เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 24

บทที่ 23 เธอไม่ควรพูดแบบนั้น

มือใหญ่ที่อบอุ่นและแข็งแรงของเขาประคองร่างของเสิ่นเฉียวไว้พอดี

รอบตัวเกิดความเงียบ ใบหน้าที่ซีดเซียวของเสิ่นเฉียวก็ค่อย ๆ กลับมาเป็นปกติ

ท่อนขาแข็งแรงมีส่วนช่วยให้เธอรู้สึกปลอดภัยเสิ่นเฉียวค่อย ๆ เปิดเปลือกตาขึ้นเพื่อดูว่าคนที่ช่วยเธอไว้นั้นเป็นใคร

ดวงตาของเขาคมลึกเข้ากันดีกับคิ้วคม ริมฝีปากบางเม้มแน่น และร่างกายที่แผ่ความอบอุ่นออกมา แม้ว่าเขาจะนั่งอยู่บนวีลแชร์ก็ยังรับตัวคนที่เกือบจะล้มได้พอดี

ผู้คนต่างถอยหลังไปสองก้าวเมื่อเห็นสถานการณ์ตรงหน้า ใบหน้าตกใจมองดูผู้ชายคนนี้ที่จู่ ๆ ก็ปรากฏตัว

เขาเป็นใคร?!

เสิ่นเฉียวไม่มีมีแรง ยังคงนั่งอยู่ในท่านั้นเป็นเวลานาน ค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นมองเย่โม่เซิน

“คุณ...คุณไม่ได้กลับไปแล้วเหรอ?”

เธอคิอว่าเขาทนมองดูเธอสวมชุดพวกนี้ไม่ได้เลยกลับไปแล้ว ใครจะคิดว่าเขาจะมาปรากฏตัวกะทันหันแบบนี้?

“ยังไม่ลุกอีก” เจ้าของดวงตาลึกที่ตรึงเธอเอาไว้พูดขึ้น

ได้ยินแบบนั้นเสิ่นเฉียวก็ได้สติ ลุกขึ้นยืนตามที่เขาพูด แต่เมื่อเธอลุกขึ้นก็พบว่าตรงที่ขาดนั้นขยายวงกว้างกว่าเดิมมาก ชุดนี้ค่อนข้างหนักถ้าลุกขึ้นยืนมีหวังหลุดหมดแน่

“ไม่ ไม่ได้ค่ะ”

เย่โม่เซินขมวดคิ้ว มองเธอด้วยความไม่พอใจ

เสิ่นเฉียวกัดริมฝีปากแล้วบอกเขาอย่างเขินอาย “ชุดจะหลุดค่ะ”

ดวงตาของเย่โม่เซินหรี่ลงในขณะที่มองเธออยู่

เสิ่นเฉียวรู้สึกว่าตัวเองไร้ประโยชน์มากเมื่อมาอยู่ในสถานการณ์น่าขายหน้าแบบนี้ เย่โม่เซินจะทิ้งเธอไว้ที่นี่คนเดียวหรือเปล่า?

ในขณะที่คิดแบบนั้นก็มีเสื้อสูทตัวหนึ่งถูกนำมาคลุมเธอไว้ เธอเงยหน้าขึ้นด้วยความกลัวบังเอิญสบเข้ากับดวงตาน่ากลัวของเย่โม่เซิน

“คุณ...”

“ยังไม่ลุกอีก”

เสิ่นเฉียวกระชับเสื้อสูทแล้วลุกขึ้นยืนด้วยความช่วยเหลือจากมือที่แข็งแรงของเย่โม่เซินอีกที

มือของเขากว้างและอบอุ่นจนส่งผ่านฝ่ามือนั้นมายังร่างกายจนมาถึงหัวใจของเสิ่นเฉียว เมื่อเสิ่นเฉียวลุกขึ้นยืนแล้ว เย่โม่เซินก็ดึงมือกลับอย่างเฉยเมย จนทำให้เสิ่นเฉียวจู่ ๆ ก็รู้สึกอ้างว้างขึ้นมา

เสื้อสูทที่คลุมตัวเธออยู่นั้นเต็มไปด้วยกลิ่นอายของความเป็นชายที่แข็งแรง เสิ่นเฉียวที่เคยวิตกกังวลรู้สึกเหมือนว่าตัวเองกำลังถูกปกป้อง

หลายปีมานี้ นี่เป็นครั้งแรกที่เธอรู้สึกแบบนี้

“ใครผลักเธอ?”

เสียงของเย่โม่เซินเข้มและเย็นชา