เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1001

บทที่1000 ภาพหลอนหรือ

“เธอลากฉันทำไม”

ผู้ชายส่วนสูงร้อยแปดสิบ ยังทำท่าทางออดอ้อนอยู่ตรงนั้น มองไปทางเย่โม่เซิน

“ฉันยังไม่ได้บอกลาพี่น้องที่แสนดีของฉันเลย จากกันวันนี้ไม่รู้ว่าจะได้เจอกันอีกตอนไหน ชายชราบ้าที่บ้านฉันก็ยิ่งควบคุมฉันแน่นหนามากด้วย ฉันอยากไปหาพวกเธอที่ประเทศจีนคิดว่าก็คงลำบาก ยู่ฉือ ถึงแม้จะเป็นพี่น้องกันได้ไม่นาน แต่นายไม่อาลัยอาวรณ์ฉันเลยสักนิดเลยเหรอ”

เย่โม่เซินเงยหน้าขึ้น สองเขาด้วยสายตาเย็นชาทีหนึ่ง

“ไม่มี ไสหัวไป”

เฉียวจื้อ “ให้ตาย มิตรภาพจบสิ้น มิตรภาพจบสิ้นจริงๆแล้ว ฉันจะบอกนายนะยู่ฉือ ถ้าไม่ได้เห็นแก่หน้าพี่สะใภ้ ฉันคงตัดความสัมพันธ์กับนายไปแล้ว”

หานมู่จื่อดึงแขนของเย่โม่เซิน แล้วส่งยิ้มไปทางเฉียวจื้อ

“เขาล้อเล่นกับคุณเอง เขาจะต้องจดจำคุณไปตลอดแน่ เฉียวจื้อ หลัวหลัว ลุงหยู พวกเราไปก่อนนะคะ ฉันเชื่อว่าพวกเราจะต้องได้เจอกันอีกเร็วๆนี้แน่”

“หึหึ”

เฉียวจื้อเบือนหน้าไปอีกทาง หานมู่จื่อเห็นว่าขอบตาเขาแดงขึ้นมา ในใจก็รู้สึกหวั่นไหวตามไปด้วย

ที่จริงเฉียวจื้อคนนี้ ก็เป็นคนดีเลยทีเดียว

เย่โม่เซินเองก็เหมือนจะสังเกตเห็นเหมือนกัน ใบหน้าที่เดิมทีเย็นชาของเขาวูบไหวในเสี้ยววินาที เขามองเฉียวจื้ออยู่ครู่หนึ่ง สุดท้ายก็เปิดปากทองคำนั้นขึ้น

“เฉียวจื้อ”

เฉียวจื้อที่ถูกเขาเรียกชื่อกระตุกวูบ แล้วหันไปมองเย่โม่เซินอย่างตื่นเต้นดีใจ “ยู่ฉือ ?”

“ช่วงเวลาที่ผ่านมา ขอบใจมาก”

พูดจบ ไม่รอให้เฉียวจื้อได้สติกลับมา เย่โม่เซินก็หันหลังเดินจากไปทันที

หานมู่จื่อกับคนที่เหลือต่างก็ยิ้มตาม จากนั้นก็ตามเข้าไป

ส่วนเฉียวจื้อยังแข็งทื่ออยู่ที่เดิม รู้สึกว่าตัวเองตอนนี้กำลังเห็นภาพหลอน ไม่อย่างนั้นเขาจะได้ยินคำว่าขอบคุณออกมาจากปากของยู่ฉือได้อย่างไร

“ตื่นตื่น”

เสียงของหลัวลี่ผ่านเข้ามา เฉียวจื้อถึงได้ได้สติกลับมา แต่ว่าเมื่อครู่คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาตอนนี้ได้จากไปแล้ว เฉียวจื้ออุทานออกมาทีหนึ่ง อยากจะตามเข้าไป แต่กลับถูกหลัวลี่ลากเอาไว้ “คุณจะตามไปทำไม พวกเขาจะเข้าไปในด่านตรวจแล้ว”

เฉียวจื้อมองไปทางหลัวลี่ “เมื่อกี้เธอได้ยินหรือเปล่า ยู่ฉือพูดขอบคุณฉัน ใช่ไหม ?”

หลัวลี่มองดูท่าทางของเขา แล้วก็อดกลอกตามองบนไม่ได้ ก่อนพยักหน้า “อืม ก็พูดจริงๆแหละ แล้วคุณจะตื่นเต้นไปทำไม”

เขาก็ต้องตื่นเต้นอยู่แล้ว คนเย็นชาอย่างยู่ฉือ กลับยอมเปิดปากทองคำนั้นพูดขอบคุณเขา จู่ๆเฉียวจื้อก็รู้สึกว่าการเป็นพี่น้องกับเขามาตั้งนานนั้นคุ้มค่าแล้ว！

เดี๋ยวก่อนนะ ไม่ถูกสิ......

ทำไมเขาถึงได้ลืมเรื่องที่สำคัญที่สุดไปได้

“ให้ตาย วันนี้เดิมทีฉันจะมาดูหน้าลูกของยู่ฉือกับพี่สะใภ้ แล้วเด็กล่ะ ทำไมฉันถึงไม่เห็นแม้แต่เงาเลย ?”

เมื่อได้ยินแบบนั้น หลัวลี่ก็มองไปทางเงาของพวกเขาที่เดินจากไป ก็พบว่าทางนั้นไม่มีเงาของเด็กน้อยเหมือนกัน มีเพียงผู้ใหญ่ไม่กี่คนเท่านั้น

“แปลกจัง เมื่อกี้เด็กคนนั้นก็ยังอยู่ข้างๆพวกเขานี่นา ทำไม......จู่ๆถึงหายไปแบบไร้เงาแบบนี้ได้”

“เธอเห็นแล้วเหรอ ทำไมฉันไม่เห็น”

หลัวลี่พยักหน้า “เห็นแล้วสิ หน้าตาเหมือนประธานยู่ฉือมากเลย ทำไมคุณถึงไม่เห็น”