เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1080

บทที่1080 ยึดมั่นเพียงคนเดียว

แล้วตัวเธอล่ะ?

เก็บแรงเอาไว้ก่อน เดินก้าวเข้าไปข้างหน้าทีละก้าวๆ อย่างนี้ถึงจะสามารถใช้เรี่ยวแรงของตัวเองออกไปได้อย่างเต็มที่ จึงจะมีหวังที่จะสามารถปีนขึ้นเขาไปได้

เห็นเธอยิ้มจางๆไม่พูดออกอะไรออกมา เสี่ยวเหยียนก็ยู่ปากอย่างไม่พอใจออกมา

“ไม่ยุติธรรม ไม่ยุติธรรมเลย!”

เซียวซู่ที่อยู่ข้างกันทนดูไม่ไหว จำต้องอธิบายออกไปให้หญิงสาวเอง

หลังจากที่ได้ยินคำอธิบายของเซียวซู่แล้ว เสี่ยวเหยียนก็เริ่มเข้าใจขึ้นมา ระบายความโกรธไปที่เซียวซู่ไปด้วยความรู้สึกที่ทั้งอับอายและทั้งโกรธ

“เดิมทีพวกเธอสองคนก็รู้กันอยู่แล้วนี่ แล้วทำไมตอนแรกถึงไม่เตือนฉันล่ะ? มองฉันใช้แรงจนหมด เกินไปหรือเปล่า?”

คำพูดปากเปล่าแสดงออกมาได้ไม่เพียงพอ มือเท้าของเสี่ยวเหยียนก็ใช้กับเซียวซู่ไปพร้อมๆกัน

ริมฝีปากของเซียวซู่ประดับไปด้วยรอยยิ้ม รู้สึกจนใจอยู่บ้างแต่ก็รู้สึกพึงพอใจอย่างมาก

สายตาของเขาแฝงไปด้วยความเอ็นดู มองไปทางเสี่ยวเหยียนแล้วเอ่ยออกไป

“ไม่เตือนเธอ เพราะรู้ว่าอีกไม่นานเธอก็จะเหนื่อย แต่ตอนนั้นเธอก็ไม่ได้ใช้แรงไปจนหมดเลยนี่ ขอแค่ต่อจากนี้เธอใช้วิธีตามที่ผมบอก ฟื้นฟูกำลังพลางเดินออกไปพลาง ก็ไม่ได้มีปัญหาใหญ่อะไรเกินไปแล้ว”

พูดจบ เซียวซู่ก็เงยหน้าขึ้นมองด้านบน

“แต่ความสูงระดับนี้ พวกเราคงต้องหยุดพักระหว่างทางอยู่หลายครั้ง”

ถ้าเป็นเขาล่ะก็ เขาก็คงขึ้นไปถึงยอดทีเดียวได้เลย

แต่ในทีมนั้นมีผู้หญิงสองคน

หญิงสาวคงไม่ต้องพูดถึงแล้ว สมรรถภาพทางกายก็ย่ำแย่ คุณนายน้อยถึงแม้ว่าจะรู้จักเก็บแรงของตัวเอง แต่อย่างนั้นก็ไม่ได้หมายความว่าเรี่ยวแรงของเธอจะมีเหลือเฟือ แม้ว่าเธอรู้จักรักษาและฟื้นฟูกำลัง แต่ก็มีตอนหมดแรงเหมือนกัน ยิ่งไปกว่านั้นก็ยังท้องอยู่ด้วย

ดังนั้นแล้วเซียวซู่ควรจะใช้เวลาช่วงก่อนที่เธอจะใช้เรี่ยวแรงไปจนหมด ให้พวกเธอหยุดพักกัน

ยิ่งเดินเข้าไปเรื่อยๆ คนที่อยู่ข้างๆก็ยิ่งน้อยลงเรื่อยๆ แต่มีคู่สามีภรรยาคู่หนึ่งเดินตามหลังพวกเธอมาอย่างอุตสาหะ ทั้งสองคนประคองกันไป ด้วยท่าทางที่มีความสุข

เสี่ยวเหยียนหันกลับไปมองอยู่หลายครั้ง ดวงตาโตสวยเต็มไปด้วยความอิจฉา

เธอเองก็อยากมีความรักที่วิเศษอย่างนี้บ้างเหมือนกันนะ หึ

“อิจฉา?”

เสียงของเซียวซู่ดังเข้ามาจากข้างๆ สติของเสี่ยวเหยียนก็ถูกดึงกลับมา ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ เซียวซู่ได้เดินมาอยู่ข้างๆเธอ ใกล้ตัวเธอเอามากๆ

“ถ้าเธอยินดี พวกเราก็ทำอย่างนี้กันก็ได้”

ในตอนที่พูดคำนี้ เขาก็โน้มตัวเข้ามา อีกทั้งเสียงก็ยังจงใจข่มต่ำลงอีก

เสี่ยวเหยียนก็ได้หันไปมองหานมู่จื่อทันที เธอเดินก้าวเข้าไปข้างหน้าต่อด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ และก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะได้ยินคำพูดนั้นของเซียวซู่เมื่อกี้นี้หรือเปล่า

แต่เสี่ยวเหยียนก็ยังรู้สึกเขินอายอย่างบอกไม่ถูกขึ้นมา กัดริมฝีปากตัวเองจ้องเซียวซู่ไม่วางตา

“ใครจะทำอย่างนั้นกับนายกัน?”

เซียวซู่กะพริบตาออกมา “อย่างนั้น?”

“...”

คำพูดนี้ เหมือนกับว่าจะทำให้คนอื่นเขาคิดไปไกลได้ง่ายๆ

เสี่ยวเหยียนรีบแก้ตัวออกมา “ที่ฉันพูดถึงเป็นพวกเขาสองสามีภรรยาอย่างนั้น ไม่ใช่อย่างนั้นที่นายกำลังคิดอยู่นะ!”

เพราะว่าเดินมานาน ใบหน้าขาวๆของเสี่ยวเหยียนก็เลยก็แดงก่ำออกมา แต่ในตอนนี้ได้เป็นเพราะว่ากำลังโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ มองดูแล้วช่างน่ารักไร้เดียงสาสุดๆ

เดิมทีเซียวซู่ก็เป็นผู้ชายที่ตรงไปตรงมา แต่ในตอนนี้เห็นท่าทางอย่างนี้ของเธอแล้ว ภายในใจก็เกิดความคิดอยากเย้าแหย่เธอขึ้นมา