เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1048

บทที่1047 เก่งมากๆ

หลังจากวางสายไปแล้ว เสี่ยวหมี่โต้วกลับมาคิดดูก็รู้สึกว่าผิดปกติ นี่เวลาเพิ่งผ่านไปนานแค่ไหนเอง แด๊ดดี้จะมีความสามารถจัดการเรื่องทุกอย่างได้เรียบร้อยจริงๆ เหรอ ? แล้วบริษัทที่อยู่อย่างประเทศล่ะจะทำอย่างไร ? คุณตาทวดก็อายุมาก โอกาสที่เขาจะไปบริษัทก็น้อยมากแล้ว แค่หาเวลาไปเซ็นเอกสารใหญ่ๆ

ส่วนที่เหลือก็มีผู้จัดการแต่ละฝ่ายดำเนินการ ไม่จำเป็นต้องให้เขาไปกังวลเรื่องเล็กๆ น้อยๆ พวกนั้น

แต่นี่ไม่ได้หมายความว่าเขาจะสามารถอยู่ได้อย่างสบายๆ อย่างไรก็ตาม อายุมากแล้ว ถ้าเขาจะต้องกลับประเทศจริงๆ แล้วเรื่องบริษัทจะจัดการอย่างไรล่ะ ?

เสี่ยวหมี่โต้วเริ่มจะกังวลขึ้นมา หลังจากวางสายโทรศัพท์ไปแล้ว คิดอยู่ชั่วครู่จึงได้ไปหาตาทวดยู่ฉือ

ในตอนนี้ยู่ฉือจินสวมแว่นสายตายาวขอบทองกำลังเปิดการประชุมทางวิดีโออยู่ในห้องอ่านหนังสือ เสี่ยวหมี่โต้วแอบดูอยู่ที่ประตู สังเกตได้ว่า แม้ว่ายู่ฉือจินจะอายุมากแล้ว แต่บนใบหน้าของเขายังมีลักษณะที่น่าเกรงขามและทรงพลังในการเปิดประชุม ระหว่างคำพูดมีแนวคิดที่ชัดเจนพร้อมกับรัศมีที่แผ่ขึ้นด้วยตัวเอง

ดูเหมือนว่าไม่จำเป็นต้องกังวลอะไรมาก ลักษณะท่าทางเช่นนี้ของตาทวดดูเหมือนจะไม่มีปัญหาอะไรมากนี้

ยู่ฉือจินทำสีหน้าเคร่งขรึม ตอนที่หลานชายน้อยของเขาไม่อยู่ บนใบหน้าของเขาจะไม่มีรอยยิ้ม โดยเฉพาะอย่างยิ่งในตอนทำงาน คนอื่นๆ ที่อยู่ต่อหน้าก็ไม่มีใครกล้าหยอกล้อตามอำเภอใจ

อาจเป็นเพราะมีอายุมากแล้ว ดังนั้นดวงตาของเขาจึงลึกมาก ตาดูทรงพลังและเคร่งขรึมมาก

“อืม เรื่องนี้ตัดสินใจแบบนี้เลยนะ พวกคุณรีบไปปฏิบัติตาม เลขาอาหลินไปติดตามความรวดเร็วในการดำเนินการ มีสถานการณ์พิเศษอะไรก็รายงานตลอดเวลา”

พูดจบ ขณะที่ยู่ฉือจินต้องการพูดอะไรอีก แต่ทันใดนั้นก็เหลือบไปเห็นร่างหนึ่งอยู่ที่ประตู

สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปเล็กน้อย คิดว่าคนรับใช้คนไหนมันอยากตายถึงได้ฝ่าฝืนข้อห้ามของเขา แต่เมื่อเงยหน้ามองไปก็ได้สบกับดวงตาคู่หนึ่งที่ดำขลับราวกับลูกปัดแก้ว

เสี่ยวหมี่โต้ว ?

ความเคร่งขรึมที่อยู่บนตัวของยู่ฉือจินก็เปลี่ยนไปทันที คนที่อยู่ในวิดีโอฝั่งนั้นก็สังเกตได้อย่างชัดเจน เมื่อได้มองกันก็ได้ยินยู่ฉือจินพูดขึ้น “ตัดสินใจเรียบร้อยแล้ว ถ้าไม่มีเรื่องอื่นก็จบแค่นี้เลย ฉันเหนื่อยแล้ว”

“ครับ”

ยู่ฉือจินปิดวิดีโอ จากนั้นก็ถอดแว่นสายตายาออกมาแล้วโบกมือให้กับร่างเล็กๆ ตรงทางเข้าประตูนั้น

“มาก็มาแล้ว ทำไมคุณไม่เข้ามา ?”

เสี่ยวหมี่โต้วซ่อนตัวอยู่นอกประตู แล้วยื่นมือปิดปากของตัวเอง ส่วนตาก็กะพริบอย่างรุนแรง

หลังจากได้ยินยู่ฉือจินพูดกับเขาแล้วเขาจึงได้หันมาแล้วก้าวขาสั้นเล็กๆ เดินไป

“คุณตาทวด ~”

ทันทีที่ยู่ฉือจินได้ยินเด็กน้อยเรียกเขาว่าคุณตาทวดอย่างออดอ้อน หัวใจที่แข็งเย็นก็เต็มไปด้วยความอบอุ่นและอ่อนโยนในทันที เขาจึงยื่นมือออกมาให้กับเสี่ยวหมี่โต้ว

“เจ้าเหลนผู้ว่านอนสอนง่าย มาหาตาทวดตรงนี้”

เสี่ยวหมี่โต้วก็เดินไปอย่างว่านอนสอนง่าย

“ทำไมมาแล้วถึงไม่เข้ามา ? ซ่อนอยู่นอกประตูแอบมองเหรอ ?” ยู่ฉือจินดึงเขามานั่งบนตัก จากนั้นก็ช่วยจัดเสื้อให้เหลน เมื่อพบว่าเสี่ยวหมี่โต้วสวมเอน้อยชิ้น จึงขมวดคิ้วขึ้น “ตอนนี้อากาศหนาวมาก ทำไมคุณถึงสวมเสื้อน้อยชิ้นขนาดนี้ล่ะ ? คนรับใช้ไม่ได้ดูแลคุณให้ดีใช่ไหม ?”

“ไม่ใช่ครับคุณตาทวด คนรับใช้ พี่สาว และคุณน้าก็ดีกับเสี่ยวหมี่โต้วมาก แต่เสี่ยวหมี่โต้วเองที่ไม่หนาว”