เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1314

บทที่ 1313 ให้ผมกอดแปบนึง

หลังจากที่เสี่ยวเหยียนได้รับการส่งสายตาจากเขาแล้ว ก็รู้ว่าหานชิงเข้าใจความหมายของเธอแล้ว และตอนนี้เองพ่อจางก็ตั้งสติกลับมาได้“ยัยเด็กน้อยแอบกระซิบกระซาบอะไรกับเสี่ยวชิง มาๆๆ เสี่ยวชิงพวกเราดื่มกันต่อ”

“ครับคุณลุง”

หานชิงยกแก้วขึ้นมาชนกับพ่อจางทีละแก้วเรื่อยๆ

หนึ่งแก้ว สองแก้ว สามแก้ว……

เสี่ยวเหยียนนั่งอยู่ข้างๆมองอย่างร้อนใจ เพราะเวลาแต่ละวินาทีแต่ละนาทีก็ค่อยๆผ่านเลยไป แต่ทั้งสองคนก็ไม่มีท่าทีว่าจะหยุดเลย

เมื่อครู่ก็เห็นชัดว่าเธอบอกกับหานชิงแล้ว หรือว่าเขาไม่เข้าใจความหมายที่เธอพูด ไม่น่าจะเป็นไปได้ ด้วยสติปัญญาของเขา ต่อให้เธอไม่ต้องพูดคาดว่าเขาก็น่าจะเดาได้ด้วยตนเอง

มีเหตุผลอะไรที่เขาต้องทำอย่างนั้น

ตอนที่เสี่ยวเหยียนกำลังจะเอ่ยปากพูดอะไรบางอย่างนั้นเอง หานชิงก็แสดงอาการเมามายให้เห็น แต่มือก็ยังคงจับแก้วไว้แน่นวางลงบนโต๊ะ จากนั้นก็หันไปหาพ่อจางเผยให้เห็นรอยยิ้มที่มีความรู้สึกผิดเล็กๆ

“ขอโทษด้วยนะครับคุณลุง ผมเริ่มดื่มไม่ค่อยไหวแล้ว”

ได้ยินดังนั้น　พ่อจางก็ยินดีทันที ตบที่หน้าขาของตัวเองพูดว่า：“เสี่ยวชิง　ไม่ทันไรก็เมาแล้วเหรอ คออ่อนแบบคุณนี่ไม่ไหวนะ นี่ดื่มไปแค่นิดเดียวเอง！”

หลัวหุ้ยเหม่ยที่อยู่ข้างๆได้ยินเข้า ก็หยิกพ่อจาง　พ่อจางรู้ว่าเธอหมายความว่าอะไร แต่ตอนนี้ก็ยังดีใจมาก

“ดื่มต่อไม่ไหวแล้วจริงๆเหรอ ฉันเพิ่งเริ่มอุ่นเครื่องเท่านั้น ยังไม่ทันได้ดื่มให้สะใจเลย！”

ความจริงพ่อจางก็ดื่มไปพอสมควรแล้ว เขารู้ว่าตัวเองดื่มมากไม่ได้ แต่บางเรื่องพอมันเริ่มต้น ขอแค่อีกฝ่ายไม่ได้แพ้ ตนเองก็ไม่กล้าที่จะร้องให้หยุด ดังนั้นจึงได้แต่ยืนหยัดอยู่ต่อไป

ถ้าหานชิงล้มคว่ำลง อย่างนั้นเขาก็ได้หน้าและก็ไม่ต้องดื่มอีกต่อไป ถือว่าเป็นผลดีด้วยกันทั้งสองฝ่าย

ดังนั้นพ่อจางภายนอกดูเหมือนจะเรียกหานชิงให้ดื่มกับเขาต่อ แต่ในใจกลับคิดว่ารีบคว่ำลงไปเร็ว คุณล้มลงไปผมก็ไม่ต้องดื่มแล้ว

และหานชิงก็ไม่ทำให้เขาผิดหวัง มือคลำอยู่ที่หน้าผาก“ขอโทษด้วยนะครับคุณลุง ดื่มไม่ไหวแล้วจริงๆครับ”

พ่อจาง：“อย่างนี้ได้ยังไงกัน นี่เพิ่งจะดื่มได้ไม่นานเองเสี่ยวชิง　คุณ……”

“พอได้แล้วมั้งคุณ”หลัวหุ้ยเหม่ยหยิกเขาอีกครั้ง ครั้งนี้หยิกแรงขึ้นมา และยังถลึงตาอย่างโกรธใส่พ่อจางด้วย พูดอย่างโมโหว่า：“มีความเป็นผู้ใหญ่หน่อยได้มั้ย 　เสี่ยวชิงเขาก็บอกว่าดื่มไม่ไหวแล้ว คุณยังจะให้เขาดื่มอีก”

“แค่กๆ……”พ่อจางกระแอมเบาๆ โบกไม้โบกมือ：“พอแล้ว ในเมื่อเสี่ยวชิงดื่มไม่ไหวแล้ว อย่างนั้นก็ไม่ดื่มแล้ว เหยียนเหยียนลูก ให้แฟนลูกดื่มน้ำแกงแก้สร่างเมาหน่อย จากนั้นก็ประคองเขาไปพักผ่อนเถอะ”

ได้ยินดังนั้นเสี่ยวเหยียนก็ถอนใจอย่างโล่งอก รีบยกน้ำแกงแก้สร่างเมาที่วางอยู่ข้างๆไปวางข้างหานชิง“ดื่มสักหน่อยก่อนนะคะ เดี๋ยวฉันจะประคองคุณไปพักผ่อน”

หานชิงรับไปดื่มหลายอึก จากนั้นเสี่ยวเหยียนก็ประคองเขาไปพัก

รอจนพวกเขาไปแล้ว พ่อจางที่ยังทำเป็นฝืนทนอยู่ได้ ในที่สุดตอนนี้ก็ปล่อยมือจากแก้วแล้ว จากนั้นก็ทิ้งร่างนอนลงบนโต๊ะอย่างหมดเรี่ยวแรง ถอนหายใจพลางเอ่ยว่า：“แฟนของเสี่ยวเหยียนคนนี้……คอแข็งไม่เบานะ”

ได้ยินอย่างนั้น หลัวหุ้ยเหม่ยอดไม่ได้ที่กลอกตามองบน ตำหนิว่า：“แล้วถ้าไม่ใช่ล่ะ คนเขายังหนุ่มยังแน่น ดื่มจนล้มพับไปมีผลดีอะไรกับคุณ หากเป็นไปได้ เขาก็คือลูกเขยเราในอนาคต！”

พ่อจางนอนแผ่อยู่บนโต๊ะ ไม่ขยับเขยื้อน ได้ยินอย่างนั้นก็ได้แต่พูดว่า：“คุณไม่เข้าใจ นี่ผมกำลังทดสอบเขาอยู่นะ”

“ทดสอบเหรอ ทดสอบอะไร”

“ทดสอบว่าเขาจริงใจกับเสี่ยวเหยียนของพวกเราหรือเปล่า”