เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1031

บทที่1030 รอให้เจอคนที่เหมาะสม

“ลูกยังสาวอยู่นะ อีกอย่างตอนนี้เขานิยมแต่งงานกันช้า และไม่ใช่ว่ายิ่งแต่งเร็วแล้วจะยิ่งดีสักหน่อย”

สำหรับเสี่ยวเหยียนแล้ว หล่อนไม่ได้ขวนขวายเรื่องแต่งงานเลย นอกเสียจากว่าจะได้แต่งงานกับคนที่ชอบ

ไม่เช่นนั้นก็ยอมไม่มีใครดีกว่า

ชีวิตของคนเราก็มีเรื่องที่ต้องเป็นทุกข์มากอยู่แล้ว ไม่จำเป็นต้องมาอดทนหรือพยายามกับเรื่องแต่งงานที่เป็นเรื่องของทั้งชีวิตแบบนี้

ดังนั้นเมื่อเสี่ยวเหยียนตกหลุมรักหานชิงแล้ว จึงไม่ยอมแพ้หรือตายใจเลย ทั้งยังหวังจะทลายกำแพงที่ดูเหมือนต้นใหม่ใหญ่ของเขาได้อีกด้วย

ใครจะไปคิด...

เมื่อคิดถึงตอนนี้ เสี่ยวเหยียนรีบส่ายหน้าทันที

ทำไมจู่ๆหล่อนถึงนึกถึงเขาขึ้นมาได้

หยุดคิดเดี๋ยวนี้!

จางเสี่ยวเหยียนต่อไปเธอหามคิดถึงหานชิงอีก ผู้ชายคนนั้นเป็นเพียงแค่คนที่ผ่านมาในชีวิตเธอเท่านั้น เธอทั้งสองถูกฟ้าลิขิตไม่ให้คบกันในชาตินี้แล้ว

เรื่องที่เธอต้องทำต่อไปก็คือลืมเขาซะ

แล้วค่อยหาคนรักใหม่ ก็แค่นั้น

“ถ้าไม่รีบแต่งงาน ก็อย่าแต่งงานช้าเกินไป ไม่ว่ายังไงอีกไม่กี่ปีลูกก็ต้องมีแฟนใช่ไหม? คบกันก็ต้องใช้เวลาถูกไหม? ยังต้องเตรียมงานแต่ง ต้องมีลูก เรื่องอื่นๆอีกมากมาย ถึงตอนนั้นก็จะท้องตอนแก่ ถ้าท้องตอนแก่เป็นเรื่องที่อันตรายมากเลยนะรู้ไหม?”

เสี่ยวเหยียน: “แม่...แม่ไม่ต้องกังวลเรื่องนี้แล้ว พรหมลิขิตเป็นเรื่องที่โชคชะตากำหนดไว้แล้ว อีกอย่างตอนนี้พ่อก็ไม่สบาย รอให้เขาหายดีก่อนแล้วค่อยว่ากัน”

“ก็ถูกนะ โอเคๆ งั้นแม่ไม่พูดแล้ว เพียงแต่ป้าจางคงอยากจะเป็นแม่สื่อให้ลูก ลูกเตรียมใจไว้ได้เลย หล่อนอาจจะพามาทำความรู้จักถึงบ้านสักวัน”

เมื่อเสี่ยวเหยียนได้ยินเช่นนั้นแทบจะเป็นลมล้มไป หล่อนสูดหายใจเข้าลึก อดกลั้นความไม่พอใจไว้ ตั้งใจป้อนข้าวให้พ่อต่อ

พ่อจางกลืนโจ๊กไปหนึ่งคำ ทันใดนั้นก็มองไปที่ลูกสาวของตัวเอง พูดขึ้น: “เหยียนเหยียน ลูกอยากแต่งงานเมื่อไหร่ก็แต่งเมื่อนั้น พ่อไม่บังคับลูก รอให้ลูกเจอคนที่เหมาะสมก่อน อยากจะแต่งเมื่อไหร่ก็ค่อยแต่ง พวกเราไม่รีบ”

หลังจากผ่านความเป็นความตายมาครั้งหนึ่งพ่อจางจึงคิดปลงกับเรื่องทุกอย่าง ชีวิตของคนเราเป็นเพียงช่วงเวลาสั้นๆ อีกทั้งยังมีเรื่องที่คาดไม่ถึงมากมาย ใครจะไปรู้ว่าเราจะมีชีวิตไปถึงเมื่อไหร่กันแน่ ดังนั้นใช้ชีวิตปัจจุบันให้มีความสุขจึงเป็นเรื่องที่สำคัญที่สุด

พวกคนที่บังคับให้ลูกสาวแต่งงาน สุดท้ายลูกก็ต้องแบกรับความเสียใจ เขาไม่มีทางทำแบบนั้นได้ลงคอ

“ขอบคุณนะคะพ่อ!”

*

บ้านตระกูลเย่

หานมู่จื่อกับเย่โม่เซินอยู่ที่นั่นไม่นาน เพราะคำนึงถึงปัญหาสุขภาพของเย่โม่เซิน ทั้งสองจึงนอนพักผ่อนอยู่ที่โซฟาสักพักหนึ่ง แต่เมื่อถึงเวลากลางวัน เย่โม่เซินก็ลุกขึ้น บอกว่าจะพาหล่อนไปทานข้าว

“ฉันไม่รีบ ถ้าคุณรู้สึกไม่สบายก็นอนพักก่อนนะคะ”

สายตาของเย่โม่เซินมองไปที่หน้าของหล่อน: “ไม่หิว?”

หานมู่จื่อทั้งส่ายหน้าและปัดมือ: “ตอนนี้ฉันยังไม่หิว”

เมื่อพูดจบ ท้องของหล่อนก็ร้องเสียงดังขึ้นมาอย่างชัดเจน ท่ามกลางบ้านตระกูลเย่ที่มีเพียงพวกเขาสองคน

จากนั้นใบหน้าอันซีดขาวของหานมู่จื่อก็แดงขึ้นมาราวกับมีก้อนเมฆสีแดงสองก้อน หล่อนรีบยื่นมือไปกุมท้องของตัวเองไว้ สีหน้าเขินอาย: “อันที่จริงฉันไม่หิว แต่ลูก...อาจจะหิวแล้ว”

ถ้าเป็นเมื่อก่อน หล่อนคงต้องควบคุมตัวเองไว้อย่างดีแน่นอน

คิดไม่ถึงเลยว่าจู่ๆก็มีเสียงดังขึ้น อีกทั้งยังดังขึ้นหลังจากที่ตัวเองบอกว่าไม่หิว

อ๊ากกกก ลูกน้อยทำไมไม่สู้เลย! รออีกนิดนึงแล้วค่อยโวยวายไม่ได้เหรอ ให้พ่อได้นอนพักอีกสักครู่

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เย่โม่เซินหัวเราะเบาๆ น้ำเสียงทุ้มต่ำระรื่นหู

“ในเมื่อลูกหิวแล้ว เราก็ไปกันเถอะ อย่าให้ลูกต้องทนหิวเลย”

หานมู่จื่อกัดริมฝีปากของตัวเอง สายตามองเขาด้วยความกังวล

“แต่ว่าคุณ...”

“ไม่เป็นไร”