เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 115

บทที่114 ติดต่อนักออกแบบแล้ว

เสิ่นเฉียวยังไม่ได้พูดคำพูดที่เหลือ เย่โม่เซินก็สาดสายตาอันเย็นชาเข้าใส่เธอ: “พูดไร้สาระอะไรน่ะ? เธอคิดว่าฉันจะเอาเรื่องแบบนี้ไปบอกน้าฉันได้เหรอ?”

เมื่อได้ยินอย่างนั้น เสิ่นเฉียวจึงค่อย ๆ หลบสายตา

ใช่แล้ว เธอไม่ได้ท้องลูกของเย่โม่เซิน เรื่องนี้เป็นเรื่องเสื่อมเสียเกียรติสำหรับผู้ชาย เขาจะสามารถพูดออกไปได้ยังไงกัน?

เสิ่นเฉียวรู้สึกว่าหัวใจของเธอจมลงทีละน้อย

“แผลของฉันไม่เป็นไรแล้ว ฉันขอตัวก่อนนะคะ” เสิ่นเฉียวพูดเบา ๆ

เย่โม่เซินก็ไม่มีเหตุผลที่จะรั้งเธอไว้ เขาพยักหน้า: “อือ”

เสิ่นเฉียวกลับไปที่โต๊ะทำงานของตัวเอง ด้วยแววตาหม่นหมอง

นี่เธอคิดอะไรอยู่?

จากนั้นเสิ่นเฉียวก็กำจัดความคิดนี้ไป แล้วทุ่มเทตั้งใจทำงาน ในเวลาอันรวดเร็วก็ถึงเวลาเลิกงาน

เมื่อถึงเวลา โทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น เป็นหานเส่โยวที่ส่งข้อความหาเธอ

{เฉียวเฉียว รถของฉันจอดอยู่หน้าซูเปอร์มาร์เก็ตไม่ไกลจากออฟฟิศเธอ เดี๋ยวเธอเดินตรงมาเลยก็เจอ}

{ได้}

เสิ่นเฉียวเริ่มเก็บของ จากนั้นก็สะพายกระเป๋าลงไปข้างล่าง

เธอได้พบกับเย่โม่เซินกับเซียวซู่ที่ออกมาจากห้องทำงานพอดี เสิ่นเฉียวนิ่งไปครู่หนึ่ง แต่ก็ยังก้าวไปข้างหน้าแล้วพูดกับเย่โม่เซิน: “คือว่า...เย็นนี้ฉันไม่กลับบ้านพร้อมคุณนะคะ”

เสิ่นเฉียวรีบพูดขึ้น “ฉันจะไปหาเส่โยวค่ะ”

จะไปหาผู้หญิงคนนั้นอีกแล้ว? เย่โม่เซินขมวดคิ้วเล็กน้อย: “เธอเป็นเพื่อนเธอเหรอ?”

เสิ่นเฉียวรีบพยักหน้า: “ค่ะ พวกเรารู้จักกันนานแล้ว ฉันไปหาเธอจริง ๆ ค่ะ ไม่ได้ไปหาคนอื่น”

เธอเป็นกังวลว่าเย่โม่เซินจะเข้าใจผิดว่าเธอไปพบผู้ชาย ดังนั้นจึงต้องออกตัวก่อน เพื่อไม่ให้เกิดความเข้าใจผิดหลังจากกลับไป

เย่โม่เซินจ้องเธอครู่หนึ่ง อธิบายไม่ถูกว่าเธอรู้สึกว่าคำพูดสุดท้ายของเธอนั้นไพเราะติดหูจริง ๆ เธออธิบายอย่างเจาะจงเพราะกลัวว่าเขาจะเข้าใจผิด ซึ่งแสดงให้เห็นว่าในใจของเธอสนใจความคิดเห็นของเขา

“ได้” เย่โม่เซินเม้มปากเบา ๆ แล้วพูด: “ให้เซียวซู่ไปเป็นเพื่อนเธอก็แล้วกัน”

ได้ยินอย่างนั้น สีหน้าของเสิ่นเฉียวเปลี่ยนไปเล็กน้อย: “ไม่ได้ เซียวซู่ต้องไปส่งคุณที่บ้าน คุณเคลื่อนไหวไม่สะดวก”

เย่โม่เซินยกมุมปาก เขาจ้องมองเธอด้วยแววตาลุกโชน: “เป็นห่วงผมขนาดนั้น?”

เสิ่นเฉียวหน้าแดงเล็กน้อย: “พอแล้ว ฉันขอตัวก่อนค่ะ”

จากนั้นเธอจึงได้หลบฉากไป

เมื่อถึงชั้นล่าง คนไม่น้อยเห็นเธอแล้วต้องถอยห่าง ส่วนใหญ่แล้วเป็นเพราะเรื่องเมื่อกลางวัน ทำให้รู้สึกว่าเธอเป็นคนน่ากลัวแล้วสินะ?

เสิ่นเฉียวเร่งฝีเท้าและเดินไปที่ซูเปอร์มาร์เก็ต เมื่อเธอไปถึงซูเปอร์มาร์เก็ตเธอสามารถมองเห็นรถของหานเส่โยวได้ในพริบตา เธอเดินไปเคาะหน้าต่างอย่างรวดเร็ว แต่หานเส่โยวที่อยู่ในรถนั่งเหม่อลอยดูเหมือนจะใส่ใจเธอราวกับคิดถึงเรื่องสำคัญ

เสิ่นเฉียวรู้สึกแปลกใจ เธอเคาะกระจกอีกครั้ง แล้วตะโกนขึ้น

“เส่โยว?”

หานเส่โยวก็ยังไม่สนใจเธอ ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่?

เสิ่นเฉียวจึงทำได้เพียงเคาะกระจกแรง ๆ แล้วตะโกนเรียกเสียงดัง หานเส่โยวจึงได้สติกลับมา เมื่อเห็นเสิ่นเฉียวที่ยืนอยู่ข้างรถอยู่แล้ว เธอจึงรีบลดกระจกรถ

“เฉียวเฉียวเธอมาแล้วเหรอ”

“เธอเป็นอะไรไปน่ะ? นั่งเหม่ออยู่ในนี้ ฉันมาตั้งนานแล้วล่ะ” เสิ่นเฉียวหันไปยิ้มหวานให้เธอ แล้วอ้อมไปอีกด้านเพื่อเปิดประตูรถ

หานเส่โยวกลับพูดขึ้น: “พวกเราไม่ต้องขึ้นรถ พวกเขาจะขึ้นไปที่ชั้นสามบนซูเปอร์มาร์เก็ตจ้ะ ที่ร้านมีร้านขนมอยู่ร้านหนึ่ง”

ร้านขนมหวาน...

ได้ยินคำว่าหวานแล้ว หน้าเสิ่นเฉียวก็เปลี่ยนไป

“ต้องขอโทษคุณลูกค้าด้วยจริง ๆ บริกรคนเมื่อครู่ไม่ได้เรื่องจริง ๆ ทำให้เสื้อผ้าของคุณเป็นเช่นนี้ไปแล้ว ถ้าอย่างนั้น เราขอชดเชยด้วยการให้ลูกค้าทั้งสองท่านให้รับประทานอาหารฟรีในอาหารมื้อนี้ ถือเป็นการชดเชยคุณลูกค้าทั้งสองท่าน”

กระโปรงที่เสิ่นเฉียวใส่อยู่นั้นเป็นตัวที่เย่โม่เซินซื้อให้ ผู้จัดการร้านมีสายตาแหลมคม ดูก็รู้ว่ากระโปรงนั้นมีราคาแพง

บวกกับหานเส่โยวที่สวมใส่แต่ของแบรนด์เนม ผู้จัดการร้านไม่กล้าจะว่าอะไรกับคนแบบนี้ ทำได้เพียงรีบเข้าไปขอโทษ

หานเส่โยวกะพริบตาปริบ ๆ:“แค่คิดจะชดใช้ด้วยอาหารพวกนี้ คิดว่ากระโปรงของเพื่อนฉันมีค่าแค่นั้นเองเหรอ?”

สีหน้าของผู้จัดการร้านเปลี่ยนไปเล็กน้อย: “อย่างนั้นคุณผู้หญิงคิดว่าเราควรจะจัดการยังไงดีคะ?”

“ขอโทษค่ะ” บริกรคนนั้นรีบเข้ามาขอโทษเสิ่นเฉียว: “ฉันไม่ได้ตั้งใจจริง ๆ ขอให้พวกคุณให้อภัยพวกเราเถอะค่ะ”

เสิ่นเฉียวที่รับกระดาษทิชชูมาเพื่อเสร็จคราบน้ำแตงโมปั่น เมื่อได้ฟังดังนั้นเธอจึงพูดขึ้น: “ฉันพูดแล้วไม่ใช่เหรอ? มันเป็นปัญหาจากฉันเอง เส่โยว เธออย่าทำให้พวกเขาต้องลำบากเลย”

หานเส่โยวตะโกนขึ้น “ก็โมโหแทนเธอน่ะสิ จานก็ถือไม่ดีเอง แค่ขอโทษแล้วให้ขนมมาชิ้นหนึ่งมันจะได้อะไรล่ะ? ไอ้ขนมนี่มีค่าเท่าไหร่กันเชียว? เชอะ”

“ต้องขอโทษด้วยจริง ๆ”

“ไม่เป็นไรค่ะ พวกคุณกลับไปทำงานเถอะค่ะ” เสิ่นเฉียวหันกลับไปพูดกับพวกเธอ

“ขอบคุณมากค่ะ” หญิงสาวมองไปที่เสิ่นเฉียวอย่างลึกซึ้งดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความขอบคุณ

หลังจากที่พวกเธอไปแล้ว หานเส่โยวอดไม่ได้ที่จะพูดขึ้น “เธอเป็นอะไรไป? กระโปรงเปื้อนขนาดนี้แล้ว เธอจะปล่อยไปแบบนี้เหรอ?”

“มันเป็นเพราะฉันไม่ดีเอง” เสิ่นเฉียวอธิบายเสียงเบา: “เมื่อกี้ฉันตื่นเต้นไปหน่อย ทำให้ลุกไปชนเธอเข้า จะพูดไปแล้วฉันเป็นฝ่ายผิดที่ทำแก้วเขาแตก”

หานเส่โยวไม่เชื่อและไม่สนใจเธอ

แต่ทันใดนั้นเธอก็นึกถึงบางอย่างและยิ้มตาหยี: “ทำไมจู่ ๆ เธอก็ตื่นเต้นขึ้นมาล่ะ ใช่เพราะหาผู้ชายคนนั้นเจอแล้ว เธอก็เลยตื่นเต้นเหรอ?”

เสิ่นเฉียว: “...เธออย่าพูดเพ้อเจ้อสิ”

หายเส่โยวหรี่ตา: “อันที่จริงเธอทนเย่โม่เซินไม่ไหวแล้ว อยากจะรีบไปจากเขาไม่ใช่เหรอ?”

ทนเย่โม่เซินไม่ไหวแล้ว อยากจะรีบไปจากเขา?