เจ้าสาวไร้ค่า (หน่วง/หื่น) นิยาย บท 5

Chapter 5 ข้าวผสมน้ำตา

แต่แล้วซูย่วนก็ต้องเลิกคิ้วด้วยความประหลาดใจ เมื่อคุณหนูสกุลหูสวมใส่เสื้อผ้าไร้ราคา อีกทั้งยังไม่มีเครื่องประดับใดๆ ประโคมกายให้เหมาะแก่ฐานะของธิดาสกุลหู

มีเพียงปิ่นไม้เก่าๆ ประดับผมเท่านั้น

ดูเหมือนว่าอาภรณ์ที่งดงามที่สุดที่หูเส่าหลิงได้สวมใส่ก็คือชุดเจ้าสาวสีแดงมงคลนั่นเอง แล้วชุดพวกนั้นก็ถูกแม่ทัพถางฉีกทึ้งจนขาดวิ่นเสียแล้ว

‘แปลก...คุณหนูผู้นี้หยิบจับทุกอย่างคล่องแคล่ว’

ซูย่วนแอบประเมินอย่างเงียบๆ ปกติแล้วคุณหนูจากตระกูลขุนนางชั้นสูงจะมีสาวใช้คอยช่วยสวมเสื้อ ช่วยสางผม มวยผม ทว่าหูเส่าหลิงผู้นี้กลับม้วนมวยผมอย่างคล่องแคล่วราวกับว่าทำเองจนคุ้นชิน

‘จะเป็นไปได้อย่างไร ตระกูลหูร่ำรวยและมั่งคั่ง รวยมากจนมองคนอื่นราวกับสัตว์ หาใช่สิ่งมีชีวิตที่เสมอกัน’

เส่าหลิงนั่งลงบนโต๊ะ มองไก่งวงย่าง มองน้ำแกงตุ๋นแพะใส่รากโสมอย่างดี และข้าวสวยร้อนๆ พูนชามด้วยความรู้สึกว่า นี่ช่างเป็นอาหารที่ดี ทั้งชีวิตนางได้กินเพียงปลายข้าวหักหุงสุกกับผักกาดขาวผัดน้ำมันเท่านั้น

หญิงสาวคีบเนื้อไก่งวงเข้าปาก พลันน้ำตาก็ร่วงหล่นลงอาบแก้ม นางกิน กิน กินจนแก้มยุ้ย จัดการกินทุกอย่างจนไม่เหลือแม้เศษเสี้ยว กินทั้งน้ำตาจนใบหน้าแดงก่ำ ข้าวสวยผสานไปกับหยดน้ำตาจนเค็มปะแล่ม

ซูย่วนมองอย่างไม่เข้าใจก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นความสงสารไม่รู้ตัว ด้วยสาวใช้วัยกลางคนเข้าใจว่าหญิงสาวผู้นี้คงกินอาหารด้วยความคับแค้นใจ ทั้งที่ความจริงแล้วเส่าหลิงกินด้วยความเอร็ดอร่อยและนึกย้อนไปถึงมารดาผู้ให้กำเนิด อยากให้ท่านได้กินอิ่มแบบนางบ้างแม้สักมื้อก็ยังดี

‘กูเจียเหวิน’ มารดาของนางเป็นหญิงงาม แม้จะเป็นสาวใช้แต่งกายด้วยเสื้อผ้าเก่าคร่ำคร่าแต่ก็ไม่อาจบดบังความงาม แน่นอนว่า ‘หูจุนเหลียน’ มองเห็นความงามนี้จึงได้ใช้กำลังบังคับข่มเหงให้ตกเป็นภรรยาอย่างไม่สมยอม

และด้วยความงามนี้ ทั้งภรรยาเอกและเหล่าอนุภรรยาจึงได้พากันกลั่นแกล้งรังเกียจ ข้าวที่ควรจะได้กินอิ่มสามมื้อก็เหลือเพียงสองมื้อ อีกทั้งยังได้กินแต่ผักต้มหรือดีที่สุดก็ผัดผักใส่น้ำมันเท่านั้น

ในที่สุดเมื่อนางอายุได้เจ็ดปี มารดาก็ทิ้งนางไว้ที่สกุลหูแล้วหลบหนีออกไปจากจวน ทิ้งจดหมายไว้เพียงว่า

‘เพราะแม่เป็นเพียงสาวใช้ต่ำต้อย ทุกคนในจวนจึงเกลียดชัง ลูกของแม่ต้องมาถูกเกลียดชังไปด้วยก็เพราะชาติกำเนิดของแม่ หากไม่มีแม่อยู่เสียสักคน แม่ก็หวังเหลือเกินว่าเจ้าจะได้รับความเมตตาจากท่านพ่อ’

ความหวังของมารดาเป็นเพียงแค่ความหวังลมๆ แล้งๆ ที่ไม่มีวันเป็นจริง ไม่ว่าจะมีมารดาอยู่หรือไม่ชีวิตของหูเส่าหลิงก็ไม่อาจดีไปมากกว่านี้

ซ้ำร้ายนางยังถูกถากถางว่ามารดาหนีไปกับชู้ ถูกพี่น้องพ่อเดียวกันคอยกลั่นแกล้งรังแกเรื่อยมา

“โสมบำรุงเจ้าค่ะ โสมตัวนี้จะช่วยบำรุงให้มดลูกแข็งแรงเพื่อที่จะได้ตั้งท้องโดยไว”

“ขอบคุณ”

เส่าหลิงรับถ้วยโสมมาดื่มจนหมดโดยไม่อิดออด ก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วบอกความจำนงแก่สาวใช้

“เจ้าพอจะช่วยเหลือข้าได้หรือไม่”

“…”

สาวใช้นิ่งเงียบไม่ตอบ ด้วยไม่ใช่หน้าที่ ประมุขสกุลถางต้องตายอยู่กลางลานกว้างภายในจวนด้วยฤทธิ์ของยาพิษ ดิ้นทุรนทุราย ใบหน้าแดงเถือก ลำคอพุพอง ภาพเหล่านั้นติดตาสาวใช้และบ่าวไพร่ทุกคนที่รักและเคารพท่านประมุขผู้มากไปด้วยความเมตตา

แน่นอนว่าในหัวใจของทุกคนอัดแน่นไปด้วยความแค้น เกลียดชังสกุลหูรวมทั้งเจ้าสาวผู้นี้ด้วย