เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 122

บทที่ 121 ยอมพูดความจริงแล้วใช่ไหม

หลังจากที่นัดพบกับบริษัทตระกูลหานแล้ว เสิ่นเฉียวก็รู้สึกสบายใจขึ้นมาทันที

เมื่อก่อนเคยบอกว่าจะเลี้ยงอาหารหานชิง แต่ไม่มีโอกาสได้เลี้ยงเขาเลยสักครั้ง เส่โยวบอกว่าพี่ชายของเธอยุ่งมาก ดูไปดูมาแล้ว……ก็เหมือนจะยุ่งมากจริงๆ ในระหว่างนั้นมีเวลาเพียงครึ่งชั่วโมง อีกทั้งเวลานั้นยังเป็นเวลาอาหารอีกด้วย

เสิ่นเฉียวถือโอกาสหาอาหารที่หานชิงชอบทาน หลังจากนั้นก็ทำการจองร้านอาหาร

ตอนที่ทำการจองร้านอาหาร เสิ่นเฉียวก็รู้สึกกลุ้มใจขึ้นมาอีกครั้ง เพราะเงินของเธอมีไม่พอ……

ตามหลักแล้ว เรื่องงานควรจะนำไปเบิกกับทางบริษัท แต่เธอยังมีความเป็นห่วงเรื่องเธอกับบริษัทตระกูลหานเมื่อครั้งก่อนอยู่เล็กน้อย ดังนั้น เธอจึงไม่กล้านำไปเบิกกับทางบริษัท คิดเพียงแค่ว่าจะต้องจ่ายเอง

ครั้งนี้ไม่มีเงิน แล้วเธอจะเลี้ยงอาหารหานชิงได้ยังไงละ?

คิดอยู่สักพัก เสิ่นเฉียวจึงโทรไปหาเสิ่นโย่วผู้เป็นน้องสาวของเธอ

ตั้งแต่เธอออกมาจากตระกูลเสิ่นเมื่อครั้งก่อน เธอก็ไม่เคยติดต่อกับคนในบ้านอีกเลย คนในบ้านก็เหมือนสูญหายไปจากบนโลก ไม่เคยติดต่อเธอมาเลยสักครั้ง และไม่เคยถามเธอว่าอยู่ที่ตระกูลเย่เธอสบายดีไหม เป็นอย่างไรบ้าง

ดังนั้น ตอนเสิ่นโย่วเห็นว่าเสิ่นเฉียวโทรมา หล่อนจึงตัดสายเธอทิ้งอย่างไม่ลังเลเลยสักนิดเดียว

เพราะว่ารู้สึกผิด เธอจึงกลัว กลัวว่าที่เสิ่นเฉียวโทรหาเธอ ก็เพราะจะทวงเงินที่เธอยืมเฉิ่นเสียวมาเมื่อครั้งก่อน

เสิ่นเฉียวเห็นหล่อนตัดสาย มุมปากก็เผยให้เห็นรอยยิ้มเย็นชา

คิดว่าตัดสายแล้วเธอก็จะไม่มีทางอื่นอย่างนั้นหรอ? หลังจากที่เฉิ่นเสียวเลิกงาน เธอก็ไปดักรอหล่อนที่หน้าประตูโรงเรียนทันที

เดิมที เวลานี้ในโรงเรียนคงหาใครไม่เจอแล้ว แต่เสิ่นโย่วไม่เหมือนกับผู้หญิงคนอื่น หลังเลิกเรียน หล่อนยังต้องไปซ้อมเต้นอีก ดังนั้น รอจนการซ้อมเต้นสิ้นสุดลง ก็ถึงเวลานั้นพอดี

เสิ่นเฉียวที่อยู่ไกลออกไปมองเห็นเสิ่นโย่วแล้ว หล่อนกำลังเดินออกมาพร้อมกันกับเพื่อนกลุ่มซ้อมเต้นของหล่อนสองสามคน

“ เสิ่นโย่ว! ” เสิ่นเฉียวเรียกชื่อหล่อน

เสิ่นโย่วมองเธออย่างตกตะลึงเล็กน้อย หลังจากเห็นเสิ่นเฉียวแล้ว สีหน้าของหล่อนก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย

“ เสี่ยวโย่ว นั่นพี่สาวของเธอไม่ใช่หรอ? ”

“ พี่สาวของเธอมาหาเธอแล้ว งั้นวันนี้เธอยังจะออกไปกินอาหารกับพวกเราอยู่อีกหรือเปล่า? ”

เสิ่นเฉียวยืนรออยู่ด้านข้างนิ่งๆ เสิ่นโย่วรู้สึกรำคาญเล็กน้อย “ พวกเธอไปรอฉันที่ร้านชานมแถวนี้ก่อน ฉันคุยกับพี่ฉันสักครู่ เสร็จแล้วจะตามไป ”

“ ได้ ”

หลังจากที่กลุ่มเพื่อนของหล่อนเดินจากไปแล้ว เสิ่นโย่วก็มองเธออย่างไม่พอใจ และพูดขึ้นมา: “ พี่ พี่จะมาหาฉัน ทำไมไม่บอกฉันก่อนละ? อยู่ๆก็มาโผล่ที่หน้าประตูโรงเรียน มันทำให้ฉันทำตัวไม่ถูกรู้บ้างไหม? พวกเพื่อนฉันก็กำลังรอฉันอยู่อีกด้วย ”

ใบหน้าของเสิ่นเฉียวยังคงไม่แสดงสีหน้าใดๆออกมา สายตาของเธอมองหล่อนอย่างเยือกเย็น: “ ฉันน่ะ คิดอยากจะบอกกับหล่อนก่อน แต่หล่อนรับโทรศัพท์ของฉันไหมละ? ”

ระหว่างการพูดคุย เสิ่นเฉียวก็หยิบโทรศัพท์ออกมา และนำไปโบกให้เสิ่นโย่วดู: “ ฉันโทรหาหล่อนตั้งหลายสาย หล่อนรับหรอ? ”