เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1100

บทที่ 1099 ฉันไม่ต้องการการทำทาน

นี่เป็นครั้งแรกที่เสี่ยวเหยียนเสียอารมณ์กับหานชิงและพูดคำพูดที่รุนแรงเหล่านี้

เธอไม่ได้ตั้งใจ แต่จงใจทำ เพราะหลังจากที่รู้ความสัมพันธ์ระหว่างหานชิงกับหลินสวี่เจิ้ง เสี่ยวเหยียนก็รู้สึกในทันทีว่า เขากำลังสงสารตัวเอง ทำทานตัวเอง

นี้ทำให้เธอรู้สึกโกรธเคืองและอับอายมาก!

เธอโกรธเกรี้ยวจนกัดริมฝีปากล่างของตัวเองอย่างแรง แววตาประกายเพลิงโทสะ

แต่ในเวลานี้ หานชิงกลับหยิบปากกาและกระดาษออกมากะทันหัน เขียนโน้ตแล้วยื่นให้เธอต่อหน้า

“......”

เสี่ยวเหยียนมองไปที่กระดาษโน้ตใบนั้น ค่อยๆเหลือบมองหานชิง เหมือนกำลังถามเขาว่า นี่หมายถึงอะไร

“ที่อยู่ของบริษัท ถ้าคุณต้องส่งอาหารเดลิเวอรี่จริงๆ ก็ส่งไปที่บริษัท เงินเท่านี้ฉันจ่ายหมด”

“......”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ในที่สุดเสี่ยวเหยียนก็เข้าใจว่าเขาหมายถึงอะไรแล้ว

และ หลินสวี่เจิ้ง ที่อยู่ด้านข้างได้เห็นฉากนี้ ก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจแทนเพื่อนรักในใจจริงๆ บางที......วันนี้เขาไม่ควรเรียกหานชิงมา

หรืออีกอย่าง เขาเรียกคนเข้ามาแล้ว ก็ออกไปโดยตรงเลย บางทีสาวน้อยอาจไม่นึกถึงเรื่องที่เขากับหานชิงรู้จักกันแล้ว

เมื่อกี้เสี่ยวเหยียนเกิดโทสะรอบหนึ่ง ไฟโกรธยังไม่หายไปอย่างสมบูรณ์ แล้วหานชิงก็กระทำเช่นนี้ตามมาติดๆ สำหรับเธอในเวลานี้แล้ว สามารถกล่าวได้ว่า เป็นการเพิ่มเชื้อเพลิงให้กับไฟ เธอรู้สึกว่า ตัวเองได้ร้านค้านั้น คือต้องพึ่งการทำทานของคนอื่น ตอนนี้ แม้กระทั่งเรื่องเธอส่งอาหารเดลิเวอรี่ เขายังจะมายุ่งเกี่ยว คือคิดว่าการไปส่งอาหารของเธอในวันนี้ น่าสมเพชมากใช่ไหม?

เพราะท้ายที่สุดแล้ว การส่งอาหารเดลิเวอรี่ ในสายตาของคนจำนวนมาก ไม่ใช่อาชีพที่เป็นปกติ แม้แต่ตอนที่เธอไปส่งของ สายตาที่แผนกต้อนรับมองเธอ ก็เต็มไปด้วยการดูหมิ่น

ยิ่งคิด ไฟโกรธในใจของเสี่ยวเหยียน ก็ยิ่งลุกโชนมากขึ้น

เธอมองไปที่กระดาษโน้ตตรงหน้า เสมือนมีไฟกำลังลุกไหม้

เธอยื่นมือออกไปช้าๆ รับกระดาษโน้ตใบนั้นมา

หานชิงเม้มริมฝีปากบาง ดูการเคลื่อนไหวของเสี่ยวเหยียน มักจะรู้สึกว่ามีบางอย่างที่ผิดปกติ

“ถ้าอย่างนั้น ฉันก็ต้องขอขอบคุณการทำบุญทำทานที่ยิ่งใหญ่ของประธานหาน แต่ว่า......ร้านของเรามีขนาดเล็ก อาจไม่สามารถให้บริการบริษัทตระกูลหานที่ใหญ่โตขนาดนี้ได้”

หลังจากพูดจบ เสี่ยวเหยียนก็ขยำโน้ตต่อหน้าหานชิง

“ฉันบอกแล้วฉันจะไม่รังควานคุณอีกต่อไป ก็จะไม่รังควานคุณอีกจริงๆ อีกอย่าง การชอบคุณเป็นฉันเองที่หาเรื่องใส่ตัว ไม่เกี่ยวอะไรกับคุณเลย คุณปฏิเสธเป็นเรื่องปกติ ไม่ต้องรู้สึกผิด และไม่ต้องสงสารทำทานให้ฉัน ฉันไม่ต้องการ”

กางมือออก ปล่อยให้ก้อนกระดาษตกลงจากมือ

ในวินาทีที่ร่วงลงไป มุมปากของเสี่ยวเหยียน มีรอยยิ้มที่หัวเราะเยาะตัวเอง จากนั้นก็หันหลังวิ่งหนีไป

หานชิงขมวดคิ้วอย่างหนักหน่วง มองด้านหลังของสาวน้อย ที่วิ่งออกไปไกลเรื่อยๆ หลินสวี่เจิ้ง อยู่ข้างๆ ทนดูไม่ได้อีกต่อไปแล้ว ส่งเสียงเร่งเขาคำหนึ่ง

“ไม่ไปตาม?”

หานชิงยืนอยู่กับที่ไม่ขยับ ริมฝีปากบางเม้มไว้แน่น

“ฉันไม่เข้าใจนายจริงๆเลย กระวนกระวายรีบตามมาถึงสถานีตำรวจ ก็เพราะมาทำให้สาวน้อยโกรธจนเดินจากไปหรือ? ตกลงนายรู้จักการพูดหรือเปล่า? ต่อให้ไม่เคยมีความรัก นายก็ไม่ต้องถึงกับกระด้างขนาดนี้ไหม?”

แต่หานชิงไม่ได้สนใจเขา สายตาก้มมองลงไปตรงที่กระดาษโน้ต ที่ถูกเสี่ยวเหยียนขยำจนยับยู่ยี่

ก่อนหน้านี้ในงานเลี้ยง สาวน้อยพูดออกมาเองว่า จะไม่รังควานเขาอีก และปฏิเสธคำเชิญของเขา ขึ้นรถของเซียวซู่

เขารู้ดีว่า เมื่อก่อนตัวเองเคยทำให้สาวน้อยเจ็บปวดอย่างมาก จึงไม่ไปฝืนบังคับอะไร ยิ่งกว่านั้น การฝืนบังคับไม่ใช่นิสัยของเขามาโดยตลอด อยากทำอะไร ก็ปล่อยให้เธอทำตามใจตัวเอง