เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1067

บทที่1067 หนีไปไหนไม่พ้น

ทั้งสองเดินเข้ามาใกล้กัน เซียวซู่ยื่นมือออกไปรับผ้าห่ม

เป็นเพราะห่างกันใกล้นิดเดียว เสี่ยวเหยียนยังรู้สึกได้ถึงไอเย็นจากตัวของเซียวซู่

ตอนที่รับผ้าห่มมา เซียวซู่ไม่ทันระวัง ปลายนิ้วจึงไปโดนมือของเสี่ยวเหยียน จนรู้สึกได้ว่านิ้วของเซียวซู่เย็นราวกับน้ำแข็ง

และเมื่อโดนปลายนิ้วของเสี่ยวเหยียนที่มีความอุ่น จนทำให้ใครต้องอิจฉา

เสี่ยวเหยียนตั้งสติขึ้นมาได้ จึงรีบเก็บมือกลับอย่างรวดเร็ว เซียวซู่ตกตะลึงไปสักพัก จึงรับผ้าห่มมาราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

เสี่ยวเหยียนเอาผ้าห่มมาสองผืน คิดจะแบ่งให้คนละผืน แต่หล่อนไม่อยากพูดคุยกับหานชิง จึงให้ผ้าห่มเซียวซู่ไปทั้งสองผืน ฝากให้เขาเอาไปให้แทนก็เหมือนกัน

“ให้ฉันไปเอาน้ำร้อนที่ห้องให้ไหม?”

หล่อนอดไม่ได้ที่จะถามขึ้น

เซียวซู่จ้องมองไหล่ที่เต็มไปด้วยอ่อนล้าของหล่อน จากนั้นจึงปฏิเสธหล่อนไป

“น้ำร้อนไม่ต้อง มีผ้าห่มก็ดีมากแล้ว ตอนกลางคืนหนาว เธอรีบกลับไปพักผ่อนเถอะ ไม่ต้องออกมาแล้ว”

เขาพูดถึงขนาดนี้แล้ว เสี่ยวเหยียนก็ไม่อยากพูดอะไรแล้ว ทำได้เพียงพยักหน้าลงจากนั้นจึงหันหลังกลับไป

ตั้งแต่ต้นจนจบ หล่อนไม่ได้หันไปเหลือบมองหานชิงเลยแม้แต่น้อย และไม่ได้พูดคุยอะไรกับเขาเลย

เมื่อเสี่ยวเหยียนกลับไป เซียวซู่จึงหันไปมองร่างสูงใหญ่ที่ยืนพิงอยู่ทางนั้น ใบหน้าครึ่งหนึ่งของเขาถูกซ่อนไว้ในเงา มองเห็นไม่ชัด ริมฝีปากเรียวบางที่ถูกกดทับไว้ ดูไปแล้วทั้งแข็งแกร่งและทรงพลัง

ไม่รู้ว่าเซียวซู่คิดไปเองหรือไม่ แต่เขารู้สึกว่าเหมือนมีรังสีความโกรธแผ่ซ่านอยู่รอบตัวเขา

เฮ้อ ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือไม่ แต่นี่ไม่เกี่ยวอะไรกับเขาเลย

เพราะตอนแรกคนที่เป็นฝ่ายปฏิเสธเสี่ยวเหยียนก็คือเขา

เมื่อคิดถึงตอนนี้ เซียวซู่จึงเอาผ้าห่มไปให้เขา

หานชิงยื่นมือไปรับด้วยสีหน้าเรียบนิ่งไร้ซึ่งอารมณ์

“ตอนนี้หล่อนไม่มารบกวนคุณอีกต่อไปแล้ว ประธานหาน สมใจคุณแล้วสินะ”

หลังจากที่เซียวซู่เอาผ้าห่มไปให้เขา ก็อดไม่ได้ที่จะพูดเหน็บสักหน่อย

ความจริงแล้ว เขาก็ปวดใจมากเช่นกัน เพราะเห็นได้ชัดว่าท่าทางของเสี่ยวเหยียน ยังคงไม่ลืมหานชิง

ถ้าหล่อนไม่สนใจหานชิงแล้ว ก็คงเอาผ้าห่มไปให้เขาได้ด้วยตัวเอง จากนั้นก็ค่อยออกไป แต่ตอนนี้กลับเป็นเช่นนี้ แม้แต่มองก็ยังไม่มองหานชิงเลยสักนิด งั้นก็แสดงว่าในใจของหล่อนยังสนใจหานชิงอยู่มาก

ช่วงนี้ หล่อนบอกว่าจะจัดการกับอารมณ์ของตัวเอง

แต่เซียวซู่จะไม่เข้าใจได้อย่างไร ชอบคนคนหนึ่ง...บอกว่าจะไม่ชอบก็ไม่ชอบได้เลยหรือไง?

เมื่อได้ยินเขาพูดเหน็บแนม หานชิงจึงเงยหน้ามองเซียวซู่ ยังคงเม้มริมฝีปากอยู่เหมือนเดิม ไม่พูดอะไร และไม่ตอบคำถามเขา

ไม่สนใจเขาแล้ว...

นั่นสิ ตั้งแต่เจอกันครั้งที่แล้วจนถึงตอนนี้ หล่อนทำตัวดีมาตลอด

ครั้งที่แล้ว หล่อนยังทักทายตัวเองเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ครั้งนี้กลับเป็นแบบนี้ ไม่เพียงแต่ไม่ทักทาย แม้แต่มองก็ไม่มองเขาเลย

เฮ้อ หานชิงยับยั้งอารมณ์และความรู้สึกของตัวเองไว้

เป็นแบบนี้ก็ดี

หานชิงหลับตาลง ในมือยังคงถือผ้าห่มที่เซียวซู่เอามาให้ ขมวดคิ้วขึ้นด้วยความวิตกกังวล

เสี่ยวเหยียนกลับไปที่ห้องคนไข้ หลังจากปิดประตูเสร็จ หล่อนก็พบว่าสองคนที่อยู่ในห้องยังไม่นอนหลับ จึงส่งยิ้มให้และเดินเข้าไป

“พวกเธอยังไม่นอนอีกเหรอ?”

เสี่ยวหมี่โต้วส่ายหัวไปมา “ผมเฝ้าหม่ามี๊ไม่ให้ออกไปไหนอยู่ครับ”

หานมู่จื่อ: “…”

“เก่งจริงนะ หาข้ออ้างได้ดีจริงๆเลย หรือว่าคืนนี้ให้หนูเฝ้าทั้งคืนเลย ไม่ต้องนอน?”

“คุณน้าเสี่ยวเหยียน...”

“โอเค รีบไปนอนเถอะ ไม่ต้องเล่นตัวแล้ว พรุ่งนี้ยังอยากตื่นอีกไหม?”