เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 965

เจตต์ชะงัก “แต่… ผมเกรงว่านายท่านสมิธอาจลงมาเยี่ยมคุณที่นี่ ถ้าคุณยังคงทำแบบนี้ต่อไป…”

ดวงตาของอเลฮานโดรเบิกกว้าง “นายกำลังจะบอกว่า… ชายชราคนนั้นอาจเดินทางมาที่นี่เพื่อมาพบฉันอย่างงั้นเหรอ? ดูเหมือนว่าอาการป่วยของเขาคงจะไม่เลวร้ายนัก ถ้าอย่างนั้นเขาอาจจะอยู่ได้ถึงสองสามปี น่ารำคาญชะมัด… นายกลัวว่าเขาอาจจะรู้ว่าฉันไม่ใช่อเลฮานโดรตัวจริงเหรอ? อันที่จริง… การค้นพบว่าทายาทคนสุดท้ายของตระกูลสมิธตายไปแล้วจะเป็นสิ่งที่โหดร้ายที่สุดไม่ใช่เหรอ?”

เจตต์กลัวเกินกว่าจะสนทนาต่อในเรื่องนี้ เขารู้ว่าอเลฮานโดรตัวจริงน่าจะตายไปแล้วตั้งแต่ที่เขาเริ่มสงสัยอเลฮานโดรคนนี้ ตอนนี้เขาได้รับการยืนยันสำหรับข้อสงสัยนั้นแล้ว

เจตต์รู้สึกประหม่าเมื่ออเลฮานโดรพูดว่า “เขาอาจจะอยู่ได้อีกสักสองสามปี น่ารำคาญชะมัด” นั่นเป็นเพราะว่าเมื่อซัมเมอร์ได้ทุ่มเทอย่างมากเพื่อทำให้ทิฟฟานี่และแจ็คสันกลับมาอยู่ด้วยกันอีกครั้ง อเลฮานโดรจึงได้จัดการก่ออุบัติเหตุทางรถยนต์นั้น ถึงแม้ว่ามันจะไม่ได้เป็นอันตรายถึงชีวิต แต่มันก็ควรพอจะเป็นการตักเตือนได้ เจตต์จึงกังวลว่าอเลฮานโดรอาจจะลุกขึ้นมาจัดการกับนายท่านสมิธต่อไป...

เรื่องนี้มีความละเอียดอ่อนมาก ถ้าเขาพูดอะไรผิดไป เขาอาจจะตายก่อนคนแรก ยิ่งเขาพิจารณามากเท่าไร เขาก็ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองควรจะหุบปากไว้ดีกว่า

เมื่อตระหนักว่าเจตต์มุ่งมั่นที่จะไม่พูดอะไร อเลฮานโดรจึงเลิกสนใจหัวข้อนั้นและเปลี่ยนเรื่อง “ระงับแผนการทำให้ทิฟฟานี่แท้งไปก่อน ฉันเปลี่ยนใจแล้ว ก่อนหน้านี้เรามีธัญญ่า ดังนั้นเราจึงไม่ได้ใช้ลินน์ แต่ตอนนี้ฉันคิดว่ามันถึงเวลาที่จะต้องใช้เธอแล้วล่ะ ให้เธอติดต่อแจ็คสันอีกครั้ง ส่วนเรื่องเด็กทารกในครรภ์ของทิฟฟานี่… ปล่อยให้มันมีชีวิตอยู่ไปก่อน”

เจตต์อาจไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงเปลี่ยนใจ แต่เจตต์ก็แอบถอนหายใจด้วยความโล่งอก เขารู้สึกไม่สบายใจกับเรื่องนี้ตั้งแต่แรกแล้ว “รับทราบครับ ผมจะส่งข้อความแจ้งลินน์เดี๋ยวนี้”

เมื่อมาร์คกลับไปถึงที่คฤหาสน์เทรมอนต์ แอเรียนก็ตื่นเรียบร้อยแล้ว เมื่อเห็นสีหน้าบูดบึ้งของเขา เธอจึงเดินไปหาเขาแล้วถามว่า “คุณพาลูกไปที่ไหนมาเหรอ? แล้วนี่ใครทำให้คุณขุ่นเคืองเหรอคะ?”

เขาส่งแอริสโตเติลให้เธอ "ไม่มีอะไร ฉันยังมีเรื่องที่ต้องไปจัดการที่สำนักงาน ฉันจะกลับมาบ้านหลังจากที่ฉันจัดการพวกมันเสร็จหมดแล้ว ทำไมเธอไม่ไปนอนต่ออีกสักหน่อยล่ะ?”

แมรี่พยักหน้า เธอเข้าใจดี "ไปเถอะ นายท่านจะฟังแต่เธอเท่านั้นแหละ ระหว่างทางกลับมาบ้านเขาดูบูดบึ้งมากจนฉันกลัวเกินกว่าจะปลอบใจเขา”

เมื่อแอเรียนเข้าไปในห้องนอน เธอเห็นมาร์คนั่งอยู่บนเก้าอี้ข้างหน้าหน้าต่างฝรั่งเศส เขากำลังพักผ่อนและดูเฉื่อยชามาก ในอดีตเขามักจะถือบุหรี่ไว้ในหว่างนิ้วของเขาด้วย

เธอเดินไปหาเขาและโอบเขาจากด้านหลัง จากนั้นเธอแนบแก้มของเธอกับของเขา “เป็นอะไรไปคะ? ถ้าคุณมีอะไรกวนใจ คุณสามารถบอกฉันได้นะ อย่าเก็บมันไว้คนเดียวเลย คุณอุส่าห์เลิกบุหรี่เพื่อฉันแล้ว ตอนนี้เลยไม่มีอะไรที่จะสามารถบรรเทาคุณได้”

เขาหันหน้าไปซุกกับเธอ "ไม่มีอะไรหรอก แค่ปัญหาเรื่องงานนิดหน่อย ฉันไม่ต้องการให้เธอต้องมากังวลอีกคน”