เจ้าสาวไร้ค่า (หน่วง/หื่น) นิยาย บท 4

Chapter 4 พรหมจรรย์ของหญิงร่าน

ตับ! ตับ! ตับ!

“อื้อ อะ...อื้อ อื้อ”

คนตัวเล็กหอบหายใจแรง ประหลาดเหลือเกินความรู้สึกเจ็บปวดเจียนบ้าเมื่อครู่มลายหายไปจนหมดสิ้น แปรเปลี่ยนเป็นห้วงหฤหรรษ์หวามไหว

เอ็นอุ่นใหญ่ยาวที่เสียบแทงเข้ามา ก่อเกิดเป็นความหน่วงหนักจนท้องน้อยบิดมวนคล้ายกับมีเหล่าผีเสื้อนับร้อยพันกระพือปีกวนเวียนอยู่เต็มไปหมด หัวสมองของนางขาวโพลน เรือนกายถูกกระแทกแรงจนเคลื่อนไหวส่งผลให้สองเต้าหวานหมุนวนขยับย้ายชวนมอง

“อืม...”

คนตัวโตกดข่มความเสียว กระนั้นกลับเผลอครางออกมาอย่างพึงพอใจ

ชายที่ใช้ชีวิตอยู่ในสงครามและค่ายทหารอย่างเขา ใช่จะขาดแคลนหญิงสาวบำเรอกาม คณิกามากหน้านับไม่ถ้วนเดินเข้าออกค่ายทหารทุกโมงยามเพื่อบำบัดความเครียดบำเรอความใคร่ให้แก่เหล่าชายฉกรรจ์กลัดมัน

แต่ไม่เคยมีหญิงคนใด ทำให้เขารู้สึกคับแน่นจนแทบคลั่งได้เท่ากับบุตรสาวสกุลหูผู้นี้ นางหอมหวานไปทั้งเนื้อทั้งตัว ผิวของนางเนียนนุ่มราวกับผิวเด็กทารก อากัปกิริยายามนางส่งเสียงครวญครางยิ่งทำให้เขาใจสั่นไม่เป็นจังหวะ

ถางเล่อถงขยับเอวสอบซอยถี่กระชั้นก่อนจะงัดแท่งทวนขึ้นเพื่อให้ปลายลำโคนครูดไปกับเมล็ดเสียวของหญิงสาว และนั่นทำให้นางถึงกับผวาเฮือกกอดก่ายเขาเอาไว้แน่นด้วยความลืมตัว

“อาห์ อะ...อาห์ อาห์”

เสียงหวานครวญครางอยู่ข้างหูปลุกให้สัญชาตญาณแห่งสัตว์ป่าในตัวชายหนุ่มให้ตื่นขึ้น เหงื่อหยดโตเกาะพราวไปตามแผ่นหลังหนันแน่นไปด้วยมัดกล้าม ทุกจังหวะเคลื่อนไหวสอดประสานไปกับจังหวะหอบหายใจระรัว

เขาโน้มใบหน้าลงไปเกือบจะเผลอจ้วงจูบเรียวปากของนาง แต่แล้วสติที่มีอยู่น้อยนิดก็ทำให้เขาเบือนหน้าหนี

เขาไม่เคยจูบหญิงคณิกา...

แน่นอนว่าเขาจะไม่จูบหูเส่าหลิงด้วยเช่นกัน เพราะนางมีค่าไม่ต่างจากหญิงคณิกาที่ขายตัวแลกเงิน ไม่สิ... คณิกาเหล่านั้นมีค่ามากกว่าหญิงสาวจากสกุลหูผู้นี้มากมายนัก เพราะพวกนางทำอาชีพโดยสุจริต ไม่ได้มากไปด้วยเล่ห์เหลี่ยมราวกับงูอสรพิษเช่นหูเส่าหลิง

ตับ! ตับ! ตับ!

ชายหนุ่มเร่งจังหวะให้รัวเร็วกระชั้นหวังให้เสร็จสมพ่นสายน้ำแห่งชาติพันธุ์เข้าไปในตัวนางจะได้จบสิ้นเสียที

ตับ! ตับ! ตับ!

“อาห์ อาห์”

รุนแรงรุกเร้าราวกับจะทำให้ขาดใจไปกับความเสียวสะท้าน คนตัวเล็กรับรู้ได้ถึงความอุ่นร้อนจากการเสียดสีของเอ็นอุ่นและรูแคบชื้นของนาง

นางบิดกายเกร็งไปทั้งสรรพางค์กาย ใบหน้าหวานเหยเกระเรื่อไปด้วยเลือดฝาด ผมดำสนิทยาวสยายเต็มฟูกนอนวิวาห์ เส่าหลิงเริ่มหอบหายใจแรงกระตุกไปทั้งร่าง รับรู้ได้ว่ารูสวาทของนางบีบตัวตอดรัดเอ็นอุ่น ความซ่านเสียวบีบรัดจนเห่อร้อนไปทั้งร่าง นางหลับตาห่อไหล่ด้วยความสุขสมในขณะที่แม่ทัพถางปลดปล่อยน้ำขาวขุ่นเข้าไปในกายนางทันที

เล่อถงกัดฟันกรอดนึกขัดใจที่การเสพสมในครั้งนี้สร้างความพึงพอใจจนไม่อาจปฏิเสธ และนั่นยิ่งทำให้เขาหงุดหงิดชักแท่งทวนออกแล้วผุดลุกจากฟูกนอนทันที

เส่าหลิงรู้สึกราวกับร่วงหล่นลงจากที่สูง ความอับอายทำให้นางรีบคว้าผ้าห่มมาพันกาย ดวงตาเอ่อคลอไปด้วยน้ำตามองคนตัวโตหยิบเสื้อผ้าขึ้นมาสวมใส่อย่างรวดเร็ว

ยิ่งเห็นแม่ทัพถางเล่อถงเร่งรีบใส่เสื้อผ้าราวกับสะอิดสะเอียนนางเต็มทน นางก็ยิ่งปวดแปลบที่อกซ้ายแล่นปราดไปยังศีรษะจนต้องนิ่วหน้า ความฝันในวัยเยาว์สลายลงแล้ว การได้เป็นภรรยา การมีสามีที่อ่อนโยนคอยปกป้องคุ้มครองจากภยันตราย มันก็แค่ความฝัน ฝันที่ไกลเกินเอื้อมเกินกว่านางจะสามารถคว้ามันมาได้

“ข้าจะมาหาเจ้าทุกคืนจนกว่าเจ้าจะตั้งท้อง สิ่งที่เจ้าต้องทำนับจากนี้คือ นอนให้มาก กินให้มาก ทำตัวเยี่ยงแม่พันธุ์ในเล้าหมู แล้วรีบคลอดเด็กออกมาให้ฮ่องเต้พอพระทัย เข้าใจหรือไม่!”

หูเส่าหลิงเม้มริมฝีปากเข้าหากันสนิท นางรู้สึกราวกับหนาวสั่นไปทั้งร่าง