เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1299

บทที่1298 คู่หมั้นของประธานหาน

ทำไมถึงเร็วขนาดนี้ เจียงเสี่ยวไป๋หันไปมองด้านนอกด้วยความประหลาดใจ แล้วก็พบว่ามาถึงใต้ตึกของบ้านเธอแล้ว

ให้ตายสิ เดิมทีคิดจะเถียงกับเขาอีกสักหน่อย คิดไม่ถึงว่าจะถึงเร็วขนาดนี้ อีกอย่างเขายังทิ้งประโยคหนึ่งอย่างไร้น้ำใจว่าให้เธอลงจากรถ

ถ้าตอนนี้เธอยังนั่งอยู่ในรถต่อ ก็ต้องยิ่งน่าเกลียดเข้าไปใหญ่น่ะสิ

แต่ว่าตอนนี้เจียงเสี่ยวไป๋กำลังงอนอยู่ เลยนั่งอยู่กับที่ไม่ยอมขยับ เธอใช้สมองครุ่นคิดอยู่ครู่ใหญ่ แล้วจู่ๆก็ยกมุมปากแล้วพูดว่า “จู่ๆฉันก็ไม่อยากลงรถแล้ว ฉันอยากไปบ้านคุณ”

เซียวซู่ “?”

“จู่ๆฉันก็คิดได้ว่าพวกโน๊ตบุ๊คคอมพิวเตอร์ของฉันอยู่ที่บ้านคุณหมดเลย ฉันกลับมาบ้านก็ไม่มีอะไรทำ ดังนั้นก็ต้องรบกวนคุณไปส่งฉันเอาของที่บ้านคุณไง”

ไม่รู้ว่าทำไม เซียวซู่ถึงได้รู้สึกว่าเธอกำลังจงใจเอาคืนตัวเอง แต่ว่าก็หาข้อบกพร่องจากคำพูดของเธอไม่ได้เลย เลยได้แต่เม้มปาก แล้วถามว่า “เธอแน่ใจใช่ไหม”

“ใช่สิ” เจียงเสี่ยวไป๋พยักหน้า กะพริบตาปริบๆ ทำสีหน้าใสซื่อบริสุทธิ์แล้วถามว่า “หรือว่าไม่ได้เหรอ”

“ทำไมไม่บอกล่วงหน้า”

“ฉันก็เพิ่งคิดได้ตอนมาถึงที่นี่ แล้วจะให้บอกล่วงหน้าได้ยังไง ถ้าคุณลืมแล้ว คุณจะบอกล่วงหน้าได้เหรอ”

เซียวซู่ตัดสินใจที่จะเงียบ แล้วกลับรถ จากนั้นก็ขับไปเงียบๆ

เห็นท่าทางอมทุกข์ของเขา ในใจของเจียงเสี่ยวไป๋รู้สึกสะใจเพียงใดคงไม่ต้องพูดถึง นั่งพิงเก้าอี้แล้วฮับเพลงคนเดียวอยู่อย่างนั้น

ดังนั้นถึงได้บอกแล้วว่า เซียวซู่นั้นเป็นคนที่น่ารังแกมากจริงๆ

－－

ช่วงนี้เสี่ยวเหยียนอยู่ไม่สุขเท่าใดนัก

เพราะเธอมักจะคอยกังวลเรื่องท้องของตัวเอง อีกไม่นานก็จะถึงเวลาช่วงประจำเดือนของเธอแล้ว เธอไม่รู้เลยว่าตัวเองจะตั้งครรภ์ไหม รู้สึกกังวลเล็กน้อย แล้วก็รู้สึกคาดหวังอยู่บ้าง แถมยังมีความตื่นเต้นอยู่ด้วย

แล้วจากนั้นเสี่ยวเหยียนก็ยังเริ่มวาดฝันอีกว่า ถ้าหากตัวเองตั้งครรภ์ขึ้นมา จะเป็นลูกสาว หรือว่าลูกชาย

ถ้าเป็นลูกชาย อาจจะเกเรไปหน่อย เลี้ยงดูยาก

อย่างไรก็เป็นลูกสาวดีกว่า เลี้ยงง่ายกว่าบ้าง อีกอย่างคนต่างก็ว่ากันว่าลูกสาวนั้นเป็นเสื้อแจ็คเก็ตของคุณแม่

แต่พอคิดดูอีกที ถ้าหากตัวเองมีลูกชายที่น่ารักเหมือนเสี่ยวหมี่โต้ว แบบนั้นมีลูกชายก็ไม่เลวเหมือนกัน

แต่ว่าเธอก็ค่อนข้างอยากได้ลูกสาวอยู่เหมือนกัน

เฮ้อ......นี่เธอคิดอะไรอยู่

เสี่ยวเหยียนทิ้งตัวลงบนเตียง ยกมือขึ้นลูบแก้มตัวเอง แล้วม้วนตัวด้วยความเขินอาย ตอนที่กลิ้งไปครึ่งหนึ่ง เธอก็รีบหยุดลง แล้วกุมท้องตัวเองเอาไว้

อย่างไรก็อย่ากลิ้งไปเรื่อยจะดีกว่า ถ้าเกิดในท้องเธอมีลูกน้อยขึ้นมาจริงๆ แล้วได้รับบาดเจ็บจะทำอย่างไร อิอิ เสี่ยวเหยียนแอบขำเบาๆ

พอหัวเราะได้เพียงครึ่งเดียวก็รู้สึกว่าตัวเองเหมือนคนบ้า เธอเลยลุกขึ้นไปนั่งหน้าโต๊ะเครื่องแป้ง มองดูตัวเองในกระจก

ตอนนี้เธอมีความสุขมาก อิ่มเอมมาก

แล้วจู่ๆเสี่ยวเหยียนก็คิดถึงหานชิงขึ้นมามาก ดังนั้นเลยตัดสินใจไปหาเขาที่บริษัท

ที่จริง ในกรณีปกติเสี่ยวเหยียนไม่มีทางไปหาหานชิงในเวลางานเด็ดขาด เพราะว่าจะเป็นการไปรบกวนเขา แต่ว่าตอนที่เสี่ยวเหยียนไป ถ้าหากหานชิงกำลังทำงาน เธอก็จะนั่งรอในห้องทำงานเงียบๆ ไม่มีทางไปรบกวนหานชิงเด็ดขาด

รอให้เขาทำงานเสร็จแล้ว เธอค่อยคุยกับเขา หรือว่าเอาของฝากไปให้เขา

เหมือนวันนี้ ตอนที่เสี่ยวเหยียนออกจากบ้าน ก็เอาซุปไก่ที่ตัวเองเตรียมไว้ใส่กระติกเก็บความร้อนไว้ รอทุกอย่างเรียบร้อยแล้วจึงออกเดินทางไปที่บริษัทตระกูลหาน