช่วยเธอ

“คุณทำแบบนี้ทำไม? คุณช่วยฉันทำไม?” เธอถาม “คุณก็รู้ว่ามันจะต้องเป็นแบบนี้! แล้วทำไมคุณถึงยัง…?”

สีหน้าของเจตต์ซีดเผือดขณะที่เขานอนลงบนเตียงและกัดฟันกับความเจ็บปวด “ขอร้องล่ะ เธอไม่ใช่เหตุผลเดียวที่ฉันทำแบบนั้น อเลฮานโดร… จะไม่มีวันปล่อยฉันไปอยู่ดี เขาต้องการความภักดี… และความสามารถของฉัน แต่ฉันเป็นลูกน้องของดอน สมิธ และเป็นที่รู้จักกันดีว่านายท่านไม่ไว้วางใจใครทั้งนั้น บัดซบเอ๊ย เขาเป็นคนส่งให้ฉันมาคอยดูอเลฮานโดรอย่างใกล้ชิดเอง” เขาอธิบายก่อนที่จะหยุดตัวเอง

ธัญญ่าหัวเราะอย่างเศร้าใจ “ฉันคงจะไม่ผิดอะไรหากจะพูดว่าฉันสมควรได้รับสิ่งนี้แล้ว ถูกไหม? ฉันคิดว่ายังไงอเลฮานโดรก็คงจะไม่อนุญาตให้ฉันเอาเด็กออกอยู่ดี ถ้าเด็กคนนี้ไม่อยู่ ฉันก็จะไม่ได้อยู่แน่นอน เดิมพันได้เลย แต่ตอนนี้มันก็ไม่ได้สำคัญอะไรแล้วใช่ไหมล่ะ?

ไม่ว่าฉันจะได้เป็นอิสระหรือไม่ ทุกอย่างมันก็เป็นผลจากสิ่งที่ฉันเคยทำไว้ ฉันไม่อาจจะดึงคุณให้ต้องมาผ่านความทุกข์ทรมานเพราะสิ่งที่ฉันเลือกอีกแล้วนะพี่เจตต์ ถ้าฉันตายก็เท่ากับว่าคุณทนมาเสียเปล่า เพื่อตอบแทนคุณ ฉันจะต้องมีชีวิตอยู่ต่อไป”

เจตต์หายใจออกช้า ๆ พลางพบว่ามันเป็นวิธีที่มีประสิทธิภาพในการบรรเทาความเจ็บปวดได้มาก “เอาจริงไหม? ฉันมองชายคนนั้นออกตั้งแต่วันที่เขาสั่งให้ฉันทำให้เธอท้องแล้ว แม้ว่าฉันจะไม่สนใจและปล่อยให้เธอตาย เขาจะหาวิธีอื่นเพื่อทำให้ชีวิตฉันเหมือนตกนรกทั้งเป็นอยู่ดี เนื่องจากฉันไม่สามารถเพิกเฉยต่อมโนธรรมของฉันหรือการทดสอบที่หลีกเลี่ยงไม่ได้นี้ ฉันจะรีบทำมันให้เสร้จโดยเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้… นี่ อย่าเพิ่งคิดมากไปนะ โอเคไหม? ตอนนี้เราจดทะเบียนกันแล้ว ฉันสัญญาว่าวันหนึ่งฉันจะคืนอิสรภาพให้เธอแน่นอน”

มือของธัญญ่าที่ยังคงทายาบนแผลเขาหยุดนิ่งกลางคันก่อนที่เธอจะดำเนินต่อด้วยรอยยิ้ม “ตกลงตามนั้น หลังจากที่แผลคุณเริ่มหายดีฉันจะหาที่อยู่ใหม่ ที่ที่ค่าเช่าถูกกว่านี้ แล้วฉันจะกลับไปหางานทำด้วย ฉันไม่สามารถอยู่ได้โดยไม่มีรายได้ อีกอย่าง… ฉันต้องเริ่มเตรียมพร้อมสำหรับลูกแล้วด้วย”