เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1004

บทที่1003 ไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับนาย

“ขอบคุณ” หานมู่จื่อรับน้ำอุ่นไปดื่มอยู่หลายอึก

เสียงที่ดังขึ้นมาในสนามบินเป็นเสียงหวานที่บ่งบอกถึงประเทศจีน ไม่เหมือนกับที่ต่างประเทศ ที่แทบจะทุกเครื่องหมายล้วนใช้เป็นภาษาอังกฤษในการสื่อสาร ถึงแม้ว่าครั้งที่แล้วจะไปไม่นาน แต่กลับมาครั้งนี้ หานมู่จื่อก็กลับมีความรู้สึกเหมือนกับว่าเป็นการจากไปเป็นเวลานานครั้งนึง

“ครั้งนี้มันเกิดอะไรขึ้น? ก่อนหน้านี้ตอนที่เรานั่งเครื่องบินกันไม่เห็นเธอจะเป็นอะไรมากขนาดนี้เลยนี่?” เสี่ยวเหยียนเป็นห่วงอย่างมาก มองหานมู่จื่อไปด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความกังวล

ส่วนเย่โม่เซินที่นั่งอยู่ข้างๆ ร่างของหานมู่จื่อ ก็ได้ยื่นมือออกมาจัดผมยุ่งปรกหน้าให้กับเธอด้วยสีหน้าสงบเยือกเย็น จากนั้นก็ถอดเสื้อโค้ทออกมาคลุมร่างของหานมู่จื่อ

รู้สึกได้ถึงความอบอุ่น หานมู่จื่อหันกลับไปยิ้มให้กับเย่โม่เซิน จากนั้นก็ได้ตอบคำถามของเสี่ยวเหยียน

“ใช่ เมื่อก่อนก็ยังรู้สึกดีๆอยู่ๆเลย แต่ครั้งนี้จู่ๆก็ไม่ค่อยสบายขึ้นมา อาจจะเป็นเพราะว่าเจ้าเด็กน้อยซนเกินไปล่ะมั้ง”

พูดจบ เธอก็ลูบลงไปบนท้องน้อยของตัวเองเบาๆ ท้องน้อยให้ความรู้สึกที่แปลกๆออกมา คาดว่าคงจะเกี่ยวกับที่ลูกน้อยในท้องของเธอกำลังตกอยู่ในภาวะเสี่ยง เย่โม่เซินขมวดคิ้วออกมา “กินอะไรก่อนสักหน่อย แล้วค่อยไปตรวจดูที่โรงพยาบาล”

“ไม่ต้องหรอก” หานมู่จื่อส่ายหน้าปฏิเสธออกมา “ตอนนี้ฉันดีขึ้นมากแล้ว ก็แค่หิวมากไปเอง”

คนกลุ่มหนึ่งเดินออกมาจากสนามบิน เลือกร้านอาหารเพื่อกินข้าวกันมาร้านนึง รอจนหานมู่จื่อดื่มซุปร้อนๆเสร็จแล้ว ก็รู้สึกสบายตัวขึ้นมามากขึ้น ยังไม่ทันได้มีปฏิกิริยาอะไรตอบกลับออกไป เธอก็รู้สึกว่าหนังตาเริ่มง่วงจนลืมตาไม่ขึ้นเสียแล้ว

และในเวลานี้เองเย่โม่เซินที่อยู่ข้างๆจู่ๆก็เอ่ยถามออกมาเบาๆ “คุณกลับมาจะไม่บอกพี่ชายของคุณเลยหรอ?”

พี่ชายของเธอ?

หานมู่จื่อตัวสั่นได้สติกลับมา “ซวยแล้ว ตอนแรกฉันก็ไม่คิดจะบอกเขาหรอก เพราะเรื่องที่บริษัทของเขาก็เยอะแล้ว ก็เลยอยากให้เรามาถึงก่อนแล้วค่อยบอกเขา แต่ผลก็คือฉันลืมไปเสียได้”

“ในเมื่อเป็นอย่างนี้ งั้นรอให้พวกเรากลับบ้านแล้วค่อยบอกเขาเถอะ”

เย่โม่เซินไปจ่ายเงิน กลับมาก็เห็นหานมู่จื่อฟุบหลับลงไปกับโต๊ะเสียแล้ว

เสี่ยวเหยียนกระตุกริมฝีปากออกมา เอ่ยพูดอธิบายออกมาเบาๆ “คุณชายเย่ มู่จื่อบอกว่าเธอง่วง ฉันยังไม่ทันพูดอะไร เธอก็หลับไปเสียแล้ว ไม่งั้น...”

คำพูดท่อนหลังยังไม่ทันได้พูดจบ เสี่ยวเหยียนก็ได้เก็บมันกลับไปเสียแล้ว

เนื่องจากเธอเห็นเย่โม่เซินประคองร่างหานมู่จื่อขึ้นมาแล้วสอดมือเข้าไปอุ้มเธอขึ้นมา จากนั้นก็มองมาทางเสี่ยวเหยียน

เสี่ยวเหยียนรีบเอ่ยออกไปทันที “คุณชายเย่วางใจได้เลย คุณพามู่จื่อกลับไปพักก่อนเถอะ พวกเรากินข้าวกันแล้วเดี๋ยวก็กลับกันเองค่ะ”

ถึงยังไงก็ไม่ใช่คนท้อง แม้ว่าจะเหนื่อยแต่ก็ยังพอทนไหวอยู่

เย่โม่เซินเม้มริมฝีปาก พยักหน้าเอ่ยเสียงเรียบออกมา “เดี๋ยวให้เซียวซู่ไปส่งเธอกลับบ้าน”

“ค่ะ”

เสี่ยวเหยียนตอบรับออกมาทันที รอจนตอบรับออกไปแล้วก็ได้รู้สึกว่ามันไม่ถูกต้อง ทำไมเธอถึงต้องให้เซียวซู่ไปส่งด้วย เธอเรียกรถกลับเองก็ได้นี่

หลังจากที่เย่โม่เซินพาหานมู่จื่อออกไปแล้ว ที่โต๊ะอาหารก็เหลือเพียงแค่เซียวซู่กับเสี่ยวเหยียนอยู่เพียงแค่สองคน

เสี่ยวเหยียนกินไปพอประมาณนึงแล้ว พอผ่านไปนาทีกว่าๆ เธอก็ได้วางตะเกียบในมือลง “ฉันกินเสร็จแล้ว ฉันขอตัวกลับก่อน นายค่อยๆกินล่ะ”

พูดจบ ก็รีบลุกขึ้นลากกระเป๋าเดินทางของตัวเองเดินออกไป

แต่ใครจะรู้ว่าเซียวซู่ก็ได้ลุกขึ้นตามมาด้วย

“ฉันไปส่ง”

“ไม่ ไม่ต้อง!” เสี่ยวเหยียนโบกมือไปอย่างแรง “นายไม่ต้องไปส่งฉัน ฉันกลับเองได้”

ได้ยินอย่างนั้นแล้ว เซียวซู่กลับอดไม่ได้ที่จะต้องขมวดคิ้วออกมา “เสี่ยวเหยียน เธอกำลังหลบหน้าฉัน?”

เสี่ยวเหยียน “...”

อันไหนไม่ควรพูดถึงก็พูดอันนั้นขึ้นมาเลยนะ แต่เสี่ยวเหยียนก็ยังยิ้มแห้งๆปฏิเสธออกไป “ไม่ใช่สักหน่อย ฉันจะหลบหน้านายได้ไงกัน อีกอย่างฉันจะไปหลบหน้านายไปทำไมกันล่ะ?”

เซียวซู่เดินเข้าไปหาเธอหลายก้าว กลิ่นอายของความเป็นชายโอบล้อมไปรอบๆตัวเธอไปอย่างนี้ เซียวซู่ก้มลงมองมายังใบหน้าขาวเนียนของเธอ

“ใช่ ฉันเองก็อยากรู้เหมือนกันว่าทำไมเธอต้องหลบหน้าฉันด้วย”