เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1108

บทที่1107 ฉันไม่ได้เลือกกิน

ในห้องรับแขกนั้น พอเปิดประตูแล้วเงียบมาก แสงแดดยามบ่ายในฤดูหนาวอบอุ่นเป็นพิเศษ ฉายผ่านหน้าต่าง แสงครึ่งหนึ่งหักเหเข้ามาในห้อง

สาวน้อยคนนั้นนอนอยู่บนโซฟาเงียบๆ บนร่างกายคลุมด้วยเสื้อแจ็ตเก็ตของเธอ น่าจะเพราะว่าหนาว ก็เลยนอนขดตัว

ตอนที่หานชิงเข้ามาก็เห็นภาพนี้

เดิมทีโซฟาตัวนั้นพอเขานอนขาจะเลยออกมา ไม่คิดเลยว่ามันจะพอดีกับร่างกายของสาวน้อยคนนี้พอดี มันทำให้เธอดูน่ารักกะจุ๋มกระจิ๋มขึ้นเยอะเลย

เธอนอนในห้องรับแขก นี่เป็นเรื่องที่หานชิงนึกไม่ถึงเลย

ก่อนที่จะมาที่นี่ เขากำลังคิดว่ายัยตัวเล็กนี่น่าจะรอไม่ไหวแล้วก็กลับไปแล้ว ถึงยังไงการที่จู่ๆเธอมาหาเขาก็ทำให้เขาแปลกใจมากแล้ว

เพราะว่าหลังจากวันนั้นที่ไปส่งเธอกลับบ้าน ใบหน้าของเธอก็ดูชัดเจนมากว่าไม่อยากจะคบหากับเขาอีกต่อไปแล้ว

เขาเป็นคนเย็นชามาโดยตลอด ต่อให้จะเกิดอาการใจเต้น แต่ว่าเขาก็สามารถควบคุมตัวเองได้อย่างดีมาก ยิ่งไม่ต้องพูดถึงตอนที่เธอพูดกับเขาเรื่องที่เธอจะทิ้งเขาอะไรแบบนั้น

ถ้าเกิดพูดว่า อยู่ให้ห่างจากเขาหน่อยจะทำให้เธอมีความสุขล่ะก็ ถ้ายังงั้นทำให้เธอสมปรารถนาก็ได้

เพราะว่าหลายๆอารมณ์ก็อยู่เหนือความหมายของตัวเขาเอง

โดยที่ทันรู้ตัว หานชิงก็เข้าใกล้สาวน้อยคนนั้นเข้าเรื่อยๆ สุดท้ายก็นั่งยองลงข้างๆเธอ หลังจากนั้นก็จ้องมองใบหน้าที่หลับใหลของเธอ ใบหน้าของเขาก็ดูร้ายกาจ

เสี่ยวเหยียนหลับอย่างงงงวย ทันใดนั้นก็รู้สึกได้ว่าเหมือนกับว่ามีสายตาหนึ่งจับจ้องมาที่เธออยู่ ความรู้สึกนั้นมันรุนแรงมาก สัมผัสที่หกของเธอน่าจะรุนแรงเกินไป เธอค่อยๆลืมตาขึ้นมา

ท่าทางของหานชิงที่เดินเข้ามาแล้วมองหน้าเธอนั้นเหมือนถูกผีอำ ตอนนี้จู่ๆก็ต้องเผชิญหน้ากับเธอที่ลืมตาขึ้นมาพอดี อยากจะหลบเลี่ยงก็ไม่ทันแล้ว แล้วอีกอย่างถ้าเกิดว่าเป็นแบบนั้นก็คงเห็นได้อย่างชัดเจนว่ามีอะไรที่ต้องการจะปิดบัง ก็เลยได้แต่ยืนนิ่งอยู่กับที่ไม่ขยับไปไหน

ทั้งสองคนสบตากัน เสี่ยวเหยียนเพราะว่าพึ่งจะตื่นขึ้นมา ดวงตาก็ยังคงพร่ามัวเล็กน้อย จู่ๆก็เห็นใบหน้าของหานชิงปรากฏขึ้นตรงหน้า หัวใจเธอก็เต้นแรง เธอตาสว่างในแล้วลุกขึ้นนั่งในทันที เสื้อที่คลุมตัวของเธออยู่ก็ร่วงลงไปที่พื้น

“คุณๆๆๆ……คุณมาที่นี่ได้ยังไง?”

เพราะว่าตื่นเต้น เธอก็เลยพูดอ้ำๆอึ้งๆ กลายเป็นคล่องแคล่วปราดเปรียวขึ้นมาในทันที เธอหน้าแดงและมองไปที่หานชิงที่นั่งยองๆอยู่ตรงหน้าของตัวเอง เธอยื่นมือไปสางผมของตัวเองให้เรียบร้อย “ฉัน เหมือนว่าฉันจะนอนเกินเวลาไปหน่อย”

เห็นได้ชัดว่าเธอกะจะแค่งีบเท่านั้น ไม่คิดว่าเธอจะหลับลึกอะไรขนาดนี้

ตอนที่กำลังคิดอยู่นั้น หานชิงก็พูดออกมาแบบเรียบๆ

“ต่อไปอย่ามาหลับที่ห้องรับแขกอีกนะ”

เสี่ยวเหยียน：“……”

เขารังเกียจที่เธอมานอนที่นี่แล้วมันกระทบกับภาพลักษณ์ยังงั้นเหรอ? ยังไงที่นี่ก็คือห้องรับแขกวีไอพีของเขา และเธอก็ไม่ใช่แขกวีไอพี

พอคิดได้แบบนี้ เสี่ยวเหยียนก็กัดริมฝีปากล่างของตัวเองอย่างเก้อเขิน “ขอโทษด้วย ฉัน……”

เธอกำลังอยากจะพูดว่าเธอไม่ได้ตั้งใจ แต่ว่าหานชิงกับพูดเพิ่มขึ้นมาก่อน

“ตอนนี้เป็นหน้าหนาว มานอนที่นี่อาจจะเป็นวันหวัดได้ ถ้าเกิดว่าอยากนอนล่ะก็ ให้ไปนอนที่ห้องพักผ่อน”

เสี่ยวเหยียนกำลังเตรียมจะจัดแจงตัวเองและลุกขึ้น หลังจากได้ยินประโยคนี้แล้วนั้นก็……หยุดการกระทำของตัวเอง หลังจากนั้นก็เงยหน้าขึ้นมองหานชิงอย่างประหลาดใจ สายตาเต็มไปด้วยความแปลกใจ

เธอไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรต่อ แล้วก็ไม่มีความกล้าที่จะมองหน้าหานชิงอีก สายตาของเธอก็ได้แต่มองไปรอบๆ ทันใดนั้นก็เห็นถุงที่วางอยู่บนโต๊ะ

ใช่สิ เธอเอาราเม็งมาให้หานชิง ให้เขากินราเม็งเพื่อให้สถานการณ์การผ่อนคลายลงก็ได้แล้ว

“คุณไม่ได้ให้ฉันเอาอาหารมาส่งให้ยังงั้นเหรอ? ฉันเอามาให้แล้ว นี่คือ……”

เธอยังไม่ทันจะพูดไม่จบ จู่ๆหานชิงก็ขยับเข้ามาใกล้ ใกล้จนสามารถได้ยินเสียงหายใจของกันและกัน ร่างกายของเสี่ยวเหยียนแข็งทื่ออยู่ตรงนั้น มองหน้าเขาด้วยดวงตาที่เบิกกว้างด้วยความงุนงง

“มี มีอะไร?”