เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1323

บทที่ 1322 ให้คำตอบอะไรไม่ได้

เขาเติบโตมาพร้อมกับสวี่เย็นหวั่น

จึงเข้าใจความคิดอ่านของสวี่เย็นหวั่นได้อย่างดี บนโลกนี้นอกจากพ่อและแม่ของของเธอแล้ว เขาคงเป็นคนที่เข้าใจเธอมากที่สุด

เพราะหลินสวี่เจิ้งเป็นคนรักสังเกต

สวี่เย็นหวั่นเป็นคนเก็บอารมณ์ของตัวเองได้เก่งมาก ถ้าไม่ได้โตมาด้วยกัน สวี่เย็นหวั่นคงเดาใจเธอไม่ออกแน่นอน

“นี่คุณหมายความว่ายังไง?” สวี่เย็นหวั่นมองเขาด้วยความรู้สึกเหลือเชื่อ รอยยิ้มอันเยือกเย็นค่อยๆปรากฏขึ้นที่ริมฝีปากของเธอ

ในที่สุดสีหน้าของหลินสวี่เจิ้งก็จริงจังขึ้นมาทันที พูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง: “ไม่ใช่ว่าคุณเพิ่งจะเข้าไปทำงานที่บริษัทตระกูลหาน คุณทำงานที่นั่นมาสักพักแล้ว ผมคิดว่าคุณคงรู้แล้วว่าตอนนี้หานชิงมีแฟนแล้ว ”

“แล้วยังไงล่ะ?” สวี่เย็นหวั่นย้อนถาม

เมื่อได้ยินเช่นนั้น หลินสวี่เจิ้งเลิกคิ้วขึ้น แล้วยังไงล่ะ?

“คุณชอบเขาไม่ใช่เหรอ?”

“ใช่สิ อยู่ต่อหน้าคุณ ฉันจะไม่เสแสร้งอีกต่อไปแล้ว แต่ฉันชอบเขา กับการที่เขามีแฟนแล้ว มันเกี่ยวข้องกันยังไง?”

หลินสวี่เจิ้ง: “….”

“ก็เป็นเพราะเขามีแฟนแล้ว ดังนั้นฉัน...แค่แอบชอบเขาก็ไม่ได้เลยเหรอ?” สวี่เย็นหวั่นจับหัวใจของตัวเองไว้ ค่อยๆพูดขึ้นอย่างชัดถ้อยชัดคำ: “ฉันกับหานชิงโตมาด้วยกัน ฉันรู้จักเขามานานกี่ปี ฉันก็รักเขามานานเท่านั้น แม้กระทั่งที่ฉันไปต่างประเทศ แต่ความรู้สึกที่ฉันมีให้เขา ไม่เคยเลือนหายไปไหน ตอนนี้ เป็นเพราะเขามีแฟนแล้ว ฉันจึงต้องเลิกชอบเขาไปในทันที และห้ามอยู่ในบริษัทเดียวกับเขางั้นเหรอ?”

คำถามเหล่านี่ทำให้หลินสวี่เจิ้งพูดอะไรไม่ออกทันที แต่ไม่นานนักเขาก็หาทางตอบกลับได้ เขาเดินขึ้นมาเล็กน้อย ยกมือหนาใหญ่ของเขาวางไว้บนบ่าของสวี่เย็นหวั่นเบาๆ พูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา: “ตอนนี้เขามีคนที่ชอบอยู่แล้ว ทำไมคุณต้องมาลำบากแบบนี้ด้วย?”

“ฉันยอม” สวี่เย็นหวั่นสะบัดการแตะต้องตัวจากเขาออก จากนั้นเดินถอยหลังไป มองหลินสวี่เจิ้งด้วยสายตาอันเย็นชา: “ฉันชอบเขา นั่นถือเป็นเรื่องของฉัน ไม่เกี่ยวกับใครทั้งนั้น แม้ว่าเราจะโตมาด้วยกันตั้งแต่เด็ก คุณก็ไม่มีสิทธิ์อะไรมายุ่งเรื่องของฉัน”

หลินสวี่เจิ้ง: “หากว่าเขาไม่มีวันตอบอะไรคุณเลย คุณก็ถือว่าไม่เป็นอะไรงั้นเหรอ?”

“ใช่!”

หลินสวี่เจิ้งขยับปาก เหมือนอยากจะพูดบางอย่าง สวี่เย็นหวั่นเห็นเช่นนั้น จึงรีบพูดแทรกขึ้น: “พี่หลินไม่ต้องพูดกับฉันแล้ว เรื่องความรักกับความรู้สึกเช่นนี้ เดิมทีก็ไม่ใช่เรื่องที่คนอื่นต้องมายุ่ง ฉันเชื่อว่าพี่เข้าใจฉันมากกว่า ถ้ามีคนพูดอะไรกับพี่ ให้พี่ไม่คิดถึงภรรยาที่จากไปแล้ว ให้พี่แต่งงานใหม่ พี่จะยอมไหม?”

คำพูดนี้พูดทิ่มแทงใจเขาเหลือเกิน

เพราะภรรยาของหลินสวี่เจิ้งที่จากไปคือชีวิตของเขา ไม่มีใครสามารถมาแทนที่ตรงนี้ได้ ถ้ามีคนบอกให้เขาแต่งงานใหม่ เขาคงไม่พอใจทันที

ตอนแรกยังมีคนพูดปลอบเขา ต่อมาก็ไม่มีใครอยู่ปลอบเขาอีกแล้ว

“ไม่มีอะไรจะพูดแล้วใช่ไหม? งั้นก็ดีแล้ว ต่อไปไม่ต้องมาพูดเรื่องพวกนี้กับฉันอีก คุณเองก็สบายใจได้ ฉันไม่มีทางทำอะไรหรอก”

เมื่อพูดถึงตอนสุดท้าย สวี่เย็นหวั่นยังยิ้มอย่างมีเลศนัยแสดงถึงความเยาะเย้ยอีกด้วย จากนั้นก็หันกลับออกไป

หลินสวี่เจิ้งยังคงยืนตกตะลึงอยู่ที่เดิม ผ่านไปสักพักใหญ่จึงตั้งสติขึ้นมาได้ จากนั้นก็นั่งลงกุมขมับด้วยความเหนื่อยใจ

ช่างปวดหัวอะไรขนาดนี้ สวี่เย็นหวั่นดื้อกว่าที่เขาคิดไว้เยอะจริงๆ

คิดไม่ถึงเลยว่าผ่านไปนานหลายปีขนาดแล้ว มีหลายอย่างที่เธอเปลี่ยนไป แต่สิ่งเดียวที่ไม่เปลี่ยน คือความดื้อรั้น

ไม่มีทางทำอะไรหรอก?

ก็หวังว่าเธอจะไม่ทำอะไรจริงๆ