เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1168

บทที่ 1167 ไม่ว่าแฟนอยากทำอะไรก็ทำได้ตามที่ต้องการ

เสี่ยวเหยียนตกตะลึงตาค้างไปทันที

ตอนที่ผู้ชายตรงหน้าถามคำถามนี้ขึ้นมา ดูเหมือนจะตะล่อมเหยื่อให้ติดกับให้ได้

อะไรนะ? คุณจะจูบหรือไม่จูบผม? ถ้าไม่จูบ ต่อไปก็ไม่มีโอกาสแล้วนะ ไม่จูบจริงเหรอ? งั้นผมไปจูบคนอื่นแล้วนะ

และก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น จู่ๆเสี่ยวเหยียนก็คิดบทสมมติพวกนี้ขึ้นมาในหัว คิดไปคิดมาว่าทำไมหานชิงถึงเป็นคนแบบนี้? หล่อนสะบัดหัวไปหา จากนั้นหันมามองใบหน้าเทพบุตรที่อยู่ตรงหน้าตัวเอง ทันใดนั้นหล่อนก็ยื่นหน้าเข้าไปหาเขา

“จูบ!”

แรงของหล่อนค่อนข้างมาก ตอนที่หล่อนประกบตัวเข้าหา หานชิงยังไม่ได้ทันได้ตั้งตัว ร่างสูงใหญ่ถูกหล่อนผลักจนต้องถอยไปด้านหลัง หานชิงตกใจจนตัวเกร็งไปสักพัก จากนั้นก็โอบเอวของหญิงสาวไว้ หัวเราะอยู่ภายในใจ

ช่างน่าประหลาดใจเหลือเกิน

เสี่ยวเหยียนไม่สนใจว่าเขาจะคิดว่าสิ่งนี้คือความฝันหรือความจริง ในเมื่อเขาถามมาขนาดนี้แล้ว มีโอกาสให้แล้วไม่คว้าไว้ก็คือคนหน้าโง่!

ยิ่งไปกว่านั้นตอนบ่ายหล่อนถูกใครบางคนจูบอยู่เป็นเวลานาน ตอนนี้มีโอกาสให้ตัวเองกลับกลายเป็นฝ่ายรุกบ้าง ทำไมหล่อนจะไม่เอาล่ะ?

ผ่านไปสักพักใหญ่

ปากของหานชิงถูกจู่โจมจนเลือดออก หัวก็ถูกกระแทกอยู่หลายครั้ง แต่สาวน้อยก็ยังคงกอดคอและจูบเขาไปทั่วอย่างไม่หยุดยั้ง ภายใต้สถานการณ์ที่น่าอึดอัดใจนี้ หานชิงจึงดึงแขนของหล่อนออกมา

“นี่คุณจูบเป็นรึเปล่า?”

ใบหน้าและหูของเสี่ยวเหยียนแดงขึ้นมาทันที เมื่อถูกฝ่ายชายถามเช่นนี้ หล่อนจึงพยักหน้าลงอย่างเคอะเขิน: “ปะ...เป็นแน่นอนสิ”

จากนั้นหล่อนก็เห็นรอยฉีกขาดบนปากหานชิงที่ถูกตัวเองบดขยี้ ยิ่งทำให้รู้สึกทำตัวไม่ถูกมากขึ้น “หรือว่า ช่างมันไปก่อนเถอะ...ไว้ฉันกลับไปฝึกก่อน”

“กลับไปฝึก?” หานชิงหรี่สายตาลงถามหล่อน แววตาเต็มไปด้วยความดุดัน: “ไปฝึกกับใคร?”

เสี่ยวเหยีนน: “....มะ...ไม่ได้หาใคร แค่กลับไปหาเทคนิควิธี คุณสบายใจได้ ฉันจะต้องตั้งใจฝึกแน่นอน”

คำพูดแบบนี้....

ลูกกระเดือกของหานชิงขยับไปมา น้ำเสียงเข้มขึ้น “แน่นอนว่าต้องฝึกเยอะๆ แต่ตอนนี้ก็คือโอกาส เข้ามาสิ”

“???”

เขาหมายความว่าอะไรกัน เขาให้ตัวเองไปฝึกกับเขาด้วย?

“ผมก็ไม่เคยมีแฟน เรามาฝึกด้วยกันได้ ต้องเรียนรู้ซึ่งกันและกัน”

หานชิงดึงหญิงสาวผู้ใสซื่อและยังคงรู้สึกตกตะลึงเข้ามา เสี่ยวเหยียนยังไม่ทันได้ตั้งตัวว่าเกิดอะไรขึ้น ภาพด้านหน้าของหล่อนก็มืดสนิทขึ้นมาทันที และถูกเขาจูบอีกครั้ง

....

ทุกอย่างดำเนินไปเช่นนี้ ทั้งสองฝึกกันในรถอยู่นานสักพักใหญ่

ตอนที่แยกจากกัน เสี่ยวเหยียนกระแอมออกมาด้วยความเขินอาย ซบตรงไหล่เขา ไม่กล้ามองตาเขาแม้แต่น้อย

“ตอนนี้รู้สึกเหมือนจริงขึ้นมาบ้างแล้วยัง?”

ความจริง? เป็นไปได้ยังไง? เสี่ยวเหยียนรู้สึกโล่งหัวตัวเบาไปหมด เหมือนโบยบินล่องลอยไปเหมือนเทพเซียน ยิ่งดูไม่เหมือนจริงมากขึ้น

หล่อนกลับไม่พูดอะไร แต่หานชิงพอคาดเดาความคิดของหล่อนไว้ได้ เขายื่นมือไปจับแขนของหล่อน “หืม?”

“ถ้ายังคงรู้สึกว่าไม่ใช่ความจริง งั้นคืนนี้ก็กลับไปกับผมเลยไหมล่ะ?”

เสี่ยวเหยียนพูดตะโกนเสียงดัง “ไม่! ไม่ได้! เร็วเกินไป!”

เพิ่งคบกันตอนบ่าย กลางคืนจะกลับไปค้างคืนกับเขาแล้ว? นะ...นี่มันจะเป็นไปได้ยังไง? แม้ว่าภายในใจของหล่อนเฝ้ารอมากเหลือเกิน แต่...แต่ทำไม่ได้เด็ดขาด!

หล่อนต้องรักนวลสงวนตัว!

เสี่ยวเหยียนเจ็บหน้าผาก ถูกปลายนิ้วของหานชิงเคาะใส่ เมื่อตั้งสติขึ้นมาได้ หล่อนเห็นแววตาที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มของหานชิงที่จ้องมองมาหาหล่อน: “กำลังคิดเพ้อเจ้ออะไรอยู่? ไปบ้านที่เคยไปเมื่อก่อน มีโคงโคงอยู่เป็นเพื่อนด้วยนะ เราแยกกันนอน”

เสี่ยวเหยียน: “…”

“หรือว่า คุณอยาก...”

เสี่ยวเหยียนส่ายหน้า “ไม่...ไม่อยาก!”

หล่อนรีบกลับไปซบที่ไหล่ของหานชิงอีกครั้ง ไม่ยอมมองตาของเขา