เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1329

บทที่ 1328 คืบหน้าไปถึงไหนแล้ว

ตระกูลที่สามารถเป็นมิตรกับตระกูลหานได้...

เสี่ยวเหยียนทอดถอนใจ มิน่าล่ะตอนที่เจอกันในลิฟต์ เสี่ยวเหยียนจึงรู้สึกว่าอีกฝ่ายดูมีออร่ามาก ที่แท้ก็เมื่อก่อนเป็นลูกสาวเศรษฐีนี่เอง

“เธอไม่ยอมรับการช่วยเหลือจากคุณ จึงมาทำงานที่ตระกูลหาน? คุณไม่รู้เรื่องนี้งั้นเหรอ” เสี่ยวเหยียนถามขึ้น

“อื้ม” หานชิงพยักหน้าลง เม้มริมฝีปาก จากนั้นหันไปมองเธอ: “ถ้าไม่ได้เป็นเพราะวันนี้เธอสลบไป ผมก็ไม่รู้ว่าเธอทำงานที่บริษัทตระกูลหาน”

เมื่อพูดจบ เขาก็ไม่พูดถึงเรื่องนี้อีก แต่กลับเข้าไปโอบไหล่ของเสี่ยวเหยียน “ไปกันเถอะ ผมไปส่งคุณกลับบ้านนะ”

เสี่ยวเหยียนถูกเขาโอบตัวออกไปด้านนอก ไม่รู้ว่าทำไมในใจกลับยังคิดถึงเรื่องของสวี่เย็นหวั่น ผู้หญิงคนหนึ่งจู่ๆก็สูญเสียทุกอย่างไป และยังปฏิเสธการช่วยเหลือจากเพื่อน ตัวเองกลับต้องทนแบกรับทุกอย่างไว้ แบกรับไว้จนตัวเองทนไม่ไหว ต้องลำบากขนาดไหนกันนะ

แต่ทว่า เธอเองก็พูดให้หานชิงช่วยเธอไม่ได้ เพราะยังไงก็เป็นเรื่องระหว่างพวกเขาสองคน เพียงแต่รู้สึกตัวว่าตัวเองต้องรู้เรื่องเยอะกว่านี้น่าจะดีกว่า

สวี่เย็นหวั่นเพิ่งพักอยู่ที่โรงพยาบาลแค่ครึ่งวันก็จะออกจากโรงพยาบาล

ซูจิ่วห้ามเธอไว้ จากนั้นพูดขึ้น: “คุณสวี่ ประธานหานได้กำชับไว้แล้ว ให้ฉันอยู่ที่นี่ดูแลคุณดีๆ อีกอย่างตอนนี้ร่างกายคุณยังอ่อนเพลียอยู่มาก คุณอยู่พักรักษาตัวที่นี่ก่อนดีกว่านะคะ”

“ไม่เป็นไร” สวี่เย็นหวั่นส่ายหน้า พร้อมปฏิเสธ: “ร่างกายของฉัน ฉันรู้ตัวเองดี ตอนเช้ารู้สึกไม่สบายนิดหน่อยจริงๆ แต่ตอนนี้ฉันไม่เป็นอะไรแล้ว เลขาซู รบกวนคุณช่วยไปทำเรื่องออกจากโรงพยาบาลให้ฉันหน่อยได้ไหมคะ”

ซูจิ่วยังคงปฏิเสธเธออย่างหนักแน่น

“คำสั่งที่ฉันได้รับมาต้องดูแลคุณสวี่หลายวันนะคะ นี่ก็ใกล้จะมืดค่ำแล้ว คุณสวี่อยากทานอะไรไหมคะ ฉันไปซื้อให้?”

สวี่เย็นหวั่น: “…”

คิดไม่ถึงเลยว่าอีกฝ่ายจะเชื่อฟังคำสั่งขนาดนี้ วันนี้เธอออกจากโรงพยาบาลไม่ได้แล้วจริงงั้นเหรอ?

เมื่อคิดได้เช่นนี้ สวี่เย็นหวั่นจึงพลิกตัวลงจากเตียง เตรียมตัวจะออกไปด้วยตัวเอง แต่ไม่ได้เป็นการลองพูดคุยกับอีกฝ่าย

แต่คิดไม่ถึงว่าการกระทำของสวี่เย็นหวั่นจะไวขนาดนี้ ตอนที่ลงมาจากเตียง ทุกอย่างตรงหน้าก็มืดสนิท เธอล้มตัวไปข้างหน้า โชคดีที่ซูจิ่วหูตาไว เดินเข้าไปประคองไว้ได้ทัน

“เป็นอะไรรึเปล่า?”

สวี่เย็นหวั่นนั่งพักสักครู่ ภาพตรงหน้าค่อยๆชัดเจนขึ้น ความดันเลือดของเธอต่ำเกินไป จึงเป็นลมได้ง่าย

จากนั้นสวี่เย็นหวั่นก็ถูกซูจิ่วพยุงกลับขึ้นไปบนเตียงอีกครั้ง

“คุณสวี่ ดูการของคุณตอนนี้สิคะ อย่าเพิ่งรีบออกจากโรงพยาบาลดีกว่าค่ะ ร่างกายของคุณมีขีดจำกัด สิ่งที่ต้องทำตอนนี้ก็คืออยู่พักผ่อนที่นี่นะคะ”

ตอนแรกสวี่เย็นหวั่นวางแผนที่จะออกไปจากที่นี่ แต่สภาพในตอนนี้ ถ้าเธอออกไปก็ไม่รู้เลยว่าจะทนกลับไปถึงบ้านได้หรือไม่

แม้ว่าจะกลับไปถึงที่บ้าน แต่ถ้าเธอเป็นลมในบ้าน ถึงตอนนั้นไม่มีใครเห็น และไม่มีใครสนใจ นั่นจะไม่แย่ไปกว่าตอนนี้เหรอ?

เธอยังต้องพลิกฟื้นตระกูลสวี่ให้กลับมารุ่งเรือง จะตายไปแบบนี้ไม่ได้

เมื่อคิดได้เช่นนั้น สวี่เย็นหวั่นจึงตัดสินใจลุกขึ้นมา ไม่พูดเรื่องที่จะกลับบ้านอีกต่อไป เธอเหนื่อยล้าจนดึงผ้าห่มมาห่มบนตัวของตัวเอง “ฉันรู้แล้ว ขอบคุณนะที่เป็นห่วง ฉันจะนอนพักผ่อนดีๆ”

ตอนแรกยังฝืนจะกลับบ้าน คิดไม่ถึงว่าหลังจากรู้ว่าร่างกายทนสภาพไม่ไหว ก็เปลี่ยนความคิดไปในทันที

ผู้หญิงคนนี้เด็ดขาดมากเหมือนกันนะ ซูจิ่วคิด

“พักผ่อนก็ต้องทานอะไรด้วยนะ ฉันออกไปซื้ออาหารเย็นก่อน คุณอยากกินอะไรรึเปล่า?”

เธอไม่อยากทาน?

เมื่อก่อนสวี่เย็นหวั่นมีของที่ไม่ชอบกินเยอะมาก มักจะเลือกกิน ไม่ได้เป็นเพราะว่าไม่อร่อย แต่มักจะเป็นเพราะรสชาติไม่ถูกปากหรือไม่ชอบ