เจ้าสาวไร้ค่า (หน่วง/หื่น) นิยาย บท 3

Chapter 3 พรหมจรรย์ของหญิงร่าน

‘คอยดูเถอะ ข้าจะทำให้เจ้าต้องวอนขอชีวิต!’

ถางเล่อถงกัดฟันกรอดจนสันกรามปูดโปนที่ถูกดูหมิ่นศักดิ์ศรีจากบุตรสาวของศัตรูที่แสนเกลียดชัง ก่อนจะใช้มือหนาบีบเคล้นเต้าอกทรงโตอย่างไม่ออมแรง

“อ๊ะ...”

คนตัวเล็กร้องด้วยความตกใจ เขาบีบแรงจนเจ็บ ผิวเนื้อขาวละเอียดของเต้าหวานเป็นรอยแดงก่ำ ก่อนที่ร่างหนาหนักของคนตัวโตจะทาบทับลงมา จมูกโด่งได้รูปซุกไซ้ไปตามลำคอระหง จูบแรง จงใจใช้หนวดเคราเป็นตอถูไปตามเนื้อนวล

เจ็บ!

เส่าหลิงนิ่วหน้า ทว่าความเจ็บมันกลับตามมาด้วยความวาบหวามจนหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ ผิวหยาบกระด้างอย่างชายชาติทหารที่กดทับลงมาบนเนื้อนุ่มทำให้นางรู้สึกร้อนผ่าวไปทั้งสรรพางค์กาย มือหนาที่บีบเคล้นทรวงอกอิ่มค่อยๆ ผ่อนแรงลงกลายเป็นฟอนเฟ้นหนักเบาจนนางระทวยอ่อนราวกับเลือดในกายกำลังเดือดพล่าน

ริมฝีปากร้อนฝังรอยแดงไปตามซอกคอขาว ไล่เรื่อยมายังเนินอกอิ่ม ราวกับจะเป็นการตราประทับว่าร่างกายของนางเป็นของเขา เป็นสิ่งที่ได้มาโดยง่ายและไม่เป็นที่ต้องการ

“อื้อ...”

แม้จะเม้มริมฝีปากแน่นสนิท ทว่าเมื่อเขาโลมไล้ทรวงอกจนปลายถันชูชันสู้มือหนา เส่าหลิงก็ไม่อาจกดข่มความซ่านสะท้านเอาไว้ได้อีกต่อไป เผลอครางแผ่วในลำคอจนทำให้คนตัวโตถึงกับแค่นหัวเราะอย่างดูแคลน

หึ!

ใบหน้าที่ซ่านระเรื่อด้วยสัมผัสชายยิ่งแดงก่ำด้วยความอับอายเมื่อแม่ทัพถางแค่นหัวเราะในลำคออย่างเย้ยหยัน แล้วโดยที่เส่าหลิงไม่ทันตั้งตัว ริมฝีปากที่เพิ่งขบขันก็อ้าปากครอบครองทรวงอกอิ่มเอาไว้เต็มคำ

“อื้อ”

คนตัวเล็กถึงกับครางเสียงสั่น รับรู้ได้ถึงลิ้นร้อนสากที่ลามไล้บนปลายถันจนชี้ชัน เขาทั้งดูด ทั้งเลีย อีกทั้งยังใช้มือหนากระด้างบีบเต้าหวานแรงๆ นางถึงกับสะบัดใบหน้าไปมา อ้าปากหอบหายใจแรงจนใบหน้างดงามบิดเบี้ยวเหยเก ด้วยไม่เคยรู้จักความหฤหรรษ์เช่นนี้มาก่อน

“อ๊ะ อ๊ะ...”

ไหล่บางห่อเข้าหากันเมื่อแม่ทัพถางเลื่อนมือหนาลงไปกอบกุมโหนกนูนของอิสตรีเอาไว้ ความอวบอูมเต็มมือชาย เพียงแค่ใช้ปลายนิ้วกลางเบียดแทรกผ่านรอยแยกขอบกลีบบุปผาความเปียกแฉะชุ่มชื้นก็ติดปลายนิ้วเป็นสาย

“นี่สินะอาวุธที่แสนสกปรกของสกุลหู ชาติพันธุ์ที่งดงามสืบต่อกันมารุ่นต่อรุ่น ไอ้เฒ่าจุนเหลียนจึงมีลูกสาวจำนวนมาก เพื่อส่งให้ไปเป็นพระสนมองค์ฮ่องเต้ ไปเป็นชายาอ๋องต่างๆ ก็เพราะหวังเส้นสายในวังหลวง นับว่าเป็นความคิดที่ไม่เลว เพราะบุตรสาวสกุลหูงดงามไร้ที่ติ”

พูดพลางแหย่ปลายนิ้วเข้าไปในรูสวาทคับชื้น ก่อนจะกระทุ้งด้วยปลายนิ้วแรงๆ ชักเข้าชักออกผสานไปกับน้ำสวาทสีใสที่ไหลเยิ้มไปตามง่ามขา

“อื้อ อื้อ อะ...อะ อื้อ”

เส่าหลิงทั้งอับอายและเสียวซ่าน นางไม่อาจโต้เถียงอันใดนอกจากครวญครางด้วยความซ่านหฤหรรษ์ ใบหน้าของนางแดงก่ำผ่าวร้อน ดวงตาคู่สวยหลับพริ้ม ริมฝีปากเม้มเข้าหากันสนิทแต่แล้วก็เผยอครวญ ก่อนจะเม้มเข้าหากันอีกครั้งและอีกครั้ง

“แต่จะมีค่าอะไรหากงดงามเพียงกาย แต่ใจสกปรกโสโครกเน่าเหม็น”