เจ้าสาวไร้ค่า (หน่วง/หื่น) นิยาย บท 6

Chapter 6 มีหน้าที่สืบพันธุ์

“นางเดินออกไปหรือ ไม่ได้ขอใช้เกี้ยวหรือ”

“ใช่นางเดินออกไปโดยไม่มีเกี้ยวและไม่มีคนติดตาม”

ทหารเวรยามพูดคุยซุบซิบด้วยความงุนงง แต่สำหรับเส่าหลิงแล้วการเดินทางเป็นเรื่องปกตินัก การนั่งเกี้ยวอย่างหญิงสูงศักดิ์ต่างหากเล่าที่เป็นเรื่องไกลตัว

เพียงไม่นานนางก็เดินมาถึงตลาด พุ่งตรงไปยังร้านขายยาสมุนไพรนานาชนิด

“ยินดีต้อนรับขอรับ ต้องการสมุนไพรตัวไหนบอกข้าได้เลย”

หลงจู้เอ่ยต้อนรับอย่างยิ้มแย้ม ก่อนจะนิ่วหน้าน้อยๆ มองหญิงสาวตรงหน้าราวกับคลับคล้ายคลับคลาเหมือนเคยเห็นที่ไหน

นึกออกแล้ว... เจ้าสาวของท่านแม่ทัพถางเล่อถง เขาจำนางได้อย่างแม่นยำเพราะวันนั้นเขาออกไปยืนดูขบวนเจ้าสาวของตระกูลหูที่กำลังเดินทางไปยังตระกูลถาง

จังหวะที่ผู้คนขว้างปาข้าวของใส่เกี้ยวเจ้าสาวด้วยความเกลียดชัง พลันมีลมพัดแรงพัดผ้าม่านเกี้ยวให้เปิดออก ทำให้เขาได้เห็นใบหน้าของ ‘หูเส่าหลิง’ อย่างชัดเจน

ไม่ผิดแน่...

เขาไม่มีทางลืมหญิงสาวที่งดงามผู้นั้นอย่างแน่นอน

ว่าแต่คนระดับธิดาแห่งสกุลหู เหตุใดจึงออกมาซื้อยาด้วยตนเองอีกทั้งยังไร้บ่าวไพร่ติดตาม

“คุณหนูสนใจสมุนไพรตัวไหนหรือขอรับ เดี๋ยวข้าจะจัดให้เป็นพิเศษ จะรับเป็นโสมบำรุงร่างกาย หรือจะเป็นสมุนไพรสำหรับประทินโฉมช่วยทำให้ผิวพรรณเปล่งปลั่งก็มีนะขอรับ”

หูเส่าหลิงมีสีหน้าปั้นยาก อึกอักคล้ายน้ำท่วมปาก ก่อนจะเอื้อนเอ่ยออกไปในที่สุด

“เอ่อ...ข้าอยากได้สมุนไพรป้องกันการมีบุตรเจ้าค่ะ ท่านหลงจู้พอจะมีตัวยาเช่นนั้นบ้างหรือไม่เจ้าคะ”

“อ๋อ...”

หลงจู้ถึงกับพยักหน้าหงึกๆ ก่อนจะฉุกคิดได้ว่าเขาเคยได้ยินทหารของท่านแม่ทัพพูดคุยกันว่า การแต่งงานของสกุลถางและสกุลหูนั้นเป็นหมากทางการเมือง ฮ่องเต้ทรงอยากให้ทั้งสองผูกสัมพันธ์แน่นแฟ้นแทนที่จะทะเลาะเบาะแว้งกัน จึงมีพระราชโองการให้สองตระกูลเกี่ยวพันโดยการแต่งงาน อีกทั้งยังต้องมีบุตรให้เร็วที่สุด

ทว่าคุณหนูสกุลหูกลับไม่อยากมีบุตรงั้นหรือ...

เช่นนั้นเท่ากับว่านางกำลังขัดพระราชโองการขององค์ฮ่องเต้ หากเบื้องบนทรงกริ้วแม่ทัพถางก็อาจซวยถูกอาญาไปด้วย

ไม่ได้การ! แม่ทัพถางเล่อถงมีบุญคุณต่อเมืองนี้ ประมุขถางอี้เฟยที่สิ้นไปแล้วอีกทั้งยังไม่ได้รับความเป็นธรรมจากการตายที่แสนโหดร้ายก็มีบุญคุณมากมายต่อชาติบ้านเมือง

อย่ากระนั้นเลย พวกสกุลหูขี้โกงคงคิดไม่ซื่อเป็นแน่!

“ยาตัวนี้เป็นยาเฉพาะไม่มีวางขายหน้าร้าน หากคุณหนูอยากได้โปรดนั่งรอสักครู่ ข้าจะรีบไปจัดการให้ที่หลังร้านขอรับ”

เมื่อได้ยินเช่นนั้นหญิงสาวก็ยิ้มกว้างด้วยความโล่งอก หากนางได้ดื่มยาป้องกันการมีบุตร ก็จะถือว่านางช่วยไม่ให้เด็กคนหนึ่งต้องเติบโตขึ้นมาด้วยชีวิตที่แสนขมขื่นเช่นนาง

“ขอบคุณมากเจ้าค่ะ”

หลงจู้รีบสาวเท้ายาวๆ ไปยังหลังร้านทันที กระซิบกระซาบบางอย่างกับบ่าวรับใช้ชายและอนุญาตให้บ่าวใช้ม้าเร็ววิ่งห้อไปบอกข่าวแก่ใครบางคน

นางโก่งคอไอจนใบหน้าแดงก่ำ ยกมือขึ้นกุมรอบลำคอตัวเองด้วยความหวาดกลัว ก่อนจะตอบออกไปด้วยดวงตาเด็ดเดี่ยวที่คลอไปด้วยหยาดน้ำใส

“ข้าไม่อยากมีลูก”

“เจ้าไม่มีสิทธิ์ตัดสินใจว่าอยากมีหรือไม่ หน้าที่ของเจ้าคือมีลูกให้ข้า ตั้งครรภ์ตามพระประสงค์ขององค์ฮ่องเต้ แล้วเจ้าจะไสหัวไปตายที่ไหนก็เชิญ!”

หญิงสาวก้มหน้านิ่ง กัดฟันกรอด มือเล็กบีบเข้าหากันแน่นด้วยความคับแค้นใจอย่างสุดประมาณ แล้วโดยที่นางไม่ทันตั้งตัว นางก็ถูกฉุดกระชากแขนให้ลุกขึ้นยืน ร่างเล็กถูกดันไปที่โต๊ะจ่ายยาตัวสูง เขาจับนางหันหลังแล้วใช้มือกดศีรษะนางอย่างแรงจนกระแทกไปกับโต๊ะ ก่อนที่เขาจะจัดการถลกกระโปรงของนางขึ้นแล้วดึงกางเกงชั้นในสีขาวออกเผยให้เห็นสะโพกขาวงามงอน

“ท่านจะทำอะไร!”

เส่าหลิงพยายามดิ้นรนขัดขืน แต่มีหรือที่เรี่ยวแรงอันน้อยนิดของนางจะสามารถต้านทานพลังมหาศาลของแม่ทัพได้ ยิ่งนางดิ้นใบหน้าของนางก็ยิ่งถูกกดให้แนบลงไปบนโต๊ะ

ประสาทสัมผัสในร่างกายตื่นตัวด้วยความหวาดกลัว กลิ่นยา กลิ่นสมุนไพรมากมายอวลอบอยู่ที่ปลายจมูก

แคว้ก!

แม่ทัพถางฉีกชายแขนเสื้อสีน้ำเงินของตนออก ก่อนจะขยุมเศษผ้าแล้วยัดเข้าไปในปากของหญิงสาวเพื่อไม่ให้นางส่งเสียงร้องออกมาจนหลงจู้และทหารสงสัย

“ข้าจะทำในสิ่งที่เจ้าไม่ต้องการอย่างไรเล่า มีลูกกับเจ้า ยิ่งเจ้าไม่อยากมีข้าก็จะยิ่งเร่งให้เด็กถือกำเนิดให้เร็วที่สุด”

“อื้อ! อ่อย อ่อยเอี๋ยวอี้”

เส่าหลิงพยายามส่งเสียงร้องให้เขาปล่อยนาง แต่ดูเหมือนจะไร้ความหมายเมื่อเขาจัดการปลดเชือกกางเกงตัวเองแล้วควักแท่งทวนใหญ่ยาวออกมา จ่อปลายหัวหยักไปที่รูสวาท เบียดถูเพียงนิดนางก็ชื้นแฉะไปหมด