เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 931

ไบรอันหุบยิ้มทันที “ครับนายท่าน มันมีเหตุผลที่ผมยังไม่มีแฟนจริง ๆ อย่างเช่น ตารางงานที่ยุ่ง ไม่มีเวลาว่าง และอื่น ๆ …”

“งั้นนายอยากจะลาพักร้อนยาว ๆ ไหมล่ะ?” มาร์คถามอย่างนุ่มนวล “หรือบางที่นายอาจจะอยากเกษียณเร็วขึ้นประมาณยี่สิบสามสิบปี?”

ไบรอันส่ายหัวอย่างรุนแรง “ไม่ครับ ไม่ครับ ผมยินดีที่จะรับใช้คุณ แม้ว่าผมจะเกษียณผมก็ยังยินดีที่จะขับรถให้คุณต่อเป็นสิบ ๆ ปีตราบใดที่ผมยังสามารถขับไหวครับ”

…

ณ คฤหาสน์เวสต์

ซัมเมอร์ป่วยติดเตียงตั้งแต่ที่ถูกธัญญ่าบีบคอและจะมีไข้เป็นครั้งคราว คุณหมอสรุปว่ามันเป็นผลจากอาการช็อกและเธอจะหายดีหลังจากที่ได้พักผ่อนอย่างเต็มที่

ด้วยเหตุนี้แจ็คสันถึงได้กลับมาเยี่ยมหาที่คฤหาสน์เวสต์บ่อยขึ้น ส่วนใหญ่เพราะเขารู้สึกผิดและเพราะว่าเขาสงสารแม่ตัวเอง

เจตคติของเขาต่อแอตติคัสก็ได้เปลี่ยนไปเล็กน้อยหลังจากที่เขาเห็นว่าแอตติคัสดูแลเอาใจใส่และเป็นห่วงซัมเมอร์มากแค่ไหน แม้ว่าแจ็คสันยังคงปฏิเสธที่จะทักทายหรือคุยกับแอตติคัสก่อน แต่อย่างน้อยแจ็คสันก็ไม่ได้กลับมาบ้านด้วยสีหน้าที่เคร่งขรึมเหมือนแต่ก่อนอีกต่อไป

“แจ็คสัน ลูกไม่ต้องห่วงแม่หรอก แม่มีพ่อคอยดูแลอยู่ แม่ไม่ได้เป็นอะไรมาก แม่แค่เริ่มแก่แล้ว ร่างกายแม่ก็เลยฟื้นฟูได้ยากขึ้น เอ่อ ลูกควรจะสนใจสาขาเซาธ์ พาร์ก

มุมปากของแอตติคัสกระตุก “คุณจะพูดอย่างนั้นไม่ได้นะซัมเมอร์ แจ็คสันและผมเพิ่งจะได้กลับมาเจอกันเมื่อไม่นานนี้เอง ถ้าเขาจะติดอะไรมาจากใครเขาก็ต้องติดมันมาจากเธอก่อน เขาน่าจะมีปัญหาในทางใดทางหนึ่งแหละ เขาก็เลยหดหู่ มันไม่ใช่ความผิดของผมสักหน่อย คุณวางแผนอะไรไว้ไม่ใช่เหรอ? เราจะคอยดูว่ามันจะบรรลุผลเร็ว ๆ นี้หรือไม่”

“ฉันก็กังวลเรื่องนั้นอยู่นี่ไง” ซัมเมอร์บ่น “ฉันตั้งใจให้ทิฟฟ์ไปทำงานที่สาขาย่อยของบริษัทเราก่อนที่ฉันจะเกลี้ยกล่อมให้แจ็คสันไปที่นั่น บางอย่างจะต้องเกิดขึ้นตราบใดที่พวกเขายังคงต้องเจอกันและคุยกัน ฉันแค่กังวลว่าเขาจะยังไม่เข้าใจฉันอย่างชัดเจน”

ทว่าแอตติคัสกลับดูมั่นใจ “เขาเป็นคนที่สมเหตุสมผล ไม่ต้องห่วง ถ้าเขาต้องการจะทำอะไรเดี๋ยวเขาก็ทำเองแหละ คุณควรจะไปเดินเล่นข้างล่างบ้าง แค่คุณแสร้งป่วยติดเตียงต่อหน้าแจ็คสันก็พอแล้ว เจ้าถั่วน้อยยืนเฝ้าเตียงเธอมาทั้งวันแล้วเนี่ย”

ซัมเมอร์สบายดี เธอตั้งใจสร้างบรรยากาศที่ตึงเครียดเพื่อแจ็คสัน ไม่อย่างนั้นเขาจะไม่มีวันเชื่อฟังเธออย่างจริงจัง เธอลุกจากเตียงอย่างแจ่มใส่ก่อนที่จะอุ้มเจ้าถั่วน้อยขึ้นมาและเดินลงไปชั้นล่าง “ไปกันเถอะ เดี๋ยวฉันเอาขนมให้ หนูต้องทนเพื่อฉันมาเยอะเลยใช่ไหมล่ะ? ฉันไม่มีแม้แต่โอกาสที่จะได้อุ้มหนูเลย โอ๋ น่าสงสารที่สุด”