เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1237

บทที่ 1236 นี่มันเป็นจูบแรกของฉัน

เสี่ยวไป๋ที่เขาเรียก มันทำให้หัวใจที่ไม่ร้อนรนของเธอสงบลงได้จริงๆ เจียงเสี่ยวไป๋เงยหน้ามองเซียวซู่แวบหนึ่ง เห็นเขาที่ส่งสายตาบอกให้ตัวเองสบายใจ เธอจึงได้พยักหน้า

แต่ถึงกระนั้น เธอก็ยังคงพึมพำไปทางแม่ของเธอ: "ถ้าอย่างนั้นหนูจะไปหั่นผลไม้ แม่ห้ามรังแกเขานะ!”

พูดจบ เจียงเสี่ยวไป๋มองเซียวซู่เหมือนไม่อยากจากเขาไป ทำราวกับว่าไม่อยากเดินไปในห้องครัวเลย

ในระหว่างนี้ มุมปากของเซียวซู่มีรอยยิ้มอยู่ตลอดเวลา ส่งสายตาให้เจียงเสี่ยวไป๋สบายใจอย่างต่อเนื่อง การเคลื่อนไหวเล็กน้อยระหว่างสองคนนี้ล้วนอยู่ในสายตาคุณแม่เจียง จ้องมองเสี่ยวไป๋อย่างขุ่นเคือง จากนั้นก็ด่าในใจไปประโยคหนึ่งไอ้ลูกเวร

เจียงเสี่ยวไป๋เข้าไปในห้องครัวแล้ว แม้ว่าจะไม่เต็มใจ แต่ก็ยังคงหั่นผลไม้

เธอหั่นได้รวดเร็วมาก กลัวว่าเซียวซู่จะต้านไม่ไหวจนทำให้ความแตก ดังนั้นหลังจากที่เธอหั่นผลไม้เสร็จก็ได้ยกมันออกมา

หน้าหลังก็ใช้เวลาไม่เกินห้านาที

ก่อนที่เจียงเสี่ยวไป๋จะออกมายังได้แอบฟังอยู่ที่ประตู ปรากฏว่าไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย เธอสงสัยเล็กน้อย หรือว่าการสนทนาของสองคนนี้ได้สิ้นสุดลงแล้วเหรอ?

เธอเดินมาถึงห้องรับแขกนั้น ทั้งสองคนยังคงไม่ได้สนทนากัน บรรยากาศเหมือนจะแปลกเล็กน้อย

เจียงเสี่ยวไป๋ได้วางจานผลไม้บนโต๊ะชงชา จากนั้นก็ไปนั่งลงที่ข้างกายของเซียวซู่ สายตาได้มองไปสำรวจใบหน้าของแม่เธอและเซียวซู่สองคน

“พอแล้ว ไม่ต้องดูแล้ว!” คุณแม่เจียงพูดกับเธออย่างขุ่นเคือง: “ว่ากันว่าผู้หญิงมักเข้าข้างสามี คำพูดนี้พูดไม่ผิดเลยจริงๆ บอกให้แกไปหั่นผลไม้ก็ยังไม่ตั้งใจหั่น แป๊บเดียวก็ออกมาแล้ว หากเขาเป็นแฟนของเธอจริง ฉันที่เป็นแม่เธอจะรังแกเขาเหรอ?”

เจียงเสี่ยวไป๋ได้ยินแบบนี้ ก็อดไม่ได้ที่จะสวนกลับ: “ใครจะไปรู้ล่ะ? ว่าแม่สงสัยพวกเราหรือเปล่า? ถึงเวลาแม่ทำให้แฟนหนูตกใจจนหนีไป หนูจะไปหาแฟนที่ดีแบบนี้ได้จากที่ไหนอีก?”

พูดจบ เจียงเสี่ยวไป๋ยื่นมือไปคล้องแขนของเซียวซู่ไว้แน่นๆ คนทั้งคนเหมือนนกน้อยที่ซบข้างกายเขา “คุณว่ามั้ย?”

เซียวซู่: “........”

เขาเอียงหน้าไปมองเจียงเสี่ยวไป๋แวบหนึ่ง เธอพยายามกะพริบตาไปทางเขา เซียวซู่เอื้อมมือไปปัดปอยผมออกจากแก้มของเธอ ตอบอืมอย่างเอ็นดู

ทั้งๆที่เป็นเพียงการกระทำเล็กน้อย เจียงเสี่ยวไป๋รู้สึกว่าหัวใจตัวเองนั้นถูกเขาหยอกเข้าให้แล้ว หัวใจที่ไม่รักดีกลับเต้นเร็วขึ้นเรื่อยๆ

วันนี้มัน........อะไรกันเนี่ย? ทั้งๆที่ก่อนหน้านั้นเขาทั้งสองก็เคยใกล้ชิดกันมากกว่านี้ แต่ว่าตอนนั้นเขาเหมือนจะไม่มีความรู้สึกแบบวันนี้นี่นา?

“ก็ได้ แกบอกว่าเขาเป็นแฟนแก แล้วแกยืนยันได้มั้ย?” สองมือของคุณแม่เจียงประกบกันไว้ มองสำรวจคู่รักคู่นี้อย่างใจเย็น: “หากยืนยันไม่ได้ แกก็ยังต้องไปดูตัวอยู่ดี”

เจียงเสี่ยวไป๋ได้ เกือบจะโวยวายแล้ว

“แม่ ทำไมแม่ถึงพูดแบบนี้ละ? พูดต่อหน้าแฟนหนูว่าจะให้หนูไปดูตัว แม่ยังอยากให้ลูกของแม่มีความสุขหรือเปล่า?”

คุณแม่เจียงยิ้มเจ้าเล่ห์: “แกนึกว่าแกหาผู้ชายคนไหนก็ได้ มาจับมือถือแขน กอดกัน ให้แม่ดู แม่ก็จะเชื่อว่าพวกแกเป็นแฟนกันจริงๆเหรอ”

เจียงเสี่ยวไป๋: “...........แล้วจะให้ทำยังไง? แม่ถึงจะเชื่อ?”

“จะให้แม่เชื่อก็ไม่ใช่ว่าจะไม่ได้นะ” คุณแม่เจียงกลอกตาไปมา เหมือนกับว่ากำลังคิดอะไรอยู่ เจียงเสี่ยวไป๋ที่เห็นแม่เป็นแบบนี้ ทันใดนั้นก็มีลางสังหรณ์ที่ไม่ดี

เธอทำไมรู้สึกว่า แม่ของเธอเหมือนจะมีความคิดแผลงๆอะไรสักอย่าง?

เป็นดังเช่นนั้น ประโยคที่คุณแม่เจียงออกมานั้นเกือบจะทำให้เจียงเสี่ยวไป๋พังโต๊ะแล้ว

“แกกล้าจูบเขาต้องหน้าแม่แกหรือเปล่าละ?”

เจียงเสี่ยวไป๋เบิกตากว้าง : “แม่!”