เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 932

ไม่ถึงครึ่งเดือนต่อมา สภาพอากาศในเมืองหลวงก็ถึงจุดที่แผดเผาสูงสุดของปี อากาศในเมืองร้อนมากจนผู้คนล้วนแต่อยากจะอยู่ในบ้าน ไม่มีใครอยากออกไปไหนทั้งนั้น

แอเรียนและแอริสโตเติลใกล้จะล้มป่วยจากความชื้นนี้ ภูมิต้านทานต่อความร้อนของแอริสโตเติลต่ำมากจนแอเรียนกลัวว่าเขาจะเป็นลมแดดถ้าเธอพาเขาออกจากบ้าน

ทุกวันนี้เธอจึงไม่ค่อยได้พาเขาออกไปที่สวนและจะพาเขาเดินเล่นในตอนเย็นช่วงที่พระอาทิตย์ตกเท่านั้น ไม่ว่าคฤหาสน์เทรมอนต์จะใหญ่แค่ไหน มันกลับดูเล็กลงมากในช่วงเวลาเช่นนี้ การที่ต้องอยู่แต่ข้างในบ้านทั้งวันนั้นค่อนข้างจะน่าเบื่อมากเลยทีเดียว

พักหลัง ๆ นี้มาร์คยุ่งมากจนแอเรียนและแอริสโตเติลแทบจะไม่ได้เจอเขาเลย เขาจะออกไปทำงานก่อนที่แอเรียนจะตื่นและกลับมาบ้านเมื่อเธอเข้านอนไปแล้ว เธอเริ่มสงสัยว่าแอริสโตเติลจะลืมหน้าดาด๊าของเขาหรือไม่ ถ้าขืนยังเป็นอยู่แบบนี้ต่อไป

ท้ายที่สุดแล้วพวกเขาก็อยู่บ้านเดียวกันแต่กลับไม่เคยได้เห็นหน้ากันเลย และทารกก็มักจะมีความทรงจำที่ไม่ดี มันจึงจะไม่น่าแปลกใจเลยถ้าสมอร์จะลืมหน้ามาร์ค

ณ ตึกเทรมอนต์ ทาวเวอร์ ในห้องทำงานของผู้บริหารสูงสุด

สีหน้าของมาร์คเยือกเย็นที่สุด เขาเอนกายพิงโต๊ะทำงานโดยใช้มือจับที่ขอบโต๊ะเพื่อพยุงตัวเอง บรรยากาศที่ตึงเครียดทำให้เหล่าพนักงานที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาต่างตัวสั่นด้วยความกลัว

“พวกคุณตามหาที่ดินผืนหนึ่งมานานแต่สุดท้ายมันก็ตกไปอยู่ในมือของคนอื่น คุณคิดว่าอเลฮานโดรจะคายสิ่งที่เขาได้ไปแล้วออกมาเหรอ? เขาแย่งที่ดินที่พวกเราเฝ้ามองมานานไปจากเราแล้ว นี่พวกคุณโง่หรือไง? สมองของพวกคุณทำมาจากแป้งหรืออะไร? แล้วทำไมพวกคุณไม่ใช้แป้งนั้นสร้างกำแพงสะเลยล่ะ!”

ใช่แล้ว หลังจากที่ได้ทำการวิจัยทางตลาดมาแล้ว พวกเขาก็ตระหนักว่าทรัพย์สินที่มีศักยภาพทางธุรกิจทั้งหมดถูกอเลฮานโดรครองไปหมดโดยไม่เหลือแม้แต่ชิ้นเดียว พวกเขาเหลือเพียงแต่ทรัพย์สินธรรมดา ๆ ที่ไม่มีใครต้องการเป็นทางเลือก มันคือทรัพย์สินที่คน ๆ หนึ่งจะซื้อเมื่อสิ้นหวังเท่านั้น ซึ่งการซื้อสิ่งเหล่านั้นจะไม่เกิดประโยชน์ใด ๆ เลย

ณ จุดนี้เขาไม่มีทางที่จะเอาชนะอเลฮานโดรได้เลย เขาจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากจะต้องลองเส้นทางอื่นดู หากเขาจำไม่ผิด ครอบครัวเวสต์ก็มีที่ดินภายใต้การครอบครองมากมายเช่นกัน บางทีแจ็คสันอาจจะมีที่ดินที่ว่างอยู่ในมือของเขาก็ได้ และแน่นอนว่ามาร์คจะต้องเลือกที่จะถามเพื่อนที่ดีที่สุดของตัวเองก่อน

เขาจึงโทรหาแจ็คสัน ผู้ที่รับสายอย่างรวดเร็ว “แจ็คสัน บริษัทนายมีที่ดินดี ๆ เหลือบ้างไหม?” มาร์คถามทันที “ฉันจะซื้อต่อตามราคาตลาด นายเพิ่มราคาได้ถ้าต้องการเลย”

“ช่างบังเอิญจัง” แจ็คสันตอบอย่างครุ่นคิด “เลขาฉันเพิ่งจะแจ้งฉันว่าอเลฮานโดรต้องการพบฉัน แล้วนายก็โทรหาฉันอีก ฉันจะไม่โกหก เรามีที่ดินดี ๆ เหลืออยู่ผืนหนึ่งพอดี และเขาก็น่าจะรู้เรื่องนี้ ถ้าฉันจะฟังสิ่งที่เขาจะพูดก็คงจะไม่เสียหายอะไร”

มาร์คถึงกับช็อกจนลืมหายใจ ในไม่ช้าเขาก็ได้ยินเสียงของอเลฮานโดรในสายของแจ็คสัน "คุณเวสต์ ผมเชื่อว่าคุณคงจะสบายดีตั้งแต่ครั้งล่าสุดที่เราเจอกันนะครับ?”