เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1050

บทที่1049 นี่ไม่ใช่ลูกชายของคุณใช่ไหม

ตอนนี้พ่อจางก็ฟื้นตัวเต็มที่แล้ว และอีกช่วงเวลาหนึ่งก็สามารถออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว

ดังนั้นเมื่อพูดถึงเรื่องนี้เสี่ยวเหยียนก็ไม่ได้รู้สึกเศร้าใจ จึงได้บอกเล่าเรื่องนี้ให้กับเสี่ยวหมี่โต้ว

เมื่อเสี่ยวหมี่โต้วได้ยินแล้วดวงตาก็แดงขึ้นเล็กน้อย แล้วจับมือของเธอแล้วง้อ “ขอโทษนะครับคุณน้าเสี่ยวเหยียน เมื่อกี้ผมไม่รู้ว่าคุณลุงไม่สบาย ของตรงนี้ผมก็ไม่กินแล้ว เอาไว้ให้คุณลุงจางเลยครับ”

เมื่อได้ยินสิ่งที่เขาพูด เสี่ยวเหยียนก็ยื่นมือไปบีบจมูกของเขา “ถือว่าหนูยังมีจิตสำนึกนะเนี่ย”

เสี่ยวหมี่โต้วก็ถือโอกาสกอดแขนของเธอ แล้วถามขึ้นด้วยเสียงเบาๆ : “ถ้าอย่างนั้นตอนนี้พวกเราไปส่งกับข้าวให้คุณลุงจางที่โรงพยาบาลใช่ไหมครับ ?”

“จ้ะ” เสี่ยวเหยียน พยักหน้า : “ไปส่งกับข้าวก่อน จากนั้นน้าเสี่ยวเหยียนก็จะพาหนูไปบ้านของน้า แล้วก็จะทำกับข้าวให้หนูกิน”

เสี่ยวหมี่โต้วอืมไปหนึ่งเสียงแล้วไม่ได้พูดอะไรอีก

ในไม่ช้าก็มาถึงโรงพยาบาล เสี่ยวเหยียนก็ได้พาเสี่ยวหมี่โต้วลงจากรถ มือหนึ่งถือถังเก็บความร้อน อีกมือหนึ่งก็จับเขาไว้

แม้ว่าเสี่ยวเหยียนจะดูสาว แต่ท่าทางที่จับเสี่ยวหมี่โต้วเดินมาด้วยกัน ก็ดูเหมือนแม่และลูกคู่หนึ่งมาก อย่างไรก็ตาม ในสมัยนี้ คลอดลูกตั้งแต่อายุน้อยก็มีเยอะแยะ

แต่เนื่องจากเสี่ยวหมี่โต้วหน้าตาดีเกินไป ดังนั้นเมื่อทุกคนได้เห็นก็ต้องรู้สึกประหลาดใจที่เสี่ยวเหยียนให้กำเนิดลูกที่งดงามเช่นนี้ได้

เมื่อลองย้อนกลับมาคิดอีก อาจเป็นไปได้ว่าพ่อของเด็กหน้าตาดีมาก จึงได้เป็นเหมือนพ่อ ?

แน่นอนว่าสิ่งเหล่านี้เป็นเพียงการซุบซิบนินทาของผู้ที่สัญจรไปมา

ถ้าพูดออกไปจริงๆ แม้แต่เสี่ยวเหยียนก็อาจจะต้องตกใจ

ในไม่ช้าก็มาถึงประตูห้องผู้ป่วย เสี่ยวเหยียนจึงได้เตือนเสี่ยวหมี่โต้ว

“เสี่ยวหมี่โต้วห้ามไปไหนนะ”

“คุณน้าเสี่ยวเหยียนวางใจได้เลยครับ เสี่ยวหมี่โต้วว่านอนสอนง่ายมาก ไม่ใช่ว่าคุณน้าเสี่ยวเหยียนจะไม่รู้”

ใช่แล้ว เธอรู้เป็นอย่างดีว่าเสี่ยวหมี่โต้วเป็นเด็กดีอยู่เสมอ เทียบกับเด็กธรรมดาทั่วไปแล้ว จะช่วยให้หมดห่วงแค่ไหนก็ไม่รู้กับความฉลาดของเขา

ผลักเปิดประตูแล้ว ในห้องผู้ป่วยมีเพียงแค่พ่อจาง เอนกายอยู่บนเตียงและอ่านหนังสือพิมพ์เงียบๆ คนเดียว เสี่ยวเหยียนจึงได้มองไปยังห้องน้ำอัตโนมัติ พบว่าประตูปิดแน่น ซึ่งหลัวหุ้ยเหม่ย น่าจะอยู่ในห้องน้ำ

“พ่อคะ”

เสี่ยวเหยียน เรียกไปหนึ่งคำ

“เหยียนเหยียนมาแล้วเหรอ ?”

พ่อจางวางหนังสือพิมพ์ลงแล้วเงยหน้าขึ้นไปมอง

ผลจากการมองในครั้งนี้ ทำให้เขาต้องชะงักอยู่ที่เดิมในทันที ได้จับจ้องไปยังเด็กชายที่อยู่ข้างๆ เสี่ยวเหยียนอย่างเหม่อลอย

นี่ นี่ไม่ใช่......

เขางงงวยอยู่ที่เดิม แล้วได้จ้องมองใบหน้านั้นอย่างเหม่อลอย

นี่ไม่ใช่คุณชายน้อยของบริษัทตระกูลเย่เหรอ ? มาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร ?

“สวัสดีครับคุณลุงจาง”

ไม่จำเป็นต้องให้ เสี่ยวเหยียนบอก เสี่ยวหมี่โต้วก็ได้ทักทายกับพ่อจางด้วยตัวเองอย่างสุภาพ

เมื่อเสี่ยวเหยียนเห็นท่าทีของพ่อตนเองจึงได้กะพริบตา คิดดูแล้วก็ไม่แปลก เสี่ยวหมี่โต้วคล้ายกับคุณชายเย่ซะขนาดนั้น พ่อจางเห็นเขาเป็นครั้งแรกแล้วมีการตอบสนองเช่นนี้ก็เป็นเรื่องปกติ

เธอจึงได้อธิบายว่า “พ่อคะ เขาคือ......”

“ลูกชายของประธานเย่ของพวกเราอย่างไรล่ะ ฉันรู้”

นึกไม่ถึงเลยว่าพ่อจางจะขัดจังหวะของเธอขึ้นมากะทันหัน เสี่ยวเหยียน ตกตะลึง “พ่อคะ คุณรู้ได้อย่างไร......”

“พ่อจะไม่รู้ได้อย่างไร ก่อนหน้านี้เขาเคยไปบริษัทอยู่” เมื่อพูดจบพ่อจางก็ได้เปลี่ยนเรื่องแล้วยิ้มให้กับเสี่ยวหมี่โต้ว : “ประธานเย่น้อย ทำไมคุณถึงได้มาล่ะ ? ก่อนมาก็ไม่บอกลุงจางล่วงหน้าสักคำ ลุงจางจะได้เตรียมตัวให้พร้อม”