เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 959

ความอดทนของแจ็คสันถึงขีดสูงสุด เขาจ้องเธออย่างโกรธเคือง “คุณต้องทำแบบนี้กับผมด้วยเหรอ? แล้วนี่เราเป็นบ้าอะไรกันแน่? คุณจะไม่…” คบผมจริง ๆ เหรอ?

เขาเก็บประโยคสุดท้ายไว้เพราะเขาไม่สามารถควบคุมเสียงที่สั่นของตัวเองได้

ทิฟฟานี่ก้มหัวลง “มันไม่ใช่อย่างนั้น… เราจะไปหาอะไรกินกันไม่ใช่เหรอ? ไปกันเถอะ ฉันหิวแล้ว"

แจ็คสันไม่ตอบ เขาเพียงแต่รีบเดินไปที่รถด้วยความโมโห ทิฟฟานี่ถอนหายใจและเดินตามเขาไปอย่างรวดเร็ว เธอรอให้เขาพูดอะไรบ้าง แต่เขากลับไม่ยอมพูดอะไรเลย

พวกเขาไปถึงที่ร้านสเต็ก เนื่องจากเขารู้ว่าเธอชอบอะไร แจ็คสันจึงสั่งสเต็กเนื้อมีเดียมแรร์ให้เธอโดยอัตโนมัติ ในอดีต เขามักจะสั่งอาหารให้เธอทุกครั้งที่พวกเขาออกไปทานอาหาร เธอต้องการบอกเขาว่าเธอไม่สามารถกินเนื้อที่กึ่งสุกได้อีกแล้ว แต่เธอกลับไม่ทำ ดังนั้นเธอจึงสั่งพาสต้าเพิ่ม

เมื่อสเต็กถูกเสิร์ฟ ทิฟฟานี่ก็ไม่แตะมันเลย เธอเพียงแต่ทานพาสต้าที่สั่งมาจนหมด ปริมาณอาหารในร้านนี้น้อยมาก เธอจึงรู้สึกเหมือนช้างที่กินอาหารนก ในเวลาเดียวกันเธอก็อายเกินกว่าจะสั่งอะไรเพิ่ม มันจะดูน่าอายหากผู้หญิงกินมากเกินไป

แจ็คสันเห็นว่าเธอละเลยสเต็กที่เขาสั่งให้และยังหิวอยู่ “คุณกังวลว่าผมจะวางยาใส่สเต็กของคุณเหรอ?” เขาพึมพำ “ผมไม่ได้เป็นคนที่ทำเสต็กนั้นสะหน่อย”

“คุณช่วยสั่งเสต็กแบบเวลล์ดันให้ฉันแทนได้ไหมล่ะ?” ทิฟฟานี่ถามด้วยความลังเล “หลัง ๆ นี้ท้องของฉันปั่นป่วน ฉันเลยต้องทานอาหารที่ปรุงสุกเต็มที่…”

เขาลดสายตาลง “สรุปเราเป็นอะไรกัน? ผมเริ่มจะเหนื่อยที่ต้องทนอยู่มานานแบบนี้ คุณจะไม่กลับมาคบผมจริง ๆ เหรอ?”

ในที่สุดเขาก็พูดมันออกมา! หัวใจของทิฟฟานี่สั่นสะท้าน เธอกำลังจะตอบเมื่อ... โทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น

แจ็คสันรู้สึกกังวลอย่างประหลาดเมื่อเขาเห็นชื่อของแอตติคัสบนหน้าจอเพราะเขารู้ว่าแอตติคัสจะไม่โทรหาเขาเว้นแต่จะเป็นเรื่องสำคัญ เขาจึงรับสายโดยไม่ลังเล "ฮัลโหลครับ? คุณแม่เป็นอะไรรึเปล่า?”

แอตติคัสฟังดูตื่นตระหนกในอีกด้านหนึ่งของสาย “แม่ประสบอุบัติเหตุ พักสิ่งที่ลูกกำลังทำ ไม่ว่าจะเป็นอะไร และกลับมาบ้านก่อน”