เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1331

บทที่ 1330 ฉวยโอกาส

เจียงเสี่ยวไป๋ง่วงมากจริงๆ

เมื่อคืนกว่าเธอจะได้นอนก็ตีสี่กว่าแล้ว นี่เพิ่งจะเจ็ดโมงกว่า ตอนนี้เธอหนักตาจนลืมตาไม่ขึ้น แค่หลับตาลง เธอก็สามารถนอนหลับฝันหวานได้เลย

สามารถได้ยินเสียงของเซียวซู่และพูดโต้ตอบได้ก็ถือว่าเก่งมากแล้ว

อีกอย่างตอนที่เธอนอนพิงอยู่ในอ้อมอกของเซียวซู่ รู้สึกว่าอบอุ่นมาก เธอยังออกแรงขยับเข้าไปในอ้อมอกของเขามากขึ้นอีกด้วย

เซียวซู่ตัวเกร็งทื่อขึ้นมาทันที กำลังจะผลักเธอออก แต่เจียงเสี่ยวไป๋กลับยื่นมือออกมาโอบเอวอันเรียวผอมของเขาไว้

เซียวซู่โกรธจนหัวเราะออกมา ก้มหน้ามองคนที่กอดเขาแน่นอยู่ในอ้อมอก

“เจียงเสี่ยวไป๋ ตอนนี้คุณกำลังลวนลามผมโดยอ้างว่านอนหลับอยู่ใช่ไหม?”

จากนั้นคำถามนี้ก็ไม่ได้รับการตอบรับใดๆ เพราะเจียงเสี่ยวไป๋กำลังหลับอย่างสบาย เมื่อเซียวซู่ก้มมองลงไปดูคนในอ้อมอก เจียงเสี่ยวไป๋ที่หลับตาอยู่ ขนตายาวปกคลุมดวงตาที่ถูกปัดเป็นสีอ่อนๆไว้ ใบหน้าขาวใสสะอาด ริมฝีปากไม่มีสีของลิปสติกแม้แต่นิดเดียว เป็นสีที่ธรรมชาติที่สุด อ่อนๆ เรียบๆ แม้ว่าไม่ได้ดูโดดเด่นสะดุดตา แต่กลับทำให้เขารู้สึกสะอาดและสบาย

ผ่านไปสักพัก เซียวซู่ก็ประคองเธอกลับไปบนโซฟา แต่เมื่อดูสภาพของโซฟาแล้ว รู้สึกทนไม่ได้ จึงตัดสินใจอุ้มเธอขึ้นมา

เจียงเสี่ยวไป๋ที่กำลังหลับสนิทมาก ตอนที่ถูกเขาอุ้มขึ้นมา เธอแค่ตะโกนออกมาเล็กน้อย จากนั้นก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นอีก ท่าทางของเธอในตอนนี้ทำให้เซียวซู่รู้สึกว่า ถ้าเธอไปเจอพวกค้ามนุษย์ คงไม่เหลือโอกาสให้เธอได้ร้องโวยวายแน่นอน

เซียวซู่อุ้มเธอเข้าไปในห้อง

หลังจากนั้น เขาก็ออกไปข้างนอก

เจียงเสี่ยวไป๋ตื่นขึ้นมาก็ใกล้เที่ยงแล้ว ตอนแรกเธอยังรู้สึกง่วงมาก แต่เมื่อนอนไปนอนมารู้สึกเหมือนมีแสงอาทิตย์ส่องลงมาตรงหน้าของตัวเอง และส่องมาที่เปลือกตาของเธออีกด้วย ส่องสว่างจนทำให้เธอรู้สึกไม่สบายตัว เมื่อลืมตาขึ้นมา และเห็นห้องที่เต็มไปด้วยแสงอาทิตย์อันเจิดจ้าจนแสบตา จึงบ่นด่าขึ้นมาด้วยความโกรธแค้นว่าใครเปิดหน้าต่างไว้กว้างมากขนาดนี้ จะให้เธอนอนอีกไหม?

เมื่อบ่นเสร็จ เจียงเสี่ยวไป๋ก็ดึงผ้าห่มขึ้นมาปิดหน้า ทุกอย่างตรงหน้ามืดสนิทเช่นเดิม จากนั้นเจียงเสี่ยวไป๋ก็นอนต่อ

แต่ผ่านไปไม่นานนัก ผ้าห่มก็ถูกดึงออกและหัวของเธอก็โผล่ออกมา

เอ๊ะ?

เจียงเสี่ยวไป๋ขยี้ตา ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความสับสน

รู้สึกเหมือนมีบางอย่างผิดปกติไป

เธอจำได้ว่าตัวเองนอนอยู่บนโซฟา เมื่อคืนทำงานจนถึงดึก เธอง่วงมาก จากนั้นจึงเปิดหน้าต่างดูและเห็นว่าบนถนนไม่มีใครแล้ว กลับไปคนเดียวคงอันตราย จึงนอนกอดผ้าห่มหลับไปบนโซฟา

แต่ตอนนี้...ทำไมเธอถึงตื่นขึ้นมาอยู่บนเตียงใหญ่ในห้องนี้ล่ะ?

อีกอย่างกลิ่นของผ้าห่มผืนนี้ ดูเหมือนว่าไม่ใช่ของเธอ

เอ๊ะ?

เจียงเสี่ยวไป๋กุมขมับและลุกขึ้นนั่งค่อยๆนึกย้อนความทรงจำ

ความทรงจำค่อยๆผุดขึ้นมาในหัวทีละเล็กทีละน้อย

เริ่มจากเซียวซู่ปลุกเธอให้ตื่น บอกว่าอยากคุยด้วย แต่คุยเรื่องอะไร พูดอะไรไปบ้าง ตอนนี้เจียงเสี่ยวไป๋นึกไม่ออกเลยสักคำ

แต่เธอมั่นใจว่าตัวเองเจอเซียวซู่ตอนเช้า อีกทั้งตอนที่เซียวซู่ให้เธอลุกขึ้นมาพูด ตัวเองยังนอนอยู่บนโซฟาในห้องรับแขก ทำไมตื่นขึ้นมาถึงมาอยู่ในห้องได้ล่ะ?