เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1007

บทที่1006 ฉันตกลง

หานมู่จื่ออดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา เบ้าตาก็ได้แดงขึ้นมาเหมือนกัน ต่อมาก็มีน้ำตาเอ่อขึ้นมาในดวงตา เป็นประกายใสกระจ่างอยู่ตรงหน้าของเสี่ยวเหยียน

เธอเอื้อมมือออกไป หยิกแก้มเสี่ยวเหยียน ลงแรงไปเล็กน้อยก็ได้ยินเสียงเสี่ยวเหยียนขมวดคิ้วร้องอย่างเจ็บปวดออกมา แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา

“เจ็บใช่มั้ย?” หานมู่จื่อถาม

เสี่ยวเหยียนยู่ปากออกมา มองเธอมาด้วยแววตาไม่พอใจ เอ่ยเบาๆออกมา “ก็ต้องเจ็บอยู่แล้วสิ ทำไมจู่ๆถึงได้มาหยิกหน้าฉันล่ะ?”

“เจ็บ แล้วทำไมเธอไม่พูดล่ะ?” หานมู่จื่อถามออกมาอีกครั้ง

เสี่ยวเหยียนนิ่งอึ้งไปแป๊บนึง สุดท้ายก็รู้ว่าความหมายของการกระทำนี้ของหานมู่จื่อก็รู้ตัวขึ้นมาทันที เธอโกรธจนปัดมือของหานมู่จื่อออกไป จากนั้นก็หันหน้าออกไปทันที

“มู่จื่อนิสัยไม่ดี เธอก็รู้อยู่แล้วว่าฉันไม่ได้ฉลาดเหมือนเธอ แต่ก็ยังพาฉันเข้าไปในกับดักของเธออยู่เรื่อย!”

“ฉันไปดึงเธอเข้ากับดักยังไงกัน? ก็แค่หยิกหน้าของเธอเท่านั้นเอง ใครใช้ให้เธอเจ็บแล้วไม่ร้องออกมาล่ะ?”

หานมู่จื่อพูดไป น้ำตาที่อยู่ในดวงตาก็มากขึ้นมาอีก หลังจากที่เสี่ยวเหยียนหันร่างออกไป เธอก็รู้สึกว่าพูดแบบนี้มันสบายกว่าเยอะ จึงไม่ได้บังคับให้เธอต้องหันกลับมา เอ่ยออกไปด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ “คำพูดที่พูดกับฉันเมื่อกี้นี้ เธอเข้าใจหรือเปล่า? เจ็บก็ต้องพูดออกมา ถ้าเธอไม่พูด ก็ไม่มีใครรู้ได้เลยว่าเธอเจ็บ ก็เหมือนกับเรื่องในครั้งนี้ เธอบอกฉันว่าเธออยากลาออก แต่กลับไม่บอกเหตุผล หลังจากที่รู้สภาพร่างกายของฉันก็เลยอยากอยู่ต่อ เสี่ยวเหยียน พวกเราเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน เพื่อนสนิทกัน ก็ควรจะช่วยเหลือกัน ไม่ใช่ให้เธอมายอมรับฉัน ช่วยฉันอยู่ฝ่ายเดียว อย่างนี้แล้วเธอจะเหนื่อยแย่นะ”

ไหล่ของเสี่ยวเหยียนสั่นออกมาเบาๆ ไม่ได้ตอบเธอออกมา

หานมู่จื่อพูดต่อออกมา “ผลการประพฤติในบริษัทช่วงนี้ของเธอ ฉันรู้หมดแล้ว”

“มู่จื่อ ฉัน...”

เสี่ยวเหยียนรีบกลับมาอย่างรวดเร็ว หานมู่จื่อจึงได้พบว่าเบ้าตาของเธอก็ได้แดงออกมาแล้วเช่นเดียวกัน ดังนั้นแล้วเมื่อกี้นี้เธอก็เลยหันร่างออกไป ก็คือกลัวว่าเธอจะเห็นเข้าสินะ?

“เธอนี่มันเด็กโง่เสียจริง” ถึงแม้ว่าในดวงตาจะอาบไปด้วยน้ำตา แต่หานมู่จื่อก็ยังพยายามที่จะให้ตัวเองยิ้มออกมา “เธอไม่ต้องอธิบาย ฉันรู้ว่าช่วงนี้สภาพจิตใจของเธอไม่ดีนัก ถึงแม้ว่าเธอมักจะพูดกับฉันอยู่เสมอนี่ว่าจะต้องควบคุมตัวเองให้ดี แต่หลายเรื่องมันก็ฝืนไม่ไหวหรอก ต้องใช้เวลาในการเยียวยา ในเมื่อเธออยากลาออก งั้นฉันก็จะตอบรับเธอ”

นึกไม่ถึงว่าเธอจะตอบรับออกมาเร็วขนาดนี้ เสี่ยวเหยียนตกอยู่ในความสับสนไปสักพักนึง “มู่จื่อฉันขอโทษ ฉันผิดไปแล้ว...ฉันไม่ได้อยากลาออกจริงๆเสียหน่อย ฉันก็แค่...”

“ฉันรู้” หานมู่จื่อเอ่ยขัดออกมาด้วยน้ำเสียงอันอ่อนโยนเบาๆออกมา “ฉันรู้ เธอไม่ต้องอธิบาย ไปทำสิ่งที่เธออยากทำ และชอบที่จะทำเถอะ เธอไม่ต้องเป็นห่วงฉัน ทางนี้ฉันจะหาทางจัดการเอง”

“มู่จื่อ...” เสี่ยวเหยียนรู้สึกเสียใจภายหลังขึ้นมาทันที ก่อนหน้านี้เธอไม่อยากอยู่ต่อ ก็เพราะกังวลว่าสภาพจิตใจตอนนี้ของตัวเองจะสร้างความเสียหายอันใหญ่หลวงให้กับบริษัท ก็เลยอยากจะลาออกไป หวังว่าหานมู่จื่อจะสามารถหาคนที่มีความสามารถมากกว่ามาดูแลเรื่องพวกนี้แทนเธอได้

แต่ตอนนี้หานมู่จื่อตอบตกลงแล้วจริงๆ เสี่ยวเหยียนจึงรู้สึกใจหวิวๆขึ้นมาเป็นอย่างมาก เธออยากพูดอะไรสักหน่อยมาเหนี่ยวรั้งหานมู่จื่อ แต่ใครจะรู้ว่าหานมู่จื่อจะพูดประโยคนี้ออกมา “วันนี้เธอก็เก็บของเสียเถอะ”

เสี่ยวเหยียนหยุดการกระทำลง มองเธอมาอย่างเหม่อลอย

ผ่านไปได้สักพักนึง น้ำตาก็ค่อยๆไหลลงมาจากขอบตาเธอ เสี่ยวเหยียนเข้าไปกอดหานมู่จื่อเบาๆ “มู่จื่อ ขอบคุณเธอนะ”

หานมู่จื่อเองก็มีสีหน้าของความซึ้งใจออกมา พยายามฝืนไม่ให้น้ำตาไหลลงมา เธอตบบ่าของเสี่ยวเหยียนเบาๆ “พอแล้ว มาทำไขสืออะไรอีก? รีบไปเก็บของสิ แล้วกลับไปพักผ่อนซะ”

“ฉันไปแล้ว เธอจะทำยังไงล่ะ?” เสียงของเสี่ยวเหยียนฟังดูหดหู่ขึ้นมา เหมือนกับว่าจะร้องไห้ออกมาไม่มีผิด