เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1025

บทที่1024 คุณภรรยาเย่ช่างร้อนแรง

เย่โม่เซินในตอนนี้ เขาสามารถฝืนยืนได้ขนาดนี้ สีหน้าไม่เปลี่ยนแปลง ถือว่ามีความอดทนมากที่สุดแล้ว ดังนั้นตอนที่เขาตอบตกลงลงหานมู่จื่อว่าจะไปเดินเล่นที่สวนดอกไม้ด้วย ดูเหมือนหานมู่จื่อก็สังเกตเห็นอะไรบางอย่าง จึงเดินเข้าไปจับแขนของเขาไว้

หากจะบอกว่าเป็นการจับแขน ควรจะพูดว่าประคองเสียยังดีกว่า เพราะเกรงว่าเขาจะหกล้มลง

เมื่อสังเกตว่าหล่อนประคองแขนของเขาไว้ เย่โม่เซินจึงขมวดคิ้วมากขึ้น

ที่แท้หล่อนก็สังเกตเห็นแล้ว

เพียงแค่หล่อนไม่ได้พูดออกมาเท่านั้น

เขาไม่อยากให้หล่อนเห็นตอนที่ตัวเองปวดหัวอีก เพียงแค่ไม่อยากทำให้หล่อนต้องเป็นห่วง แต่หล่อนก็รู้ใจเขาเป็นอย่างดี จึงยอมรับและเข้าใจการกระทำของเขา จากนั้นจึงค่อยๆปรับใช้วิธีของตัวเองเพื่อเปลี่ยนแปลงอย่างเงียบๆ

ช่างเอาใจใส่เสียเหลือเกิน

ผู้หญิงของเย่โม่เซิน

เมื่อคิดถึงตอนนี้ จู่ๆเย่โม่เซินก็หยุดนิ่ง ไม่เดินต่อ

หานมู่จื่อตกใจตะลึง ถามขึ้นมาทันที: “หรือคุณจะรอฉันอยู่ตรงนี้ ฉันไปเองก็ได้ค่ะ? คุณสบายใจได้ ฉันจะกลับมาอย่างรวดเร็ว”

แม้ว่าหล่อนมีเจตนาจะเปลี่ยนเรื่องคุย แต่ตอนนี้เย่โม่เซินที่พยายามฝืนทนความเจ็บปวดไว้ หากหล่อนยังอยู่ตรงนี้ต่อ เขาคงไม่สามารถเลิกเสแสร้งความเจ็บปวดได้ ต้องฝืนทนแสดงเช่นนี้ต่อไป

ทันใดนั้นเอง ริมฝีปากซีดขาวของเย่โม่เซินกระตุกขึ้น ก้มหน้าลงจ้องไปที่หล่อน

“รู้สึกไม่สบายจริงๆ”

หานมู่จื่อยิ้มเจื่อนขึ้น เหม่อมองเย่โม่เซิน คิดไม่ถึงเลยว่าจู่ๆเขาจะพูดระบายกับตัวเองตรงๆ ตอนนั้นหล่อนไม่รู้ว่าควรจะตอบเขายังไง จึงทำได้แต่เหม่อมองดูเขา

“อย่าไปไหน? นะ?”

เขาโน้มตัวลงมา ซบหน้าลงไปที่ซอกคอของหล่อน ดมกลิ่นหอมที่เป็นเอกลักษณ์บนตัวหล่อน รู้สึกว่าอาการปวดหัวดีขึ้นมาก หานมู่จื่อก็คิดไม่ถึงว่าจู่ๆเขาจะพูดสารภาพออกมาตรงๆแบบนี้ และยังไม่ให้หล่อนไปไหนอีกด้วย เมื่อหล่อนตั้งสติขึ้นมาได้ จึงยื่นมือออกมากอดเขาไว้

“โอเค ฉันไม่ไปไหนแล้ว งั้นฉัน...เข้าไปนั่งด้านในห้องกับคุณนะ”

“อืม”

ในที่สุด เย่โม่เซินก็เข้ามาในห้องด้วยการช่วยประคองจากหล่อน หลังจากหานมู่จื่อให้เขานั่งลงก็สังเกตเห็นว่าสีหน้าของเขายังดูแย่มาก จึงหันหลังกลับไป: “ฉันไปเอาน้ำให้คุณก่อนนะ”

นอกจากเย่โม่เซินจะรู้สึกเจ็บปวดแล้ว เมื่อเขาหันไปมองหล่อน เห็นหล่อนวิ่งด้วยความร้อนรน อดไม่ได้ที่จะขยับปากพูดอะไรบางอย่าง ภาพตรงหน้าเขาเปลี่ยนไปอีกครั้ง ชายร่างใหญ่เอนตัวพิงบนโซฟาอย่างหมดแรง

แม้ว่าหานมู่จื่อจะเดินอย่างรีบร้อน แต่ยังมีความมั่นคงอยู่ หล่อนยังจำได้ดีว่าตัวเองกำลังตั้งครรภ์ ดังนั้นต้องคอยระมัดระวังอยู่ตลอดเวลา หล่อนเดินไปห้องครัวชั้นล่าง ขณะที่กำลังหาน้ำให้เขา ก็พบว่าที่นี่ไม่มีคนอาศัยอยู่ ดังนั้นจึงไม่มีแม้แต่น้ำร้อน

อีกอย่างกาต้มน้ำก็ถูกเก็บไปแล้ว หานมู่จื่อหาอยู่นานสักพักใหญ่จึงหาเจอในตู้ จากนั้นหล่อนจึงนำมาล้างให้สะอาด ลวกน้ำร้อนก่อน และต้มน้ำใหม่อีกครั้ง เพราะไม่ได้ใช้การมานานหลายปี หล่อนจึงกังวลว่าจะมีปัญหา

ระหว่างรอต้มน้ำ หานมู่จื่อจึงใช้เวลาให้เป็นประโยชน์ กลับขึ้นไปด้านบนอีกครั้ง

เมื่อเดินถึงหน้าประตูห้องครัว หล่อนกลับหันไปหยิบกาต้มน้ำ และหยิบแก้วขึ้นไปด้านบน

เย่โม่เซินนอนอยู่บนโซฟา ดวงตาที่ยาวเรียวถูกปิดลง ขนตาสั่นเล็กน้อยในอากาศ

ตั้งแต่ครั้งที่แล้วที่เขาคุยกับเจสันเกี่ยวกับการจำลองสถานการณ์เพื่อกระตุ้นความทรงจำ จิตใจของเขาก็ดูแย่ลงเรื่อยๆ ถ้าในชีวิตที่เป็นปกติคงไม่มีปัญหาอะไรเกิดขึ้นกับเขาแน่นอน

แต่ตอนนี้หากมีอะไรมากระทบเขานิดหน่อย จิตใจของเขาจะต้องแบกรับความทรมานอย่างมหาศาล