เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 960

แจ็คสันลุกขึ้นทันที "โอเค ผมจะกลับบ้านเดี๋ยวนี้เลย แม่ได้รับบาดเจ็บตรงไหน? ร้ายแรงไหม?”

แจ็คสันถอนหายใจด้วยความโล่งอกเมื่อได้ยินว่าซัมเมอร์แค่เจ็บขาของเธอเท่านั้น หลังจากที่วางสาย เขาก็หันไปหาทิฟฟานี่และพูดว่า “คุณทานให้อร่อยเลยนะ แม่ผมประสบอุบัติเหตุ ผมต้องรีบกลับบ้านก่อน แต่เดี๋ยวผมไปจ่ายค่าอาหารให้ก่อน ไว้เดี๋ยวผมโทรหาทีหลัง”

เขาหายตัวไปก่อนที่ทิฟฟานี่จะทันได้ตอบ เธอรู้สึกผิดหวังเล็กน้อยแต่ก็กังวลเรื่องซัมเมอร์ไปพร้อม ๆ กัน เมื่อเธอกลับถึงบ้าน เธอก็รอจนกระทั่งแจ็คสันเกือบถึงบ้านตัวเองก่อนที่จะโทรหาเขา “คุณเวสต์เป็นอย่างไรบ้าง?” เธอถาม

แจ็คสันอยู่ในโรงพยาบาล “ไม่มีอะไรร้ายแรงมาก ขาขวาของแม่หักและแม่ก็เอาแต่บ่นถึงปัญหาในวัยชราว่าแม่มักจะเจ็บโน้นเจ็บนี้อยู่เสมอและกังวลว่าสุดท้ายแม่จะพิการ แต่แม่อารมณ์ดีมากเลยทีเดียว ตอนนี้มันดึกแล้ว ทำไมคุณถึงยังไม่นอนอีกล่ะ? รีบเข้านอนเถอะ ผมต้องไปแล้ว"

เธอไม่ยืนกรานที่จะสนทนาต่อและเพียงแต่พึมพำตอบก่อนที่จะวางสาย

ฤดูร้อนนี้ช่างวุ่นวานเหลือเกิน ที่คฤหาสน์เทรมอนต์ แอเรียนกำลังอุ้มแอริสโตเติลไว้ด้วยความวิตกกังวล แอริสโตเติลมีอาการไข้ขึ้นกลางดึก เขาไม่มีวี่แววว่าเขาจะเป็นหวัดก่อนหน้านี้เลย มันเพิ่งจะเกิดขึ้นอย่างกะทันหัน แมรี่และมาร์คกำลังเก็บของของแอริสโตเติลและเตรียมพร้อมก่อนที่พวกเขาจะไปโรงพยาบาล

แอริสโตเติลนอนไม่หลับ ร่างกายของเขากำลังร้อนผ่าวจนแก้มเล็ก ๆ ของเขาแดงก่ำ เขาไม่ได้ร้องไห้หรืองอแงเลย แต่เขาจะไม่ยอมกินอะไรเลยด้วย เขาดูอ่อนแอมาก แอเรียนสะอื้นด้วยความปวดใจ

เมื่อพวกเขาไปถึงที่โรงพยาบาล การวินิจฉัยเบื้องต้นของแพทย์ก็คือการแนะนำให้ตรวจร่างกายเต็มรูปแบบเนื่องจากแอริสโตเติลเป็นทารกที่คลอดก่อนกำหนดและสถานการณ์เหล่านี้ก็เกิดขึ้นบ่อยมาก

แอเรียนน้ำตาไหลเมื่อได้ยินดังนั้น เธอรู้อยู่แล้วว่าสุชภาพของสมอร์จะไม่คงที่ ตอนนั้นแพทย์ได้พิจารณาไว้แล้วว่าเธอจะไม่มีวันมีลูกได้อีก แต่ด้วยปาฏิหาริย์บางอย่างเธอก็ยังสามารถให้กำเนิดแอริสโตเติลได้อย่างน่ามหัศจรรย์ แม้ว่าการคลอดก่อนกำหนดที่เสี่ยงอันตรายของเธอจะผ่านไปอย่างราบรื่นโดยที่ทั้งแม่และลูกปลอดภัย เธอก็มักจะรู้สึกว่าเธอโชคดีเกินไป โชคดีมากจนมันรู้สึกเกินจริง...

แอเรียนเอนตัวซุกหน้าอกของเขาและสะอื้นไห้ “ฉันเสี่ยงชีวิตเพื่อให้กำเนิดเขาเลยนะ แน่นอนว่าฉันจะต้องเสียใจสิ ฉันกลัวมากว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นกับเขา พรุ่งนี้คุณต้องไปทำงานหนิ คุณควรจะกลับไปพักผ่อนที่บ้านได้แล้วนะ ฉันกับแมรี่ดูแลเขาเองได้ มันจะสะดวกกว่าสำหรับฉันหากฉันอยู่ที่นี่ด้วย เพราะยังไงฉันก็ต้องคอยอยู่ให้นมเขาอยู่ดี สมอร์จะร้องแน่ ๆ ถ้าตื่นมาไม่เจอฉัน”

มาร์คตบหลังเธอเบา ๆ “เธอไม่ใช่คนเดียวที่ใกล้ชิดกับสมอร์นะ เธอรู้ไหม บริษัทจะมีความสำคัญมากกว่าลูกของเราได้อย่างไร? ฉันจะอยู่ที่นี่ด้วย เธอควรจะเข้าไปพักผ่อนกับสมอร์นะ ฉันกับแมรี่จะอยู่ที่นี่ทั้งคู่ แพทย์ได้บอกไว้แล้ว เราแค่ต้องรอจนกว่า สมอร์ จะโตพอที่จะทำการผ่าตัดได้ และเขาก็จะหายดี อย่าร้องไห้เลย”

หลังจากที่อยู่ในโรงพยาบาลหนึ่งคืน ไข้ของสมอร์ก็ลดลงในเช้าวันรุ่งขึ้น อย่างไรก็ตาม เขายังต้องรับยาผ่านสายน้ำเกลือเป็นเวลาสองสามวันเพื่อกำจัดอาการของโรคปอดบวม แขนเล็ก ๆ ของเขาบวมจากการถูกเข็มเจาะและดูจ้ำม้ำกว่าปกติมาก

เมื่อคืนมาร์คจ้องพยาบาลเหมือนกับเหยี่ยวขณะที่เธอกำลังจะเจาะสายน้ำเกลือให้สมอร์ โชคดีที่เธอสามารถจัดการมันได้สำเร็จภายในครั้งเดียว ไม่อย่างนั้นมาร์คจะต้องระเบิดแน่