เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 986

เจตต์ต้องยอมรับว่าอเลฮานโดรหัวดีมาก เขาอาจจะยอมแพ้ที่จะบอกทิฟฟานี่ให้เอาเด็กออกด้วยตัวเอง แต่เขารู้ว่าเขาจะต้องพูดอะไรเพื่อหลอกให้แจ็คสันทำงานที่สกปรกแทนเขา

บทสนทนาเล็ก ๆ น้อย ๆ เมื่อกี้นี้เพียงพอที่จะปลูกฝังความคิดในหัวของแจ็คสันได้ว่าเด็กคนนั้นอาจจะไม่ใช่ลูกของเขาโดยเล่นกับความไม่มั่นใจและความทุกข์ของชายคนนั้น

อย่างไรก็ตาม ฉากก่อนหน้านี้ทำให้เจตต์กังวลมาก เขาเป็นลูกน้องของดอน สมิธเสมอมา ถึงแม้ว่าตอนนี้เขาจะรับใช้อเลฮานโดรแล้ว แต่เขาก็ยังถูกคาดหวังให้ต้องทำงานให้ดอนอยู่ดี จะเกิดอะไรขึ้นกับเขาเมื่อความจริงของงานเขาถูกเปิดเผย?

ดอนอาจจะต้องการให้เขาตาย หรืออเลฮานโดรอาจทำให้เขาตายก็ได้ ไม่ว่าจะด้วยวิธีใด ชะตากรรมเดียวที่รอเขาอยู่ก็คือความตาย นั่นคือฝันร้ายของการทำงานให้กับทั้งสองฝ่าย

ที่แย่ที่สุดคือ ในระยะหลัง ๆ นี้ดอนได้ติดต่อเขาบ่อยขึ้นเรื่อย ๆ มันต้องไม่ใช่ลางที่ดีแน่นอน

เจตต์ยังคงเข็นอเลฮานโดรเข้าไปในอาคารต่อและสังเกตว่าระดับความวิตกกังวลภายในอาคารดูเหมือนจะเพิ่มขึ้นถึงระดับสิบเอ็ด

อเลฮานโดรเองก็เริ่มสังเกตความเปลี่ยนแปลงในบรรยากาศได้เช่นกัน แต่หลังจากที่พวกเขาผลักประตูเข้าไปในห้องทำงานแล้วเท่านั้นที่พวกเขาต้องตกตะลึงเล็กน้อยกับการปรากฏตัวของดอน ชายชราผู้นั้นมาที่นี่โดยที่ไม่ได้แจ้งใครล่วงหน้า

ร่างกายของเจตต์ชะงักกลางคันทันทีที่เห็นดอน เมื่อรวบรวมความกล้าสำเร็จเขาจึงเข็นอเลฮานโดรไปข้างหน้าและกล่าวทักทาย “นายท่าน”

ดอนเป็นชายชราที่มีอายุมาก เส้นผมทุกเส้นของเขาได้เปลี่ยนเป็นสีขาวเงินไปหมดแล้ว มือของเขา ซึ่งขณะนี้วางอยู่บนหัวไม้เท้า เหี่ยวเฉาอย่างเห็นได้ชัด

อย่างไรก็ตาม ใบหน้าที่เหี่ยวย่นของเขาแสดงถึงความรุนแรงที่สามารถสร้างความหวาดกลัวและความวิตกกังวลแก่ทุกคนได้อย่างจริงจัง แต่ไม่ว่าเขาจะอายุมากเท่าไหร่ เสน่ห์ของวัยเยาว์ก็ยังคงเลือนลางอยู่บนใบหน้าที่อ่อนล้าและตัดกับรูปร่างที่น่าเกรงขามของเขาอย่างน่าประหลาดใจ

ดอนไม่ได้มาคนเดียว เขาจะนำบอดี้การ์ดติดตัวไปทุกที่ที่เขาไป ตอนนี้ในห้องทำงานจึงเต็มไปด้วยบอดี้การ์ดอย่างน้อยสิบคน คนที่มองจากภายนอกคงคิดว่าดอนมาที่นี่เพื่อทวงหนี้ของใครบางคน แทนที่จะตระหนักว่าเขามาที่นี่เพื่อมาเยี่ยมหลานชายของเขา

“เป็นยังไงอเลฮานโดร แกยุ่งกับการซื้อที่ดินแล้วที่ดินเล่ามากเลยใช่ไหม?” ดอนเริ่ม “เงินที่แกใช้ไปนั้นไม่ใช่เงินน้อย ๆ เลยนะ แกคิดว่าเงินของตระกูลสมิธงอกจากต้นไม้หรือยังไง หืม? ฉันจะบอกแกให้นะว่าครอบครัวสมิธจะไม่ยอมรับตัวตลกที่ใช้เงินเปลืองอย่างแกหรอก! แค่ก แค่ก”

จู่ ๆ ดอนก็ยิ้มออกมาอย่างคาดไม่ถึง “หึ ฉันเห็นแล้วล่ะว่าแกยังคงปากเสียเหมือนเดิมและยังคงพูดตรงไปตรงมาโดยไม่เกรงกลัวคนอื่นเช่นเคย” เขาแสดงความคิดเห็น ท่าทางของเขานุ่มนวลขึ้นอย่างเห็นได้ชัด “แต่บอกฉันทีว่าทำไมแกถึงได้ซื้อที่ดินมากมายขนาดนี้? และยังซื้อมันในราคาที่สูงเสียดฟ้าตลอด… อย่างน้อยแกก็ควรจะมีคำอธิบายให้ฉันนะ”

อเลฮานโดรแอบถอนหายใจด้วยความโล่งอก แสดงว่าชายชราคนนั้นเพียงแค่พยายามที่จะทดสอบเขาเพื่อดูว่าเขาเป็นอเลฮานโดรตัวจริงหรือไม่ ดอนเป็นคนที่รอบคอบและระมัดระวัง อเลฮานโดรจึงไม่แปลกใจเลยที่ดอนจะสงสัยเขา ในเวลานี้ หากเขาไม่ได้ทำตัวเย่อหยิ่งและใช้คำพูดที่รุนแรงให้เหมือนกับอเลฮานโดรคนเดิม เขาก็จะถูกสงสัยมากกว่านี้อีก

เมื่อดูจากสถานการณ์ตอนนี้ อเลฮานโดรคิดว่านี่หมายความว่าเขาได้ผ่านการทดสอบนั้นแล้ว แต่อย่างไรก็ตาม มันไม่ได้หมายความว่าเขาจะเลิกทำตัวหยิ่งยโสได้

“ผมมีแผนของผมก็แล้วกัน ดังนั้นอย่าถามเลย ถ้าคุณไม่เชื่อใจผมก็เพิกถอนสิทธิพิเศษของผมและบริหารบริษัทนี้ด้วยตัวเองสิ! มันจะช่วยขจัดเรื่องที่น่าปวดหัวให้ผมได้มากเลยล่ะ”

ดอนพลิกดูเอกสารบนโต๊ะสักพักก่อนที่จะยอมรับว่า “ทุกสิ่งที่แกทำมาทุก ๆ ปีก็ค่อนข้างดีนะ ดังนั้นตอนนี้ฉันจะเชื่อใจแก นอกจากนี้ วันหนึ่งแกจะต้องจัดการมันได้ทั้งหมดด้วยตัวเอง และไม่ว่าแกจะทำลายมันหรือนำมันไปสู่ความสำเร็จระดับใหม่ มันก็จะเป็นความรับผิดชอบของแก ฉันแก่แล้วและฉันไม่ควรต้องมากังวลเรื่องพวกนี้

“เอ่อ แล้วอีกอย่าง” ดอนเสริม “ฉันจะอยู่ในเมืองหลวงสักพักหนึ่งนะ ถ้าแกมีเวลาก็แวะไปหาฉันและอยู่เป็นเพื่อนฉันสักหน่อยนะ”