เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1052

บทที่1051 หนีเตลิด

เสี่ยวเหยียนรู้สึกได้ว่าลมหายใจและการเต้นของหัวใจได้หยุดลง สมองถูกแช่แข็งเปลี่ยนเป็นขาวโพลน เธอนั่งตะลึงอยู่กับที่พลางมองหานชิงที่เดินเข้าห้องอาหารมาโดยมีบริกรนำทาง

ไม่เจอกันมานานแล้ว ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ต่างไปจากเดิม รูปร่างสง่าผ่าเผย ใบหน้าหล่อเหลาอันแสนเย็นชา เนคไทที่ได้รับการดูแลอย่างพิถีพิถัน ติดกระดุมสูทอย่างเรียบร้อย มองพริบตาเดียวก็รู้ว่าคนคนนี้เป็นคนเข้มงวด

เสี่ยวหมี่โต้วยิ้มอยู่ข้างๆด้วยความเจ้าเล่ห์

ใบหน้าของหานชิงยังคงดูเยือกเย็น ตอนที่เข้ามาก็ไม่ได้แสดงออกถึงความรู้ใดๆ หลังจากที่เหลือบมองอะไรบางอย่างจากหางตา เท้าของเขาก็ชะงัก

มันเป็นเพียงชั่วขณะเท่านั้น จากนั้นก็กลับมาสู่สภาพเดิม เขาเข้าไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“คุณหาน ที่นี่ครับ”

“คุณน้า”

เสี่ยวหมี่โต้วตะโกนเรียกคนที่เข้ามา ในขณะที่ตะโกนเรียก หางตาก็แอบลอบมองเสี่ยวเหยียน

ในเวลานี้เสี่ยวเหยียนหลุบตาลง ผมหน้าม้าของเธอคลุมลงมาปกปิดทุกอารมณ์ในดวงตาของเธอ ท่าทางแบบนี้ทำให้คนคิดว่าเธอแค่อายจึงก้มหน้าลง

มีเพียงเสี่ยวเหยียนเท่านั้นที่รู้ว่าตอนนี้จิตใจเธอไม่สงบ

มือใต้โต๊ะสั่นอย่างไม่สามารถควบคุมได้ เสี่ยวเหยียนข่มใจไม่ลุกขึ้นเดินตรงออกไป เธอพยายามควบคุมจิตใจของตัวเองให้อยู่ตรงที่แห่งนั้น

ทำไมนะ...

เธอใช้เวลามานานมากเพื่อที่จะลืมคนคนนี้ ทำตัวให้ยุ่งอยู่ตลอดเวลา ความถี่ในการคิดถึงเขาก็น้อยลงเรื่อยๆ น้อยจนเธอคิดว่าหลังจากนี้อีกไม่นาน เธอก็สามารถลืมผู้ชายคนนี้ได้

แต่เขากลับ...ปรากฏตัว

จากนั้นเสี่ยวเหยียนก็กลับมาหวั่นไหวอย่างรุนแรงอีกครั้ง

เธอไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าเสี่ยวหมี่โต้วจะวางแผนไว้แบบนี้ มิน่าล่ะเมื่อกี้นี้เขาถึงกดโทรศัพท์อยู่ตลอดเวลา มิน่าล่ะจู่ๆเขาก็บอกว่าจะมาที่ร้านนี้เพื่อกินปลานึ่ง

เห็นได้ชัดว่าก่อนที่จะโทรหาเธอ เขาบอกว่าอยากกินอาหารที่ตัวเองทำ

แล้วจู่ๆก็เปลี่ยนใจขึ้นมากะทันหัน เรื่องราวเหล่านี้จะต้องมีบางอย่างเกิดขึ้นอย่างแน่นอน

เธอนี่ก็ซื่อบื้อจริงๆเลย ทำไมไม่คิดให้มากหน่อยนะ ตามมาโดยไม่สังหรณ์ใจอะไรเลย

ตอนนี้...เขาจะคิดอย่างไร?

เขาจะมองเธอเป็นคนแบบไหน?

เขาจะต้องคิดว่าเธอน่ารำคาญมากแน่ๆ? เห็นๆอยู่ว่าเขาบอกเธอไว้อย่างชัดเจนขนาดนั้นแล้ว แต่ผลสุดท้ายเธอก็ยังมาปรากฏตัวอยู่ที่นี่

พอคิดได้ดังนั้น เสี่ยวเหยียนก็รู้สึกเหมือนจะเป็นลม โชคดีที่ตอนนี้เธอกำลังนั่ง เธอกล้ารับประกันได้ว่าถ้าเธอกำลังยืนอยู่ ขาทั้งสองคงจะอ่อนยวบลงไปกองกับพื้นแล้วแน่ๆ

เสี่ยวเหยียนเองก็ไม่รู้ว่าทำไมตัวเองถึงเป็นไม่มีใจสู้เช่นนี้ ทว่า...ความเป็นจริงแล้วเธอช่างเป็นคนไร้ประโยชน์

เธอคิดว่าตัวเองใช้เวลาในการลืมเขาไปได้แล้ว ไม่คิดเลยว่าพอมาเจอเขาในตอนนี้จะยังดูไร้ประโยชน์แบบนี้

“คุณน้า ผมสั่งอาหารให้คุณน้าแล้ว เพราะฉะนั้นคุณน้าไม่ต้องสั่งอีกแล้วฮะ”

เสียงของเสี่ยวหมี่โต้วดังมาจากข้างๆ เสี่ยวเหยียนปลุกสติตัวเองให้กลับมา เธอสูดหายใจเข้าลึกๆเพื่อพยายามสงบสติอารมณ์ของตัวเอง

“อืม” หานชิงตอบด้วยเสียงเย็นชา แต่เขากลับอ่อนโยนลงเล็กน้อยเมื่ออยู่ต่อหน้าเสี่ยวหมี่โต้ว “กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมไม่บอกน้าสักคำ น้าจะได้ไปรับ”

“ไม่ต้องหรอกฮะ หม่ามี๊บอกว่าคุณน้าทำงานยุ่ง ก็เลยไม่ได้บอกคุณน้า หม่ามี๊เป็นห่วงคุณน้ามาก คุณน้าต้องดูแลตัวเองดีดีนะฮะ!”

“อืม น้าจะดูแลตัวเอง”

ในขณะที่ทั้งสองกำลังพูดคุยกัน เสี่ยวหมี่โต้วก็พบว่าเสี่ยวเหยียนดูเงียบไป ตอนที่เขาหันไปมองก็พบว่าเสี่ยวเหยียนยังคงก้มหน้า เสี่ยวหมี่โต้วกะพริบตาปริบๆและอดถามไม่ได้ว่า “น้าเสี่ยวเหยียนทำไมไม่พูดล่ะ?”

เสี่ยวเหยียนที่ถูกเรียกชื่อหายใจเข้าลึกๆ เธอค่อยๆเงยหน้าขึ้นแล้วยิ้มเหมือนคนที่ไม่ได้เป็นอะไร

“หาน คุณหาน...สวัสดีค่ะ”