เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 927

เจตต์ส่ายหัว “บ้า ไม่ต้องหรอก ที่นี่ก็น่าอยู่ดีออก เห็นไหม? มีตั้งสองห้องนอนแหนะ ห้องหนึ่งของเธอ ห้องหนึ่งของฉัน ฉันจะได้มาค้างที่นี่ตอนที่สะดวกได้ด้วย” เขากล่าว “และเธอไม่จำเป็นต้องออกไปทำงานเลย งานฉันเลี้ยงเราสองคนได้สบาย อย่างน้อยก็ก่อนที่เด็กนั้นจะคลอด แต่เรื่องนั้นเอาไว้ก่อน เราสองคนอาจจะไม่ได้มีอนาคตร่วมกัน แต่เด็กนั้นเป็นลูกฉันเหมือนกัน เพราะฉะนั้นอย่ากังวลเกินไปและทำตามที่ฉันบอกก็พอ นี่ ถ้ามองข้ามเรื่องที่เราไม่ได้คบกันจริง ๆ ฉันว่าเราดูเหมือนสามีภรรยากันจริง ๆ นะ”

ธัญญ่ารู้สึกกระเทือนในหน้าอกราวกับว่ากำแพงที่ปิดล้อมหัวใจเธอได้พังทลายลง นี่เป็นครั้งแรกที่เธอพิจารณาเจตต์อย่างรอบคอบ… และพบว่าความปรารถนาของเธอที่มีต่อแจ็คสันลดลง

เธอหวังเพียงเสี้ยววินาทีว่าข้อตกลงระหว่างเธอกับเจตต์นั้นเกิดขึ้นด้วยความยินยอมโดยสุจริตและเที่ยงแท้ เธอต้องการมีครอบครัวเป็นของตัวเอง แต่สิ่งเหล่านี้ไม่มีอะไรจริงเลย พวกมันเป็นเพียงบทบาทที่พวกเขาต้องเล่นตามเพื่อความอยู่รอด

ความอึดอัดที่อัดแน่นในหน้าอกของเธอทำให้เธอหายใจลำบากขึ้นเล็กน้อย “ฉัน… อ้อ ผ้ากอซจะหมดแล้ว” เธอประกาศ “ฉันจะลงไปร้านขายยาข้างล่างและซื้อเพิ่ม… แล้วก็ซื้อยาอื่น ๆ ด้วย ฉันคิดว่าแผลพวกนี้คงจะไม่หายเร็ว ๆ นี้แน่”

ดังนั้นเธอจึงลุกเดินออกไปและเพียงแต่ถอนหายใจเมื่อเธอไปถึงที่บรรไดแล้วเท่านั้น

เมื่อเข้าไปในร้านขายยาธัญญ่าก็พบบุคคลที่คุ้นเคยภายในนั้น ด้วยความตื่นตระหนกเธอจึงหมุนตัวเพื่อที่จะเดินหนี ทว่าคน ๆ นั้นกลับเรียกเธอ “นี่ ซื้อผ้ากอซเยอะขนาดนั้นไปทำไม? เธอบาดเจ็บเหรอ?”

เธอหยุดฝีเท้าและแสร้งทำเป็นว่าสบายดีก่อนที่จะหันกลับไปเผชิญหน้ากับเอริก “โอ้ เปล่า ฉันแค่ตุนไว้เผื่อฉุกเฉิน คุณล่ะ?”

เอริกชูมือขึ้นก่อนที่จะเดินไปที่แคชเชียร์ “ฉันบังเอิญตัดข้อนิ้วตัวเองตอนที่ใช้เครื่องตัดกระดาษน่ะ ก็เลยมาซื้อพลาสเตอร์”

ธัญญ่าตระหนักดีว่าการสนทนาของพวกเขาสิ้นสุดเพียงเท่านี้ จริง ๆ แค่เอริกทักเธอด้วยความเป็นห่วงก่อนก็ทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นมากแล้ว เธอไม่ควรขอมากกว่านี้ อีกอย่าง เธอไม่อาจเสี่ยงให้เอริกรู้ว่าเจตต์อยู่ที่บ้านเธอได้ ข้อมูลนั้นจะทำให้ความลับถูกเปิดเผยแน่นอน

นั้นเป็นเหตุผลอีกข้อที่ธัญญ่าถึงอยากจะย้ายออกจากห้องเช่าปัจจุบัน: บริษัทของเอริกอยู่แถวนี้ เธอกลัวว่าเขาอาจจะรับรู้ถึงความลับของเธอ แต่เจตต์เพิ่งจะปฏิเสธความคิดนี้ไป ดังนั้นเธอจึงต้องละทิ้งมันด้วย

เจตต์กลับไปที่คฤหาสน์สมิธราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น เขาเดินไปหาอเลฮานโดรและก้มศีรษะลงเล็กน้อย “คุณสมิธ”

อเลฮานโดรพิจารณาเจตต์จากรถเข็นของเขาครู่หนึ่ง “ฉันไม่ได้บอกให้พวกเขาใส่เต็มแรงนะ นายโอเคใช่ไหม?”

เจตต์พยักหน้า “ผมไม่เป็นไร ให้ผมช่วยอะไรได้บ้างครับ?”

อเลฮานโดรยื่นบัตรให้เจตต์ “คิดซะว่ามันเป็นค่าชดเชยของนายแล้วกัน อีกอย่าง มาร์ค เทรมอนต์เจอโซอี้และแฮร์ริสสามีของเธอแล้ว พวกเขากำลังจะออกจากเมืองหลวง ไปสืบเรื่องนี้และดูว่าพวกเขาได้ข้อมูลอะไรไปบ้างไหม” เขาสั่ง “ฉันสงสัยว่ามาร์คกับแอเรียนจะรู้อะไรหรือเปล่า ถ้านายพบว่าพวกแฮร์ริสสน่าสงสัยแม้แต่น้อยก็เก็บพวกเขาซะ”

แน่นอนว่าอเลฮานโดรคือคนที่สั่งให้โซอี้และสามีของเธอส่งจดหมายนั้นให้แอเรียน คนลักพาตัวของฮาร์วีย์ วินน์ก็คือพวกลูกน้องของเขา