เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 25

บทที่ 24 บังอาจตบผู้หญิงของฉันเย่โม่เซิน

เสิ่นเฉียวที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เย่โม่เซินจู่ ๆ ก็เงยหน้าและพูดเสียงดังขึ้นมาและขมวดคิ้วแน่น

เสียงที่ดังขึ้นโดยไม่ทันตั้งตัวทำให้ทุกคนตกใจ

เสิ่นเฉียวที่น่าสงสาร ยามถูกรังแกก็ไม่ตอกกลับ แต่กลับเปลี่ยนไปเพราะเย่โม่เซิน!

“เธอคิดว่าตัวเองเป็นใครถึงมาพูดกับคนอื่นแบบนี้?”

ตั้งแต่ที่นายท่านเย่เรียกเธอไปพูดคุยที่ห้อง เสิ่นเฉียวก็พบว่าคนบ้านนี้ไม่ได้ความนับถืออะไรเย่โม่เซินเลย เย่โม่เซินปล่อยให้เธอเก็บเด็กในท้องเอาไว้ ท่าทีที่เสิ่นเฉียวมีต่อเขาจึงเปลี่ยนไป

เธอรู้ดีว่านั่นคือปมด้อย

การที่ผู้ชายคนหนึ่งต้องนั่งวีลแชร์มาตลอดหลายปีก็เป็นแผลใจของเขาอยู่แล้ว นี่ยังมาถูกคนอื่นปากเสียพูดถึงมันอีก!

เย่โม่เซินจะรู้สึกเจ็บใจขนาดไหน?

“ทำไมฉันจะพูดไม่ได้ล่ะเสิ่นเฉียว? ฉันอุตส่าห์หวังดีพูดให้เขาอย่ามายุ่งกับเรื่องนี้นะ เธอรู้ไหมว่าราคาชุดที่เธอทำพังน่ะเธอจ่ายไม่ไหวหรอกนะ หรือว่าเธอยังจะคิดให้คนพิการนั่นช่วยจ่ายให้อีกเหรอ? ซือฉีนเป่าพูดจบก็ถอนหายใจออกมาประหนึ่งว่าเศร้าใจมาก “ที่จริงเห็นแก่ที่เธอดูแลหลินเจียงมานานหลายปี ถ้าเธอคุกเข่าขอร้องฉันดี ๆ ไม่แน่ฉันอาจจะให้หลินเจียงช่วยเธอก็ได้นะ”

เสิ่นเฉียวตัวสั่นด้วยความโกรธ

“ไม่เห็นต้องโกรธเลย แค่สิบล้านเอง ขอแค่ฉันเต็มใจเอ่ยปาก แน่นอนว่าหลินเจียงก็เต็มใจให้อยู่แล้ว ผ่านมาตั้งหลายปีเขายังคงเอาใจฉันมาตลอดไม่เหมือนตอนที่อยู่กับเธอ”

เมียน้อยคนนี้ พัฒนาสถานะตัวเองไปถึงขั้นสูงสุดแล้ว ยังจะมาพูดเธอยกตนข่มท่านแบบนี้อีกเสิ่นเฉียวก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกโกรธขึ้นมา ยกมือขึ้นอย่างต้องการที่จะตบหน้าเธอสักฉาด

“อ๊ะ!” แต่เสิ่นเฉียวยังไม่ทันตบ ซือฉีนเป่าก็ร้องออกมาแล้วถอยหลังไป “ฉันหวังดีอยากจะช่วยเธอแต่เธอกลับคิดที่จะตบฉันเหรอ ทำไมถึงเป็นคนแบบนี้ล่ะ สามี!”

หลินเจียงรีบก้าวเข้ามาช่วยเธออย่างรวดเร็ว ซือฉีนเป่าคว้าแขนหลินเจียงไว้แล้วแสร้งตกใจ “สามี เธอตบฉัน ทำไมไม่รู้จักสำนึกบุญคุณเลยนะ คุณรีบสั่งสอนเธอให้ฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ!”

หลินเจียงรู้สึกละอายใจ เมื่อกี้ใคร ๆ ก็มองออกว่ามือของเสิ่นเฉียวยังไม่โดนหน้าของซือฉีนเป่า ถ้าเขาเข้าไปสั่งสอนแทนจริง ก็เท่ากับว่า...

“สามี ฉันเจ็บท้องแล้วนะ คุณรีบลงมือสักทีสิ”

หลินเจียงไม่มีทางเลือก เข้าไปกระซิบกับเธอ “ไม่เอาน่าเป่าเอ๋อ เมื่อกี้เธอไม่ได้ตบโดนเสียหน่อย เราไปกันเถอะ อย่ามีปัญหาเลย”

ซือฉีนเป่าได้ยินแบบนั้นขอบตาก็เริ่มแดงขึ้นมา “หลินเจียงนี่คุณเกิดกลับไปคิดรักกับเธออีกใช่ไหม? คุณไม่รักฉันแล้วเหรอ? เธอรักแกฉันกับลูกนะ”

หลินเจียงไม่มีทางเลือก เขาไล้ริมฝีปากแห้งของตัวเองแล้วเดินไปหาเสิ่นเฉียว

เสิ่นเฉียวยืนนิ่งมองดูเขาเดินตรงเข้ามาหา สายตาพยายามไม่แสดงอารมณ์ใด ๆ “เฉียวเฉียว ผมขอโทษ”

เสิ่นเฉียวยิ้มอย่างขมขื่น “คุณถึงกับจะต้องสั่งสอนฉันแทนเธอเลยเหรอ?”

“ผมขอโทษจริง ๆ แต่...ผมต้องโกรธแทนเป่าเอ๋อ!”

พูดจบหลินเจียงก็ยกมือขึ้นอย่างช้า ๆ เสิ่นเฉียวกัดริมฝีปาก น้ำตาเอ่อคลอเต็มดวงตา “ฉันทำอะไรผิด ระยะเวลาตลอดสองปีเต็มที่ผ่านมาคุณตอบแทนฉันแบบนี้เหรอ?”

หลินเจียงมองเห็นน้ำตาของเธอ ดวงตาของเขาก็สั่นระริก แล้วก็ยังถูกผู้หญิงด้านหลังนั่นเร่งเร้าอีก หลินเจียงยกมือขึ้นตบหน้าเธอ

น้ำตาของเสิ่นเฉียวหยุดไหล ไม่อยากจะเชื่อว่าจะถูกตบเข้าจริง ๆ เธอหลับตาด้วยความสิ้นหวัง

น้ำตาคลออยู่ที่หัวตาพร้อมจะหยดลงมาได้ทุกเมื่อ