เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1073

บทที่1073 เสียงดังกลางดึกกลางดื่นอะไรกัน

หรือว่าคนที่ไปส่งเสี่ยวหมี่โต้วที่บ้านเธอครั้งที่แล้ว ไม่ใช่หานชิง?

แล้วเป็นใคร?

ยิ่งคิด เสี่ยวเหยียนก็ยิ่งไม่เข้าใจ ภายในหัวสามารถพูดได้เลยว่ายุ่งเหยิงไปหมด

ปัง!

พอหน้าผากเจ็บขึ้นมา เสี่ยวเหยียนก็ได้สติกลับมา ถึงได้พบว่าตัวเองได้คิดเพลินไปหน่อย แม้แต่ในตอนที่หานชิงที่อยู่ข้างหน้าหยุดฝีเท้าลงเธอก็ไม่รับรู้อะไรเลย จนชนเข้าไปอย่างจัง

เสี่ยวเหยียนรีบยกมือขึ้นมากุมหน้าผากที่ถูกชนจนเจ็บของตัวเองจนถอยหลังกลับไป คิ้วสวยขมวดเข้าหากันแน่น

บวกกับในลิฟต์ครั้งนั้น หานชิงจะคิดว่าเธอจงใจหรือเปล่า?

เพื่อไม่ให้อีกฝ่ายเข้าใจผิด เสี่ยวเหยียนจึงตัดสินใจเลือกที่จะตัดไม้ข่มนามออกไป

“นี่ จู่ๆคุณจะหยุดทำไมกัน?”

ร่างคนที่อยู่ตรงหน้าหยุดชะงักไป คงจะเป็นคิดไม่ถึงว่าหลังจากที่เธอชนตัวเองไปแล้ว จะยังสามารถเอ่ยปากถามออกมาได้อย่างเต็มปากเต็มคำขนาดนี้

เขาหันกลับไป ในแววตาเผยความเยือกเย็นออกมาจางๆ น้ำเสียงไพเราะ

“ถึงแล้ว”

เขาเอ่ยเตือนมาออกมาอย่างนี้แล้ว เสี่ยวเหยียนก็ได้พบว่าเขาได้เดินมาถึงตำแหน่งที่นั่งคนขับแล้ว ส่วนเธอก็เดินตามหลังเขามาด้วยสติที่ล่องลอยไม่อยู่กับเนื้อกับตัวมาตลอดทาง

ชนเขาก็แล้วไป แต่เธอกลับยังตัดไม้ข่มนามถามอีกฝ่ายออกไปหน้าด้านๆอีกว่าทำไมเดินอยู่ดีๆก็หยุดไป น่าอายเสียจริง!

น่าขายหน้าไม่ไหวแล้ว!

เสี่ยวเหยียนยกมือขึ้นมากุมหน้า “ขอโทษค่ะ”

จากนั้นก็อ้อมไปข้างหลังไปเปิดประตูรถ

หลังจากที่หานชิงเห็นเธอเปิดประตูเข้าไปที่นั่งเบาะหลังอย่างว่องไวแล้ว ดวงตาหรี่เล็กลง

เสี่ยวเหยียนเข้าไปนั่งเบาะหลังเรียบร้อยแล้ว หลังจากที่เข้าไปเธอก็เอาแต่ก้มหน้าก้มตา

ความจริงแล้วเมื่อกี้นี้เธอเกือบจะพุ่งเข้าไปทางที่นั่งข้างคนขับแล้ว แต่โชคดีที่เปลี่ยนใจได้เร็ว แล้วหยุดอยู่ตรงที่นั่งเบาะหลัง จากนั้นก็เข้าไปนั่ง

ถ้าเป็นเมื่อก่อน เธอก็คงจะเดินเข้าไปนั่งที่นั่งข้างคนขับอย่างไม่มีเกรงกลัว พยายามช่วงชิงโอกาสที่จะได้ใกล้ชิดหานชิงให้มากขึ้น

ตอนนี้เธอกลับแทบอยากจะออกห่างไปจากเขาให้ไกลๆ

พยายามอดทนอีกหน่อย เดี๋ยวหานชิงรับเสี่ยวหมี่โต้วกลับไป เธอก็จะหลุดพ้นไปได้แล้ว เสี่ยวหมี่โต้วถูกหานชิงพาออกไป เธอค่อยหาจังหวะช่วงที่คลาดกับตอนที่หานชิงไปโรงพยาบาล หลังจากที่เป็นอย่างนี้แล้วก็จะไม่ต้องเจอเขาแล้ว

ไร้ซึ่งคำพูดตลอดการเดินทาง

เสี่ยวเหยียนเอาแต่ก้มหน้าตลอด จู่ๆก็ได้ยินเสียงคนข้างหน้าเอ่ยพูดออกมา

“ที่อยู่”

“หา?”

คำพูดที่จู่ๆก็พูดออกมาโดยไม่ทันตั้งตัวของเขานั้น เสี่ยวเหยียนไม่มีปฏิกิริยาตอบกลับออกมาอยู่สักพักนึง “อะไร?”

สายตาอันเยือกเย็นของหานชิงมองเธอผ่านกระจกมองหลัง

“ไม่บอกที่อยู่ จะไปรับเสี่ยวหมี่โต้วได้ยังไง? หรือเธอจะคิดว่าฉันมีความสามารถมองเห็นเหตุการณ์ล่วงหน้าได้รึไง?”

เสี่ยวเหยียนได้สติกลับมา รีบบอกที่อยู่ออกไปทันที

ต่อจากนั้นก็กลับไปเงียบไม่พูดไม่จาตลอดทางดังเดิม เงียบอย่างนี้ไปจนถึงที่หมาย

ในตอนที่รถจอด เสี่ยวเหยียนก็รีบเอ่ยออกมา “รบกวนให้ท่านประธานหานช่วยรออยู่ตรงนี้สักครู่นะคะ เดี๋ยวฉันจะไปรับเสี่ยวหมี่โต้วมาเองค่ะ”

พูดจบ เธอก็รีบเปิดประตูรถวิ่งออกไปทันที

มองออกไปยังเงาร่างหญิงสาวที่รีบเร่งออกไป สายตาของหานชิงล้ำลึกขึ้น ผ่านไปสักพักเขาก็ได้เก็บสายตากลับมา หลับตาเอนตัวพิงเข้ากับพนักเก้าอี้

เรื่องที่ทำในช่วงนี้ ดูเหมือนว่ามันค่อนข้างที่จะขัดกับความตั้งใจเดิมของเขา

ตกลงแล้วเขากำลังทำอะไรอยู่?

ในตอนที่เสี่ยวหมี่โต้วได้ยินว่าคุณลุงมารับเขานั้นก็แสดงอาการงุนงงออกมา นั่งอยู่บนเตียงไม่ขยับ

“ทำไมจู่ๆคุณลุงถึงได้มารับผมกลับไปกัน?”