เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1283

บทที่ 1282 ถ้าไม่สุดโต่งขนาดนั้น ก็คงไม่ออกมาเป็นแบบนี้หรอก

ตู้เซียวหยู่รู้ว่าลูกสาวของตัวเองเหมือนกับตัวเอง เป็นคนที่มีนิสัยไม่ยอมเสียเปรียบ

แต่ว่าเธอก็รู้ด้วยเช่นกันว่า เสี่ยวไป๋รู้จักกาลเทศะต่อหน้าผู้อาวุโส ถ้าหากอีกฝ่ายไม่ทำมากเกินไปเธอก็มักจะไม่มีการตอบโต้ เฉยเมยใส่มาโดยตลอด

ใช่ ไม่ผิด คุณพูดถูกหมด

แล้วทำไมวันนี้ถึงตอกกลับคนอย่างกะทันหันล่ะ？

แต่ว่าไม่นานตู้เซียวหยู่ก็มีปฏิกิริยาตอบกลับมา ไม่ว่าอย่างไรก็ตามลูกสาวของเธอทำเรื่องอะไรเธอก็สนับสนุนหมด ตอกกลับคนก็ยิ่งดี เพื่อลดการที่สองแม่ลูกไม่รู้ว่าความไร้ยางอายคืออะไร ไม่มีเรื่องอะไรทำก็มาทำให้พวกเธอไม่สบายใจ

หลังจากคุณป้ารองมีปฏิกิริยาตอบกลับมา ก็รีบมองไปที่เจียงเสี่ยวไป๋อย่างไม่พอใจโดยทันที และพูดว่า "เสี่ยวไป๋ เธอพูดว่าอย่างไรนะ"

เจียงเหมยก็กลับมามีสติด้วยเช่นกัน สีหน้าใบหน้าของเธอรับไม่ได้เล็กน้อย "ใช่เสี่ยวไป๋ เธอพูดแบบนี้หมายความว่าอะไร?"

เจียงเสี่ยวไป๋อมยิ้มเล็กน้อย และดึงแขนของตัวเองที่ถูกหล่อนคล้องไว้ในแขนนั้นออก "หมายความว่าตอบกลับตามมารยาท เจียงเหมย ฉันกำลังชมว่าเธอมีฝีปากที่เก่ง นี่เธอยังฟังไม่ออกอีกเหรอ?"

"เจียงเสี่ยวไป๋ เธอชมว่าฉันมีฝีปากดีตรงไหน เธอกำลังพูดว่าฉันอย่างชัดเจน ทำไมเธอถึงทำแบบนี้?"

เมื่อเทียบกับความกระหืดกระหอบของเจียงเหมย เจียงเสี่ยวไป๋กลับสงบและผ่อนคลาย

“ ว่าเธอแล้วทำไมเหรอ？ก็เธอพูดคำพวกนั้น ฉันไม่ได้ด่าเธอก็ถือว่าเบาแล้ว”

"แก!"

คุณป้ารองมองไปที่เจียงเสี่ยวไป๋อย่างไม่อยากจะไม่เชื่อ "เสี่ยวไป๋ ทำไมเธอถึงกลายเป็นแบบนี้ไปแล้วล่ะ？เมื่อก่อนเธอยังมีมารยาทอยู่นิดหน่อย แต่ว่าตอนนี้ไม่มีคุณสมบัติผู้ดีสักนิดเลยจริงๆ ทำงานหาเงินไม่ได้ก็มากเกินไปแล้ว เธอตอนนี้ยังไม่มีเหตุผลอีก เซียวหยู่ เธอกับเหย็นเคอเป็นอะไรกันไปหมด พวกเธอสอนลูกแบบนี้กันเหรอ?”

ตู้เซียวหยู่ถูกพูดถึง ก็ยิ้มอย่างเย็นชา “ฉันว่านะพี่สะใภ้รอง ถ้าคุณมีเวลาว่างเพื่อมาพูดเกี่ยวกับการเลี้ยงลูกของฉันเนี่ย ยังไม่ดีเท่ากับการที่ไปดูเจียงเหมยให้มากซะอีก？ ตั้งแต่ที่พบกันจนถึงตอนนี้ ขนาดเรียกฉันว่าน้าสะใภ้สามสักคำก็ไม่มี อย่างไรก็ตามเสี่ยวไป๋ของพวกเราก็เรียกคุณว่าคุณป้ารอง ถ้าพูดถึงไม่ได้การสั่งสอน ก็กลัวว่าเมื่อคุณเทียบกับฉันถ้าไม่สุดโต่งขนาดนั้น ก็คงไม่ออกมาเป็นแบบนี้หรอก?”

ปากของสองแม่ลูกล้วนแต่เก่งทั้งคู่ เพียงแค่อยากอยู่เงียบขี้เกียจที่จะตอกกลับคนเท่านั้นเอง แต่ว่าคำพูดที่ตอกกลับคนนั้น จะไม่เหลือทางหนีทีไล่และการให้เกียรติและไมตรีจิตต่อฝ่ายตรงข้ามอีก

เป็นไปอย่างที่คิดไว้จริงๆ คุณป้ารองและเจียงเหมยถูกตู้เซียวหยู่ตอกกลับจนพูดไม่ออก สีหน้าของทั้งสองโกรธจนเป็นสีเขียวและขาวซีด ความโมโหเพิ่มมากขึ้น

เจียงเสี่ยวไป๋อดไม่ได้ที่จะรู้สึกปลดปล่อยในหัวใจอย่างเงียบๆ

ฮ่าฮ่า ใครใช้ให้ปากพวกหล่อนดีกันละ ชอบพูดข้อดีข้อเสียคนมากขนาดนั้น และชอบทำให้คนอื่นไม่สบายใจ ก็เลยให้พวกเรารู้ว่าการไม่สบายใจมีรสชาติเป็นอย่างไร

กลิ่นดินปืน（บรรยากาศการปะทะกัน）เต็มที่นี่ไปหมด ทางนั้นก็มีคนอีกกลุ่มเดินเข้ามา เป็นคุณป้าใหญ่ที่พาลูกชายหลายๆคนของเธอมาอย่างรีบร้อน คราวนี้พอลงจากรถก็จะเห็นว่าอีกสองห้องอยู่ติดกัน อดไม่ได้ที่จะยิ้มบนใบหน้าออกมา

"น้องสะใภ้รอง น้องสะใภ้สาม ทำไมพวกเธอถึงยืนกันอยู่ตรงนี้ละ ทำไมไม่เข้าไปละ？"

เจียงเสี่ยวไป๋ยิ้มเล็กน้อย เรียกคุณป้าใหญ่ก่อน เพราะว่าเมื่อสักครู่เจียงเหมยเพิ่งถูกสั่งสอนไป ตอนนี้เลยเรียกไปหนึ่งคำว่าคุณป้าใหญ่ตามอย่างไม่เต็มใจ

คุณป้าใหญ่ตอบรับหนึ่งครั้ง จากนั้นก็ก้าวไปข้างหน้า "ไปกันเถอะ พวกเราทุกคนเข้าไปด้วยกันเถอะ วันนี้ทุกคนมากันหมด คุณแม่จะต้องดีใจมากแน่ๆ"

มือซ้ายของคุณป้าใหญ่จับมือคุณป้ารอง และมือขวาจับมือของตู้เซียวหยู่ เจียงเสี่ยวไป๋ทำได้เพียงเดินตามอยู่ข้างหลังอย่างชะลอความเร็วฝีเท้าของตัวเอง

ส่วนลูกชายทั้งสามคนที่เกิดจากคุณป้าใหญ่ ลูกชายทั้งสาวคนมีนิสัยที่แตกต่างกัน คนเล็กเอ้อระเหยลอยชาย เขาและเจียงเสี่ยวไป๋ชะลอความเร็วของฝีเท้าลง จากนั้นก็เดินไปกับเธอ

"เสี่ยวไป๋ ได้ยินมาว่าตอนนี้เธอทำงานฟรีแลนซ์ ไม่ต้องทำงานตามเวลาทุกๆวัน ชิลล์มากใช่ไหม?"

เจียงเสี่ยวไป๋เหลือบมองเขาหนึ่งครั้ง และยิ้ม "ก็พอได้ ไม่ได้ชิลล์อะไรหรอก นายอยากจะลองสักหน่อยก็ได้นะ"