เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 947

เอริกยังคงรู้สึกอ่อนแอมาก เขาใช้เวลาสักครู่ก่อนที่จะสามารถตอบได้ในที่สุด "นายพูดอะไรของนาย? ฉันแค่… รู้สึกไม่อยากมีชีวิตอยู่อีกต่อไปแล้ว พอฉันรู้ตัวว่าฉันเป็นอะไรมันก็ถึงระยะสุดท้ายแล้ว ยังไงก็รักษาไม่ได้อยู่ดี”

เสียงของแจ็คสันเริ่มแหบแห้ง “นายหมายความว่ายังไง 'รู้สึกไม่อยากมีชีวิตอยู่อีกต่อไปแล้ว'? ถ้านายรู้สึกอย่างนั้นจริง ๆ แล้วนายจะมีแฟนทำไม? เห็นได้ชัดว่านายยังต้องการที่จะมีชีวิตอยู่…”

เอริกหลับตาลงแล้วส่ายหัว “ทุกอย่างดูสมบูรณ์แบบไปหมดก่อนที่เราจะคบกัน และฉันก็เริ่มมีความหวังในอนาคต แต่จริง ๆ เธอไม่ใช่ผู้หญิงที่ใคร ๆ จะอยากแต่งงานด้วย เธอเหมาะที่จะคบเพื่อสนุกสนานเท่านั้น และเธอก็ห่วงแต่เรื่องหาความสุขให้ตัวเองเท่านั้น เธอยังไม่พร้อมที่จะปักหลักปักฐานกับใคร

เรามาจากโลกที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง ฉันสนุกมามากพอแล้ว และตอนนี้ฉันต้องการความมั่นคง แต่เธอกลับเพิ่งได้เริ่มใช้ชีวิตอย่างสนุกสนาน เป้าหมายของเราแตกต่างกันตั้งแต่เริ่มแล้ว ถ้าฉันเดาไม่ผิด เมื่อคืนนี้เธอก็คงจะออกไปดื่มและยังไม่ได้กลับบ้านจนถึงตอนนี้ แต่ไม่เป็นไร ยังไงเราก็จะเลิกกันอยู่แล้ว

อีกอย่าง หลังจากที่ขฉันตาย เปลี่ยนทุกอย่างที่ฉันเป็นเจ้าของให้เป็นเงินบริจาคนะ ฉันต้องการทำสิ่งที่ดีให้กับโลกนี้เหมือนที่มาร์คเคยทำบ้าง ถือซะว่ามันเป็นการสะสมกรรมดีของฉัน หวังว่าชาติหน้าฉันจะได้มีชีวิตที่สงบสุขกว่านี้นะ…”

มาร์คยกมือขึ้นขยี้หางตาตัวเองราวกับจะปกปิดน้ำตาที่เขาไม่สามารถควบคุมได้ “นาย… ต้องการบอกเรื่องนี้กับครอบครัวของนายไหม?”

เอริกปฏิเสธ "เพื่ออะไร? เพื่อที่พวกเขาจะได้รู้ว่าฉันถูกฝังที่ไหนและมาเยาะเย้ยฉันที่ตายก่อนพวกเขางั้นเหรอ? ไม่มีทาง พวกนายทุกคนอยู่ที่นี่ แค่นี้ก็ดีเกินพอแล้ว ตอนนี้ฉันพอใจกับชีวิตของฉันมาก ฉันได้สนุกกับทุกสิ่งที่สามารถจะจินตนาการได้”

จู่ ๆ ประตูห้องก็เปิดออกและวิกกี้ก็รีบวิ่งเข้ามาพลางส่งกลิ่นเหม็นจากอาการเมาเข้ามาในห้อง เธอกระโจนไปข้างเตียงและร้องไห้คร่ำครวญ “ริคกี้! เกิดอะไรขึ้นกับคุณ ริคกี้? เกิดอะไรขึ้นกับคุณ? คุณสบายดีหรือเปล่า?"

ณ จุดนี้วิกกี้รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นตัวตลกที่ยืนอยู่ตรงกลางกลุ่มเพื่อเป็นการเยาะเย้ย เธอลุกขึ้นทั้งน้ำตาที่อาจเกิดจากความรู้สึกผิด “ฉันไม่สน ฉันปฏิเสธที่จะเลิกกับคุณ ดังนั้นฉันยังคงเป็นแฟนของคุณอยู่และฉันจะส่งคุณไปจากโลกนี้เอง พวกเขาเป็นแค่เพื่อนของคุณในขณะที่ฉันใกล้ชิดคุณที่สุด ฉันจะไม่ไปไหนทั้งนั้น”

เอริกขมวดคิ้ว “แล้วเมื่อคืนตอนที่ผมเกือบจะตายคุณไปอยู่ที่ไหนมาล่ะ? คุณเป็นคนแรกที่ผมโทรหา… แต่คุณก็ปฏิเสธสายผม ผมกระอักเลือดและหมดสติข้างถนน ธัญญ่าเป็นคนพาผมมาส่งโรงพยาบาลนี้ คุณไม่ใช่คนสุดท้ายที่ผมเห็นในวินาทีสุดท้ายก่อนที่จะหมดสติ ยังจะต้องให้พูดอะไรอีกเหรอ?

ผมก็ไม่ได้อยากจะพูดถึงเรื่องนี้ต่อหน้าทุกคนหรอกนะ แต่ที่คุณพูดมาทั้งหมดเมื่อกี้เพียงเพื่อที่คุณจะได้ส่วนแบ่งของมรดกผมใช่ไหมล่ะ? ผมได้บอกให้มาร์คบริจาคทรัพย์สินทั้งหมดของผมเรียบร้อยแล้ว ดังนั้นหยุดแสดงเถอะ ผมไม่อยากเห็นมัน คุณเป็นแค่แฟนผมเท่านั้น ไม่ใช่ภรรยา คุณไม่มีสิทธิที่จะได้รับมรดกใด ๆ ทั้งนั้น"